به

	به آب نرسيده موزه بر مکش
		رک: آب نديده موزه مکش
	به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روى زيبا را٭
		رک: حاجت مشاطه نيست روى دلارام را
			٭ ز عشقِ ناتمام ما جمال يار مستغنى است	...........................(حافظ)
	به آدم بى‌مايه که رو بدهى لائى و آستر هم مى‌خواهد!
		رک: گدا را که رو بدهى ادعاى قوم و خويشى مى‌کند
	به آدم تنبل فرمان بده هزار نصيحت پدرانه بشنو
		اربابى به نوکر تنبل خود گفت: 'برو بيرون ببين هنوز باران مى‌بارد؟' نوکر گفت: 'قربان، اين گربه همين الآن از بيرون آمده است دستى به پشتش بکشيد اگر خيس باشد باران مى‌بارد و اگر خشک باشد باران بند آمده است' ساعتى بعد ارباب رو به نوکر خود نمود و گفت: 'برو چوب نيم‌ذرع را بياور مى‌خواهم چند طاقه پارچه ذرع کنم' نوکر گفت: 'ارباب، دُم اين گربه نيم‌ذرع است، شما مى‌توانيد به جاى چوب نيم‌ذرع از آن استفاده کنيد' دقايقى بعد ارباب به نوکر خود گفت: 'برو سنگ نيم‌منى را بياور مى‌خواهم برنج وزن کنم بدهم خاتون غذا بپزد، فردا مهمان داريم' نوکر گفت: 'آقا، من اين گربه را بارها وزن کرده‌ام، وزنش بى‌کم و زياد نيم من است!' ارباب که از دست نوکر خود سخت خشمگين شده بود گفت: 'تشنه هستم، برو قدرى آب بياور' . نوکر گفت: 'آقا، آن سه کار را که فرموديد من انجام دادم، اين يک کار را بى‌زحمت خودتان انجام بدهيد!'
		نظير: به تنبل کارفرما هزار پند بشنو
	به آزموده استادى مکن
		نظير: مُشَعبد را نبايد بازى آموخت (نظامى)
		رک: گنجشک امسالى مى‌خواهد به گنجشک پارسالى درس بدهد.
	به آسانى نيابى نيک‌نامى
	به آسيا چو شدى پاس‌دار نوبت را٭
		نظير: آسيا به نوبت
			٭ مگير از دهن خلق حرف را زنهار	.....................(صائب تبريزى)
	به آن نشانى که خودم آمدم ندادى نوکرم را فرستادم بده!
	به آهو مى‌گويد بدو، به تازى مى‌گويد بگير٭
		نظير: با گرگ دنبه مى‌خورد و با چوپان گريه مى‌کند
			٭ تمثّل:
			به آهو مى‌کنى غوغا که بگريز	به تازى هى زنى اندر دويدن (ناصرخسرو)
	به آهى مى‌توان افلاک را زير و زبر کرد (صائب)
		نظير: پيکان آه بگذرد از کوه آهنين
	به احسان توان کرد وحشى (سعدى)
		رک: احسان همه خلق را نوازد
	به اخلاق خوشَت؟ به مزد زيادت؟ يا به راه نزديکت؟
		رک: با آن زبان خوشَت يا پول فراوانت يا راه نزديکت؟
	بِهْ از راستى در جهان کار نيست (فردوسى)
		رک: به گيتى بِهْ از راستى پيشه نيست
	بِهْ از روى خوب است آواز خوش٭
			٭ ........................	که اين حظِّ نفس است و آن قوت روح (سعدى)
	به از روى نيکو خلق نيکوست
		رک: به است از روى نيکو خلق نيکو
	بِهْ از روى نيکو نام نيکو٭
		رک: نام بلند بِهْ که بام بلند
			٭ .....................	تو آن کن کَتْ بوَد فرجام نيکو (اسعد گرگانى)
	بِهْ از نيکى نباشد هيچ کارى (شاکر هندى)
	به اسب شاه گفته است يابو!
		نظير:
		به ديزى گفته است هرکاره
		- سنگ به رودخانهٔ خدا انداخته است
		- پشت مسجد شاه داد زده است: 'آى سيب‌زميني!'
