تن

	تن آسائى آرد روان را گزند (اديب پيشاورى)
		رک: درخت کاهلى بارش گرسنگى
	تن‌آسائى بوَد بنيادِ خوارى
		رک: درخت کاهلى بارش گرسنگى است
	تنِ آسوده چه داند که دلِ خسته چه باشد٭
		رک: 'سير از گرسنه خبر ندارد و سواره از پياده' و 'تندرستان را نباشد درد ريش'
			٭ من گرفتار کمندم تو چه دانى که سوارى	........................... (سعدى)
	تن از هوا زنده است و جان از هو (سنائى)
	تنبان مرد که دو تا شد فکرِ زن نو مى‌افتد
		رک: نو دولت زنش زشت مى‌شود و خانه‌اش تنگ
	تنبل برو به سايه سايه خودش مى‌آيه!
		رک: به تنبل گفتند: 'برو به سايه' . گفت: 'سايه خودش مى‌آيه' !
	تنبل به آب نرفت وقتى هم رفت خُمره برد
		رک: کاهل به آب نرفت...
	تن به جان زنده است و جان زنده به علم٭
		رک: ز دانش بِهْ اندر جهان هيچ نيست
			٭ .................................	دانش اندر کان جانت گوهر است (ناصرخسرو)
	تن به دودِ چراغ و بى‌خوابى	ننهادى، هنر کجا يابى؟ (اوحدى)
	تنِ بى‌دل جوان گِل باشد٭
		نظير:
		کسى را که کاهل بوَد گنج نيست (فردوسى)
		- تا رنج تحمل نکنى گنج نبينى (سعدى)
		- نابرده رنج گنج ميسّر نمى‌شود
			٭ پر و بال خرد ز دل باشد	............................ (سنائى)
	تن بيمارى بهتر از کيسه بيمارى است
		مقایسه شود با : 'دل بميرد به قوت بى‌پولي' و نظاير آن
	تُند از برِ ما مى‌گذرى شرط وفا نيست
	تندرستان را نباشد دردِ ريش٭
		نظير:
		حال سعدى تو چه دانى که ندارى دردى (سعدى)
		- بر من اين درد کوه پولاد است	چون تو ز آن فارغى تو را باد است (عطار)
		- کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها (حافظ)
		- منم بيمار و نالان، تو درستى	ندانى چيست در من درد و سستى(ويس و رامين)
		- تو را بر درد من رحمت نيايد	رفيق من يکى همدرد يابد (سعدى)
		- تن آسوده چه داند که دلِ خسته چه باشد (سعدى)
		- تا خرمنت نسوزد احوال ما ندانى (سعدى)
			٭ ..........................	جز به همدردى نگويم دردِ خويش (سعدى)
	تُند مى‌روى جانا ترسَمَت فرو مانى (حافظ)
		رک: تند مى‌روى فلانى ترسم به ره بمانى
	تُند مى‌روى فلانى ترسم به ره بماني!
		نظير:
		تند مى‌روى فلانى ترسم به سر درآئى
		- تند مى‌روى جانا ترسَمت فرو مانى (حافظ)
		- چهارنعل نتاز تا سکندرى نخورى
		- هر آنکه تند رانَد زود مانَد (نظامى)
		- برفتد مرکبى که تند روَد	زود در سر روَد هر آنکه دوَد (مکتبى)
	تُند مى‌روى فلانى، ترسم به سردرآئي!
		رک: تند مى‌روى فلانى ترسم به ره بمانى
	تن رها کن تا نخواهى پيرهن٭
		نظير: چندت اندوه پيرهن باشد	بوکت اين پيرهن کفن باشد (سنائى)
			٭ چند خواهى پيرهن از بهر تن	........................... (قاآنى)
	تنِ فتنه‌انگيز در گور بِهْ! (اديب پيشاورى)
		نظير: آنکه خوابش بهتر از بيدارى است	آنچنان به زندگانى خفته بِهْ (سعدى)
	تنگت نگرفته که عاشقى از يادت برود (عامیانه).
		نظير: از يکى پرسيدند: درد عاشقى بدتر است يا درد بى‌پولى؟ گفت: تنگت نگرفته است که هر دو از يادت برود!
	تنگ‌دستى مرگ را در کام شيرين مى‌کند (صائب)
	تن لخت و آتش بازی؟
		نظير:
		تو را که خانه‌نئين است بازى نه اين است (سعدى)
		- تو که بر بار خود آبگينه دارى	چرا بر بام مردم مى‌زنى سنگ؟ روز سرد و برف و آنگه جامه‌تر؟ (مولوى)
	تنِ مرده و جانِ نادان يکى است (سعدى)
		رک: نادان را زنده مدان
	تنور نانوائى نيست که سرِ دو شاخ را بگذارند توى فلان آدم! (عامیانه).
		رک: شيشه نيست که يادش کنى
	تنورى چنين گرم نانى نبست
		رک: تا تنور گرم است نان بايد پخت
	تنها بودن بِهْ که با بدان نشستن
		نظير: هست تنهائى بِهْ از ياران بد
	تنها تو خيار نوبَر به بازار نياورده‌اي!
	تنها خوار تنها مير است٭
		رک: تنهاخوار تنهامير است
			٭ بدانند هر که با تدبير باشد	..................... (نظامى)
	تنهاخور تنهامير است
		نظير:
		تنهاخوار تنهامير باشد (نظامى)
		- هر که در زندگى نانش نخورند چون بميرد نامش نبرند (سعدى)
		- واى بر آن خورده که تنها خورى
		- هر چه يابى نهان مخور چو خان	حصه‌اى هم به ديگران برسان (مکتبى)
	تنهاخور ديده‌ايم، روبه‌رو خور نديده‌ايم! (عامیانه).
	تنهاخور شريک شيطان است
		رک: آدم تنهاخور برادر شيطان است
	تنهاخورى کار شيطان است
		نظير:
		تنهاخور شريک شيطان است
		- مخور تنها گرت خود آب جوى است	که تنهاخور چو دريا تلخ‌روى است (نظامى)
	تنهائى بهتر از همنشين بد [است] (قابوس‌نامه)
		رک: هست تنهائى بِهْ از ياران بد
	تنهائى به خدا مى‌برازد و بس
		انسان ناگزير از انتخاب جفت و همسر است