ژنرال - the general

سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : مرلین فیلمز
کارگردان : جان بورمن، برمبنای فیلم‌نامه‌ای نوشته پل ویلیامز
فیلمنامه‌نویس : جان بورمن، برمبنای فیلم‌نامه‌ای نوشته پل ویلیامز
فیلمبردار : سیموس دیسی
آهنگساز(موسیقی متن) : ریچی باکلی
هنرپیشگان : برندال گلیسن، ایدریان دانبار، جان وویت، شان مک‌گینت، ماریا دویل کندی، آنجلینا بال و تام مورفی.
نوع فیلم : سیاه و سفید و رنگی، ۱۲۵ دقیقه.


در محلهٔ فقیرنشین هالی‌فیلد در دابلین، آدم‌های ناجور، آواره و محروم از حقوق اجتماعی زندگی می‌کنند. ̎مارتین کاهیل̎ (گلیسن) که در این محله بزرگ شده، محصول محیط پیرامونش است. او عمرش را با فریب دادن پلیس، مسخره کردن کلیسا و گول زدن آدم‌های طبقه مرفه می‌گذراند، و نقشهٔ سرقت‌های جسارت‌آمیز را می‌کشد. به همین دلیل، به او لقب ̎ژنرال̎ داده‌اند. ̎مارتین̎ ترقی می‌کند و زندگی متوسطی را همراه با خانواده‌اش پی می‌گیرد. اما مرتکب اشتباهی می‌شود و چند تابلوی نقاشی سرقت می‌کند، که تنها تابلوی در مالکیت خصوصی ̎ورمیر̎ (نقاش معروف هلندی) نیز جزو آن‌هاست. وقتی اعتراض و فشارهای عمومی و سیاسی بالا می‌گیرد، پلیس عملیات تجسس و مراقبت را آغاز می‌کند و نود پلیس تحت فراندهی ̎ندکنی̎ (وویت) به‌طور تمام وقت برای این مأموریت تعیین می‌شوند. ̎ند کنی̎، با وجود ستایش و احترام خاصی که برای ̎مارتین کاهیل̎ قائل است، تصمیم دارد او را دستگیر کند. ̎کاهیل̎ و افرادش شب و روز تحت تعقیب و مراقبت پلیس هستند، اما کسی که سرانجام او را می‌یابد، نه پلیس که ارتش جمهوری‌خواه ایرلند است. ̎کاهیل̎، ارتش جمهوری‌خواه را روی دیگر سکه قدرت می‌داند و با آنان نیز هم‌چون دیگر افراد صاحب مقام، مبارزه می‌کند. افراد ارتش جمهوری‌خواه در سال ۱۹۹۴ و در همان شبی که آتش‌بس اعلام شده، ̎مارتین کاهیل̎ را در خیابان هدف گلوله قرار می‌دهند و از پای در می‌آورند.
● فیلم‌نامه عالی و پر از ظرافت و شخصیت‌پردازی، کارگردانی درخشان یکی از بهترین فیلم‌سازان سه دههٔ اخیر در روزهای اوج، فیلم‌برداری فوق‌العاده دیسی و نقش‌آفرینی تماشائی گلیسن باعث شده تا ژنرال یکی از ماندگارترین ساخته‌های غیر آمریکائی اواخر دههٔ ۱۹۹۰ باشد. طنز تلخ و سیاهی که میان روابط سارقان و ارتباط‌ەای خانوادگی ̎کاهیل̎ جاری است، در تقابل با واقعیت و خشونت اطراف تناقض کم‌نظیری دارد که نشان می‌دهد یک فیلم‌ساز با تجربه چه‌طور می‌تواند از پس حفظ تعادل لحن فیلم بربیاید: ترکیب کمدی‌های ایتالیائی و نوآرها و گنگسترهای هالیوود کار هر کسی نیست! سیاست و ارتش جمهوری‌خواه ایرلند محل روایت متمرکز بورمن نیست و دست و پا زدن ̎کاهیل̎ در فشارنیرنگ و دو دوزه‌بازی سیاسی بخشی از قاعدهٔ بازی است که باید به آن تن بدهد و بهایش را هم بپردازد؛ بهائی که این بار مرگ او است که بورمن در آغاز فیلم نشان تماشاگر می‌دهد و همهٔ آن‌چه در ادامه می‌بینیم، می‌تواند مرور سریع خاطرات ̎کاهیل̎ در ثانیه‌های آخر زندگی و پیش از رسیدن گلوله به مغزش باشد؛ جائی که در پایان در نمای آهسته، کودکی سرخوشانه‌اش را در کوچه‌های قدیمی فقیرنشین به یاد می‌آورد... و می‌میرد. سارق مسلح و رهبر گروهی خلاف کار، نه نوش‌خواری می‌کند، نه سیگار می‌کشد، در عوض هر وقت فرصت کند برای بچه‌هایش اسباب‌بازی می‌دزدد. ریشه‌یابی و روان‌کاوی زمینه‌های شکل‌گیری و گسترش میل به جنایت و تبه کاری در سینمای این روزها نمونهٔ بهتری ندارد.