	بِهْ است از روى نيکو خُلق نيکو٭
		نظير:
		هرکه را خُلق خوش و روى نکوست	مرده و زندهٔ من عاشق اوست (ايرج ميرزا)
		- هر که را خُلقش نکو نيکش شمر	خواه از نسل على خواه از نسل عمر (مولوى)
		- اخلاق نيکو از بهشت آمده است
			٭ مکن تندى که باشد از تو آهو	................(اسعد گرگانى)
	به اسم بچّه، مادر مى‌خورد قند وکلوچه
		نظير:
		به نام ما، به کام شما به نام حسنى، به کام حسينى
		- به نام عيسيٰ، به کام موسيٰ
		- به نام نادر، به کام قادر
		- معشوقه به نام من و کام دگران است	چون غرّهٔ شوال که عيد رمضان است.
	به اشتهاى مردم نان نمى‌توان خورد
		نظير:
		زندگانى به مراد همه کس نتوان کرد (صائب)
		- هر چيز که خوشتر است آن خواهم کرد (خيّام)
	به انجير خيسانده که آقا قهر به‌هم رسانده!
		به دَرَک که قهر کرده است!
		نظير: قهر کنى کلاغ‌ها سياه مى‌پوشند؟
	به اندازهٔ دوکت پنبه بردار
		رک: آدم بايد به اندازهٔ دوکش پنبه بردارد
	بهانهٔ آدم بوگندو نان جو خوردن است (عامیانه).
		نظير: بهانهٔ بچهٔ جا تر کن آب هندوانه است
	بهانهٔ بچه جا تر کن آب هندوانه است
		نظير: بهانهٔ آدم بوگندو نان جو خوردن است
	به اين لباس به محشر نمود خواهى کرد؟
		نظير: با همين پر و پاچين مى‌خواهى بروى چين و ماچين؟
	به بارک‌الله شکم آدم سير نمى‌شود
		رک: از بارک‌الله قباى کسى رنگين نمى‌شود.
	به باطل مده جان شيرين به باد
		نظير:
		جان بر باد دادن کار عاقلان نيست (سَمَک عيار)
		- جان است، بادنجان نيست
	به بال ديگران پرواز نتوان کرد٭
		نظير:
		آدم بايد با بال خودش پرواز کند
		- آدم بايد دست به زانوى خودش بگيرد
			٭ تمثّل:
			نيستم در سخن عيال کسى	نپرم من به پرّ و بال کسى (نظامى)
			پرواز من به بال و پر تُست زينهار	مشکن مرا که مى‌شکنى بال خويش را (صائب)
	به بال مور کى پرواز عنقا مى‌توان کرد (زاير همدانى)
	به بدهکار که هيچ نگويند طلبکار مى‌شود
		رک: بدهکار را که به حال خود گذاشتى طلبکار مى‌شود
	به بند و دام نگيرند مرغ دانا را
		رک: به دام و دانه نگيرند مرغ دانا را
	به بوى کباب رفت ديد خر داغ مى‌کنند!
		نظير: رفتم بالاخانه ببينم انگوره، ديدم زنبوره!
	بوى وفا از گِلِ آدم مجوى
		رک: سگ وفا دارد ندارد آدمى
	به بوى هريسه٭ در تنور افتاد!
		رک: از هول هليم در ديگ افتاد
			٭ هريسه: نوعى طعام لذيذ که از گندم و گوشت مرغ فراهم سازند
	به بوئى مست است
		رک:از يک پياله مست است
	بَه‌بَه از اين آرد و از اين بار، تَراپّ و تروپ پنج و فطير چار!
	به بهلول گفتند: ريش تو بهتر است يا دُم سگ؟ گفت: اگر از پل جَستم ريش من وگرنه دُم سگ
		نظير: هر که از پا بگذرد خندان بوَد
		رک: خدا پاکمان کند خاکمان کند
	به بى‌دردان بيان درددل درد دگر باشد (ابوالحسن فراهانى)
	به بيد مى‌زند که چنار بفهمد
		رک: در، به تو مى‌گويم، ديوار تو بشنو!
	به بى‌ديده نتوان نمودن چراغ (نظامى)
		نظير: چه بيند در آينه کور
	به بيهوده‌‌گوئى مبر قدر خويش
		نظير:
		مگوى آن سخن کاندر آن سود نيست	کز آن آتشت بهره جز دود نيست (فردوسى)
		- به گفتار بى‌سود و ديوانگى	نجويد جهانجوى مردانگى (فردوسى)