غریب توس

هر سال،آخر ماه صفر که می شود ، غم و اندوه از درودیوار شهرها و روستاهای خراسان می بارد؛ درست مثل همه جای دیگر ایران، مثل همه جای دنیای اسلام ... اما برای اهالی خراسان بزرگ، این غم و اندوه یک ویژگی خاص هم دارد؛ این که در جوار بارگاه کسی هستند که «غریب توس» می خوانندش. او که پسندیده خدا بود در آسمان و زمین و رسول گرامی اسلام از او خشنود بود و به همین دلیل «رضا» نامیده شد ... عالم آل محمد(ص)، همو که پیروز هر مناظره علمی بود و هدایتگر گمراهان، کسی که در سفر بی پایانش از مدینه تا مرو به بهترین صورت جایگاه امام و امامت در جامعه را تبیین کرد، با هر حدیثی که می گفت و مهم تر از آن، با سیره عملی اش کسی که پذیرش اجباری و ظاهری ولایت عهدی غاصبان حکومت هرگز او را از اهداف مقدسش دور نساخت.
آن «مهربان خورشیده تابنده» که الگو و اسوه مسلمانی بود و مکارم اخلاقی اش زبانزد دوست و دشمن. او که انسان کامل بود و مهربان با عام و خاص؛ برای همه از درگاه حق تعالی که مقربش بود، طلب رحمت می کرد، آن چنان که برای همه طلب باران کرد. کسی که در ۲۰ سال امامتش هم واسطه فیض بود و هم راهنمایی سعادت.
اما از یاد نبریم صاحبان روح های بزرگ، آنانی که برای غفلت زدگان عالم وجود، سخن و پیامی دارند، بیش از آن که نیاز به مرید داشته باشند، «پیرو» می خواهند. پیروانی راستین که در همان راهی گام بردارند که آن ها رفتند؛ که این، یگانه راه سعادت و خوشبختی ایشان خواهد بود.
و حضرت علی بن موسی(ع) که میلیون ها چشم و دل گریان، حریم بارگاهش را قبله عشق می خوانند، یکی از همین روح های بزرگ حامل پیام است. او که از برتری ساعتی تفکر بر هزاران هزار ساعت عبادت سخن می گفت. کسی که معتقد بود جز با دارا بودن سه خصلت نمی توان کسی را مومن دانست: «پرده پوشی از اسرار دیگران، مدارا کردن با مردم، و صبر بر سختی ها و بلایا»
او همان کسی است که با شیوه آداب و رفتارش، ایرانیان را شیفته خود کرد و جهانی را مشتاق دیدار و زیارت خود.
حال، ما هستیم و راهی روشن که به برکت وجود چنین پیشوایانی پیش روی ما گشوده است. نباید فراموش کرد که امام، انسان کامل است و لاجرم در تمام ابعاد وجودی می توان از او یاری جست. امام را نباید تنها در رفع حاجات جستجو کرد. امام در هر سخن و اشاره اش و اصلا بر لحظه زندگیش برای ما درس دارد. آیا شاگردان خوبی هستیم؟

داوری

منبع : روزنامه خراسان