جامعه و انسان های قرآنی

قرآن مجید، کتاب زندگی است، هم زندگی فردی و هم زندگی جمعی. هم به افراد نظر دارد که از جمع آحاد سالم، جامعه سالم ساخته می شود و هم جامعه که جامعه سالم، بسترساز رشد انسان های سالم است. پس شایسته است زندگی خویش را قرآنی کنیم تا تجسم آیه ٢ سوره انفال شویم که در تعریف مومنان می فرماید: کسانی هستند که هرگاه ذکر خدا شود، قلب ها (از غضب خدا) به خوف دچار می شود و هرگاه آیات خداوند بر آنان خوانده شود، ایمانشان زیاد می شود و بر خدا توکل می کنند. حال به خود نگاه کنیم به تأثیرپذیری پنداری و رفتاری مان از قرآن، آیا به راستی از ذکر و یاد خدا قلب هایمان به تپش می افتد؟ آیا از شنیدن آیات قرآن لااقل به اندازه همکلامی با آن که دوستش می داریم لذت می بریم؟ آیا مراودات اجتماعی ما نشانه افزایش هر روزه ایمان ما به برکت شنیدن آیات قرآن هست؟ آیا در زندگی به خدا توکل می کنیم؟ البته باید این گونه باشد والا باید به جست وجوی چرایی ماجرا رفت و دریافت این که چرا ذکر خدا، شادمان نمی کند و شنیدن آیات، ایمان افزای ما نمی شود.به گمان نگارنده مسئله اصلی، سوای میزان دریافت ما از زبان قرآن، این است که ما کمتر خود را مخاطب قرآن می دانیم و کمتر احساس می کنیم. آیه به آیه قرآن خطاب به هر کداممان است که اگر خود را مخاطب آیات می دانستیم، هم لذت می بردیم و هم ایمان ما زیاد می شد و هم ایمان در رفتار اجتماعی ما بروز می یافت و آن وقت روزگاری خوش داشتیم که روزگار مومنانی که هر روز ایمانشان تکامل می یابد، بسیار زیباست و عاری از زشتی هایی چون دروغ و حسد و بدرفتاری. بیاییم خود را مخاطب قرآن بدانیم تا هر آیه ای که می خوانیم و می شنویم زندگی ما را زیباتر کند و بیاییم به خدا توکل عملی داشته باشیم تا در زندگی و کار و از همه فراز و فرودها، سربلند و آزاده باشیم چه آن که به خدا توکل کند نه از غیر او هراس دارد و نه به غیر او متوسل می شود و نه ناحق می کند و نه به ناحق کمک می کند. توکل به خدا، کلید زندگی احرار و آزادگان است...
کسی که توکل دارد، توسل دارد، زندگی اش اخلاقی می شود، دستش به اندازه دراز است، زبانش هم. توکل او را از آز و حرص و طمع پرهیز می دهد و او را از فروغلتیدن در گرداب اختلاس و باطل کرداری مصون می دارد چه می داند خداوند رزاق، روزی او را کفایت می کند، اما ...اما این همه آز، این همه افزون خواهی، این همه بیماری مالی و رفتاری که مشاهده می کنیم از آن روست که قرآن را آن گونه که باید درک نکرده ایم و به آن درجه از ایمان نرسیده ایم که خود را مخاطب خدا بدانیم و با ذکر خدا خاضع شویم و با شنیدن آیات او ایمان، مضاعف کنیم و در همه امور زندگی بر او توکل کنیم اما برای رسیدن به این مرتبه باید تلاش کنیم.

منبع : روزنامه خراسان