وال‌های ماه اوت - The Whales Of August

سال تولید : ۱۹۸۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کارولین فایفر و مایک کاپلان
کارگردان : لینزی آندرسن
فیلمنامه‌نویس : دیوید بِری، برمبنای نمایش‌نامه‌ای نوشته خودش.
فیلمبردار : مایک فاش.
آهنگساز(موسیقی متن) : آلن پرایس.
هنرپیشگان : بتی دیویس، لیلیان گیش، وینسنت پرایس، آن ساترن، هاری کاری جونیر، فرانک گریمز، فرانک پیتکین، مایک بوش و مارگارت لد.
نوع فیلم : رنگی، ۹۱ دقیقه.


مین، سال 1954. در خانه‌ای ییلاقی، دو خواهر بیوه سال خورده، «سارا وبر» (گیش) و «لیبی استرانگ» (دیویس)، هر کدام به شیوه خود، شاهد پایان فصل تابستان و گذر عمرشان هستند (در ایام جوانی، همیشه حضور وال‌ها و ماه اوت در نزدیکی ساحل نشانه تغییراتی بود است). «سارا» به‌طرز خستگی ناپذیری مشغول و خوش‌بین است و برعکس او «لیبی» که حالا نابینا شده، مأیوس، از خودراضی و دل‌نگران مرگ است، به‌خصوص با نقشه «سارا» برای کار گذاشتن پنجره‌ای رو به دریا مخالفت می‌کند. دوست قدیمی‌شان، «تیشا داوتی» (ساترن) نزدشان می‌آید و می‌فهمد که «سارا» از دست خواهرش به ستوه آمده و حالا وقت آن است که «لیبی» نزد دخترش، «آنا»، برود؛ در این صورت «سارا» می‌تواند این خانه را بفروشد و با «تیشا» زندگی کند. هر از گاهی نیز یک مهاجر پیر روس به نام «آقای مارانوف» (پرایس) به دیدن‌شان می‌آید؛ «لیبی» فکر می‌کند او به آنجا می‌آید چون پس از مرگ زنی که با او زندگی می‌کرده، دنبال جائی برای اتراق می‌گردد، ولی «سارا» برای شام دعوتش می‌کند. هر دو خواهر با داستان او درباره ترک روسیه با جواهرات مادرش که تاکنون خرج زندگی او را تأمین کرده، مشغول می‌شوند اما «لیبی» می‌خواهد که او هرگز به فکر زندگی با آن دو نباشد. «مارانوف» آنجا را ترک می‌کند و حتی دعوت «سارا» برای دیدن وال‌ها را در صبح روز بعد هم رد می‌کند. همان شب وقتی «لیبی» از خواب بیدار می‌شود و از مرگ هر دوشان می‌گوید، «سارا» خشمش را بروز می‌دهد. صبح روز بعد «لیبی» می‌فهمد که «سارا» پیشنهاد «تیشا» را قبول کرده، اما وقتی «تیشا» با یک معاملات ملکی برای بازدید خانه می‌آید، «سارا» آنان را بیرون می‌اندازد. در اینجا «جاشوآ» (کاری جونیر) تعمیر کارشان به خانه می‌آید و «لیبی» با قبول نصب پنجره، هر دو را شگفت‌زده می‌کند. سپس هر دو خواهر رهسپار تماشای وال‌ها می‌شوند.
* فیلمی جذاب و تأمل برانگیز درباره توازن قدرت بین دو خواهر سال‌خورده که از بازی‌های درجه اولی برخوردار است. آندرسن نمایش‌نامه‌ای را اقتباس می‌کند که به نو ملال‌آوری نمادین و فاقد هر نوع تعمق در وضعیت و طبقه‌های اجتماعی است، بدین ترتیب از تمایلات انقلابی و رادیکالیستی پیشین خود فاصله می‌گیرد. رابطه دو خواهر با مایه‌های اندوهبار فرویدی‌اش در نهایت به وابستگی و علاقه متقابلی ختم می‌شود. فاصله بین ان دو با بازی‌های تأثیر گذار دیویس (در هفتاد و نُه سالگی) و گیش (در نود و یک سالگی) تجسم می‌یابد که هر یک نماینده نسلی خاص و متفاوت از بازیگران زن در سینمای آمریکا هستند.