به همین سادگی

نمی دانم در طول نمایش فیلم های جشن خانه سینما برای داوران، سری به این مکان زده بودید، بانیان خیر این مجلس اصرار داشته اند که دور از اجتماع خشمگین و به دور از چشم اغیار، اسباب انس و الفت را برای مهمانان و داورانشان فراهم سازند تا (به جای لب جوی) دور میز بنشینند و گذر عمر ببینند و از گذشته و حال بگویند و زندگی را زیاد سخت نگیرند و دم را غنیمت بدانند، اما این دوپینگ موقت و نمک گیر شدن در حوزه استحفاظی خانه سینما، چقدر با واقع بینی اجتماعی معاصر همخوانی دارد؟ این میزانسن خوشبینانه تا چه حد می تواند خودش را به تصویر پرکنتراست بیرونی تحمیل کند؟ آیا واقعاً اوضاع بر وفق مراد است؟
جالب اینکه استارت جشن امسال، با تفال و تقرب زده شد. به نیت امام علی (ع) تعداد داوران ۱۱۰ نفر تعیین و اعلام شد و هرگونه اقدامات ایذایی بعدی در جهت تغییر و افزایش این رقم (مثلاً از ۱۱۰ به ۱۱۳) با واکنش تند دبیر محترم جشن همراه بود؛ ضمن آنکه ایشان در مصاحبه مطبوعاتی اولیه اعلام داشتند که اسپانسر جشن امسال، مولا علی (ع) است.
اما در کنار همه این مرامنامه ها و موج های گرم و مثبت معنوی و اخلاقی، بادهای تند مخالف در بیرون می وزید و همچنان می وزد. تحریم جشن از سوی فلان تشکل صنفی بخش خصوصی، دراز شدن تعدادی از مدیران اجرایی و داوران جشن از سوی آن روزنامه معروف اصولگرا و هفته نامه خلفش و هشدار محترمانه به مدیرعامل خانه سینما در جهت عدم تکرار حوادث تلخ گذشته با تشریح و گزارش کار دوره های قبلی جشن از این نمونه است.
خب با این وضعیت و تناقض موجود، چقدر میزانسن داخلی این روزهای خانه سینما، واقعی و خودجوش و ماندگار است؟ آیا صف آرایی صنفی و سندیکایی و مطبوعاتی میان طرفین را باید جدی گرفت یا این تب تندی است که به زودی می خوابد؟ آیا نیروی در حال آماده باش بیرونی دارد تلاش مذبوحانه می کند یا اینکه سرانجام زهر خودش را خواهد ریخت؟
حقانیت را در کدام سو می توان سراغ گرفت؟ آیا اصلاً حق و باطلی وجود دارد یا اینکه هر دو جناح دارند اسب خودشان را می تازند؟ از آنجا که هرگونه موضع گیری صریح و شفاف ممکن است زمینه ساز متهم شدن بنده به جانبداری از یکی از دوطرف قضیه باشد، قضاوت را به شما و تاریخ بی نقاب واگذار می کنم.
فقط این را می دانم که جامعه ما بدجور از مسیر صواب و تعادل دور افتاده است. مثل اینکه دوره، دوره حال گیری و نسق گرفتن است. عده یی دوست ندارند سر به تن عده یی دیگر باشد و برای خود لیست سیاهی درست کرده اند و با دلسوزی دیکتاتور مآبانه یی نمی خواهند آب خوش از گلوی افراد مندرج در این لیست، پایین برود و... نهضت همچنان ادامه دارد.
پیشنهاد حقیر این است که با توجه به رشد فزاینده جمعیت در این ولایت، ترتیبی اتخاذ شود تا در صحنه فرهنگ و هنر دست به یک دوئل خونین و هنرمندانه، میان طرفین متخاصم زده شود. اگر بنده جزء این لیست سیاه نباشم، حاضرم در صحنه این نبرد تاریخی حضور یابم و موسیقی متن «انیو موریکونه» در فیلم «خوب، بد، زشت» را با سوت بزنم تا فیضی از آن مجلس به روح اموات برسد.

منبع : روزنامه اعتماد