در انتظار آخرین یورش

”الکساندر کارولین“ استثنای وزن فوق سنگین کشتی دنیا بود که تنها کسب مدال طلای میادین مختلف بین‌المللی، عطش سیری‌ناپذیرش را برطرف می‌کرد. ورزشکاری که به خاطر اندام غول‌پیکر و قدرت خدادادی‌اش، هیچ‌گاه حریف سرسختی پیدا نکرد و حضورش در تورنمنت‌های جهانی، مصادف با فتح سکوی نخست و صید مدال طلا می‌شد.
این قضیه آن‌قدر ادامه یافت که قهرمانی کارولین به یک عادت برای علاقه‌مندان کشتی تبدیل گردید و بعد از چند سال، دیگر کسی از به نمایش درآمدن فنون مختلف توسط وی که به قهرمانی وی منجر می‌شد، به وجد نمی‌آمد. البته یک‌بار مبارزه کارولین مجدداً رنگ و لعابی جذاب به‌خود گرفت و آن وقتی بود که خرق عادت شد و ”مت غفاری“ کشتی‌گیر ایرانی‌الاصل آمریکا، در المپیک آتالانتا طی یک مبارزه مشکوک و شبهه‌برانگیز، توانست با یک امتیاز الکساندر بزرگ را مغلوب کند. آن‌روز دوباره کارولین خبرساز شد اما این‌بار به خاطر متفاوت بودنش با گذشته چهره شد. در دنیای قهرمانان ورزش، فراز و نشیب‌هائی هستند که به رقابت‌ها جذابیت می‌بخشند و اگر قرار باشد قهرمان از پیش مشخص شده باشد، مبارزه برای دوم شدن هیچ‌کس را سر ذوق نمی‌آورد. داستان ”حسین رضازاده“ و قهرمانی‌های پیاپی او در پیکارهای جهانی، آسیائی و المپیک نیز امروز بی‌شباهت با قضیه الکساندر کارولین نیست. البته هنوز هم خم شدن میله انباشته از وزنه‌های آهنین بر فراز دستان رضازاده، آنقدر جذابیت دارد که لبخند شادی بر لبان ایرانیان متعصب و حتی علاقه‌مندان این رشته در سایر نقاط جهان بنشیند و با هر بار ”ابوالفضل“ گفتن و سر تکان دادن هرکول ایرانی، نفس‌ها در سینه به شمارش درآید. سخن ما به معنای کمرنگ ساختن افتخارآفرینی‌های اخیر حسین رضازاده نیست. به‌هیچ وجه نمی‌خواهیم کسب مدال‌های زرین جهانی را علی‌السویه و عادی تلقی کنیم. می‌دانیم که اگر همین مدال‌های طلا نباشد نیز، نمی‌توانیم در المپیک‌ها و بازی‌های آسیائی به قرار گرفتن در بین ۵۰ تیم اول جدول رده‌بندی مسابقات دل خوش کنیم. اما این‌طور هم نیست که حرفی برای گفتن نداشته باشیم؛ امروز حمله رضازاده به رکوردهای چند سال پیش خود، بیش از کسب مدال طلا به دغدغه فکری ورزش‌دوستان تبدیل شده است.
آنهائی‌که دستیابی به رکورد مجموع دوضرب ۵۰۰ کیلوگرم را در ذهن خود تداعی می‌کردند، چند وقتی است حتی در حسرت نزدیک شدن حسین به رکوردهای قبلی‌اش به‌سر می‌برند. همان ۲۱۰ کیلوها و ۲۶۳ کیلوهائی که رضا‌زاده را در عالم وزنه‌برداری جاودانه ساخت و نام ”واسیلی آلکیسف“ افسانه‌ای را به‌دست فراموشی سپرد. در دومینیکن وقتی متوجه شدیم حریفان قدر قهرمان ایرانی غایب هستند و ”آداچین“ اوکراینی تنها رقیب نام‌آشنای رضازاده محسوب می‌شد، خیلی زود فهمیدیم که کسب طلای جهانی، این‌بار نیز با وزنه‌های حول و حوش ۲۰۰ و ۲۴۰ کیلوگرم حاصل خواهد شد. آن‌روز که رضازاده در گرماگرم رقابت با دیگر پولادمردان وزنه‌برداری جهان و برای به‌زیر کشیدن نام ورزشکارانی چون تونی ولر آلمانی و آندره چمرکین روس، وزنه روی وزنه گذاشت و تعجب همگان را برانگیخت، رقیبان سرسختی داشت و لاجرم باید اهداف بزرگتری را نشانه می‌گرفت.
امروز به‌نظر می‌رسد متعاقب بازنشسته شدن قهرمانان قبلی، میدانی بی‌رقیب و تقریباً آسان فراروی پهلوان کشورمان قرار گرفته است. اما انتظار مردم ایران فراتر از توقعات قبلی رشد پیدا کرده و می‌خواهند اوج هیجان را در یورش رضازاده به رکوردهای جدید جست و جو کنند. شاید المپیک پکن جای خوبی برای تلاش حسین باشد؛ میدان المپیک می‌توان حسن ختامی بر یک دوره افتخارآفرینی توسط رضازاده باشد. در باشکوه‌ترین گردهمائی ورزشکاران سراسر جهان، می‌خواهیم قهرمان دوست‌داشتنی کشورمان با عطشی وصف‌ناپذیر به سمت رکوردهای جدید حمله کند و آخرین نمایش غرورآفرین خود را به زیور هیجان مزین سازد. همین‌که یک‌بار دیگر رضازاده رکورد بشکند، برایمان کافی است. حتی اگر این مهم با یک کیلوگرم افزایش رکورد همراه باشد. می‌خواهیم حسین در آن روزها چیز جدیدی برایمان رو کند و دنیای وزنه‌برداری را در انتظار وقوع اتفاقی شگرف فرو ببرد؛ اگر رضازاده چنین کند، حتی در صورت عدم موفقیت در رکوردشکنی مجدد، جهانیان با خاطره‌ای ماندگار در ذهن، خداحافظی وی از عرصه قهرمانی را به نظاره نشسته و حمله قوی‌ترین مرد دنیا به سرسخت‌ترین و لجبازترین وزنه‌های دنیای وزنه‌برداری را با اشک شوق و هیجان، تفسیر خواهند کرد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی