نگاه اندیشه

● عید از دیدگاه قرآن کریم و سخن بزرگان
▪ کلمه “عید” در قرآن کریم یک بارآمده است (سوره مائده، آیه ۱۱۲:)
قال عیسی بن مریم اللهم ربنا انزل علینا مائده من السماء تکون لنا عیدا لاولنا و آخرنا و آیه منک وارزقنا و انت خیرالرازقین. صدق الله العلی العظیم
ریشه واژه عید از عود می‌باشد و آن به معنای برگشتن و برگشت دادن است، تغییر انسان و گردیدن خودمان از حالتی به حالت دیگر را “عید” می‌گویند.
▪ حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه می‌فرمایند:
کل یوم لایعصی الله فیه فهوم یوم عید: هر روزی که آن روز را از نور اطاعت حق تعالی روشن سازی و خواست خدای بزرگ و فرمان او را بر خویشتن حاکم سازی و در آن روز معصیت خداوند باری‌تعالی انجام نشود آن روز “عید” است.
▪ مولانا جلال‌الدین بلخی در مورد “عید” می‌فرماید:
عید بر عاشقان مبارک باد
عاشقان عیدتان مبارک باد
عید ار بوی جان ما دارد
در جهان همچون جان مبارک باد
بر تو ای ماه آسمان و زمین
تا به هفت آسمان مبارک باد
عید آمد به کف نشان وصال
عاشقانه این نشان مبارک باد
▪ آری عید ما روزی است که وظیفه بر غریزه پیروز شده است. حیوان غریزه دارد و فرشته وظیفه؛ انسان هم غریزه دارد و هم وظیفه و انسان سعادتمند آن کسی است که وظیفه را فدای غریزه نکرد.
▪ بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی(ره) در مورد عید می‌فرمایند: “عید برای ما یک معنی دارد و برای ابراهیم خلیل(ع) و برای پیامبران دیگر(ع) یک معنای دیگر دارد. آنها “عیدی”‌که می‌گیرند “عید لقاءالله است.”
▪ پس عیدی که از نظر امام(ره)، اولیا و اوصیا و مردان آزاده خداوند مهربان می‌گیرند ملاک و میزان سنجش آن “عمل” و عملی است که فقط برای رضای حضرت دوست(ع) انجام می‌دهند، یعنی عمل قربانی کردن اسماعیل(ع) و شکستن بت‌های بتخانه، داخل آتش افتادن، تنها گذاشتن همسر و فرزند در بیابان بدون آب همه این عمل‌ها از سوی حضرت ابراهیم(ع) “عید” محسوب می‌شد.
▪ پیروزی حضرت یوسف(ع) در برابر نفس اماره و در برابر وسوسه‌های گناه‌آلود زلیخا، این عمل هم برای آن پیامبر عزیز(ع) “عید” به حساب می‌آمد.
▪ ترک همسر و فرزند گناهکار برای همیشه از جانب نوح پیامبر(ع) این عمل او نیز “عید” بود و صبر حضرت ایوب(ع) در برابر ناملایمات و بلاهای زندگی این عمل صبر ایشان نیز”عید” بود. دعا کردن برای بخشش خدای مهربان از سوی حضرت آدم و حوا(ع) نیز بعد از اجابت از سوی پروردگار این عمل آنها هم “عید” بود. در بستر پیامبر(ص) و به جای ایشان به استقبال مرگ رفتن از سوی حضرت علی(ع) نیز “عید” محسوب می‌شد.
▪ بیمه کردن اسلام با تقدیم خون خود و فرزندان گرامی و یاران وفادارش و اسیری خاندانش از سوی آقااباعبدالله‌الحسین (ع)این عمل ایشان نیز‌”عید” محسوب می‌شد و در زمان عطش فراوان و دیدن آب و نخوردن آب نه تنها از سوی ما در ایام روزه‌داری بلکه از سوی ماه بنی‌هاشم حضرت ابوالفضل العباس یعنی “عید”‌ و به قول حضرت امام(ره) “لقاءالله” است.

حمیدرضا افراونده

منبع : روزنامه رسالت