آف ، آق ، آگ ، آل ، آم

	آفتاب آمد دليل آفتاب ٭
			٭ گر دليلت بايد از وى رخ متاب	.......................... (مولوى)
	آفتاب از ستاره مستغنى است (طالب آملى)
		مقایسه شود با : شمعدان گُل کجا محتاج گلگير طلا است؟
	آفتاب از کدام سمت درآمده است که٭...
		رک: عجب عجب که تو را ياد دوستان آمد
			٭ ايرج ميرزا گويد:
			آفتاب از کدام سمت دميد	که تو امروز ياد ما کردي؟
	آفتاب از نور و کوه از سايه کى گردد جدا٭
		نظير: سايه از نور کى جدا باشد؟
			٭ دولت او آفتاب و نور و کوه و سايه‌اند	......................(سلمان ساوجى)
	آفتاب به زردى افتاد تنبل به جلدى افتاد!
		رک: هاريسم، واريسم، خواجه به دروازه رسيد، کارم به‌جائى نرسيد.
	آفتاب به گِل نتوان اندود (سَمَک عيّار)٭
		نظير:
		خورشيد به گل نشايد اندود (نظامى)
		- به گِل خورشيد پنهان کى توان کرد (نظامى)
		- آفتاب را زير سبد نمى‌توان پنهان کرد
		- کى به گِل پنهان توان کردن فروغ آفتاب (ابن يمين)
		- کى توان اندود خورشيدى به گِل (مولوى)
		- به گِل چگونه توان روى آفتاب نهفت (ابن يمين)
		- ماهتاب را به گِل نتوان اندود
		- پرده بر روى آفتاب نشايد گذاشتن
		- خورشيد به گِل نتوان اندود (بختيارنامه)
			٭ تمثل:
			بخنديد آن زمان ديوانه و گفت	که نتوانى به گِل خورشيد اندود (عطار)
	آفتاب خانهٔ همسايه گرم‌تر است
		رک: مرغ همسايه غاز مى‌نمايد
	آفتاب در مُلکش غروب نمى‌کند
		نظير: از حلب تا کاشغر ميدان سلطان سنجر است (معزّى)
	آفتاب را زير سبد نمى‌توان پنهان کرد
		رک: آفتاب را به گِل نتوان اندود
	آفتاب زمستان آدم را گرم نمى‌کند
	آفتابِ زير ابر نمى‌ماند
		نظير: ماه زير ابر پنهان نمى‌ماند
	آفتابِ سر ديوار است (يا: آفتاب لب بام است)
		نظير:
		پايش لب گور است
		- بوى حلوايش مى‌آيد
		- بوى الرّحمن گرفته است
		- رفتنى است
		- يک پايش اين دنياست يک پايش آن دنيا
		- پيمانه‌اش پر شده است
		- ريشش سربالا رفته است
		- آفتابش به زردى رسيده است
	آفتاب که برآيد چراغ فرو رود
		رک: آفتاب که درآمد ستاره نمى‌ماند
	آفتاب که درآمد ستاره نمى‌ماند
		نظير:
		آفتاب که برآيد چراغ فرو رود
		- چون درآمد جبرئيل آنگه برون شد اهرمن (سنائى)
		- با وجودِ آفتاب اختر فناست (مولوى)
		- در جلوهٔ خورشيد چه حاجت به چراغ است (صائب)
	آفتاب که رفت شب پره بيرون مى‌آيد
		نظير: ديو چو بيرون رود فرشته درآيد
	آفتابه اگر از طلا هم باشد باز جايش توى خلاست
		نظير: خر از جُلِّ اطلس بپوشد خر است (سعدى)
		رک: پالان ترمه خر را عوض نمى‌کند
	ْآفتاب لب بام است
		رک: آفتاب سر ديوار است
	آفتابه خرج لحيم است
		خرج زائد بر اصل است
	آفتابه داده و لولهين گرفته است
		رک: سگ داده و سگ‌توله گرفته است
	آفتابه‌دار براى آدم بى‌پول آفتابهٔ سوراخ‌دار آب مى‌کند
		رک: واى بر آن کو درم ندارد و دينار
	آفتابهٔ زن نشيمنگاه مرد را پاک نمى‌کند
		رک: مال زن، خارِ تن
	آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هيچي!
		نظير:
		يک قاب و صد بشقاب! يک کاسه کاچى و صد تا سُرناچي!
		- يک گز مطبخ، صد گز طويله!
		- صاحب‌منصب يک فوج، تا بين هيچي!
		- سکينه از عمه گُنده‌تر!
	آفتابه و لولهين هر دو يک کار مى‌کند اما قيمت هر يک در گرو گذاشتن معلوم مى‌شود
		نظير:
		لولهين کار آفتابه را مى‌کند اما وقت گرو گذاشتن قيمتش معلوم مى‌شود
		- سفال از طاس زر کم نيست در کار	ولى گلهِ گرو گردد پديدار (ناصر خسرو)
		- لولهين است و آفتابه يکى	در گرو فرقشان شود پيدا (اخگر)
	آفتاب جان من است عقل و دل و هوش من٭
		نظير:
		بلاى من آمد همه دانش من (ابوالعلاء)
		- اختر ما را فروغ شعلهٔ ادراک سوخت (صائب)
		- آن را که عقل بيش غم روزگار بيش (انسى شاملو)
		- هوش است که سرمايهٔ صد دردسر است (طالب آملى)
		- هر کجا عقل هست شادى نيست (ابن يمين)
		- رک: هر که فهميد مُرد، هر که نفهميد برد
			٭ کاش گشاده نبود چشم من و گوش من
			......................(شيخ‌الرئيس افسر)
	آفت چوبه مال رسد شکر کن تا به تن نرسد و چون به تن رسد شکر کن تا به جان نرسد (مرزبان‌نامه)
	آفت رسيده را غم باج و خراج نيست (نظيرى)
		ُنظير:
		خراج از خراب نخواهند
		- خراب را خراج نباشد
		- خرمن سوخته را از برق چه هراس
		- از ده ويران که ستاند خراج؟ (نظامى)