قسمت دوازدهم (۴)

ای بی‌تو حرام زندگانی کردن

خود بی‌تو کدام زندگانی کردن

هر عمر که بی‌رخ تو بگذشت ای جان

مرگست و به نام زندگانی کردن

٭٭٭

ای جانب عشاق به خیره نگران

تو خیره و در تو گشته خیره دگران

این خیره در آن و آن در این یارب چیست

جمله ز تواند بی‌دل و بی‌جگران

٭٭٭

ای جان منزه ز غم پالودن

وی جسم مقدس ز غم فرسودن

ای آتش عشقی که در آن میسوزی

خود جنت و فردوس تو خواهد بودن

٭٭٭

ای جمله جهان بروی خوبت نگران

جان مردان ز عشق تو جامه دران

با این همه نزدیک همه پرهنران

دیوانگی تو به ز عقل دگران

٭٭٭

ای خورده مرا جگر برای دگران

دانم که همین کنی برای دگران

من باد رهی بدم تو راهم دادی

من رستم از این واقعه وای دگران

٭٭٭

ای خوی تو در جهان می و شیر ای جان

از دلشده‌گان گناه کم گیر ای جان

گر دست شکسته شد کمان گیر ای جان

اینک به شکنجه زیر زنجیر ای جان

٭٭٭

ای داد که هست جمله بیدار از من

ای من که هزار آه و فریاد از من

چو ذلک ما قدمت ایدیکم گفت

ناشاد شبی که اصل غم زاد از من

٭٭٭

ای در دو جهان یگانه تعجیل مکن

در رفتن چون زمانه تعجیل مکن

مگریز سوی کرانه تعجیل مکن

از خانه‌ی ما به خانه تعجیل مکن

٭٭٭

ای دف تو بخوان ز دفتر مشتاقان

ای کف تو بزن بر رگ خون ایشان

ای نعره‌ی گوینده‌ی جوینده‌ی دل

ای از نمکان ببر مرام تا نه مکان

٭٭٭

ای دل تو در این واقعه دمسازی کن

وی جان به موافقت سراندازی کن

ای صبر تو پای غم نداری بگریز

ای عقل تو کودکی برو بازی کن

٭٭٭

ای دل چه شدی ز دست دستی میزن

دست از هوس عشوه‌پرستی میزن

گوئیکه چه ره زنم چو من دست زنم

چون نرگس مستش ره‌مستی میزن

٭٭٭

ای دوست قبولم کن و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

با هرچه دلم قرار گیرد بیتو

آتش به من اندر زن و آنم بستان

٭٭٭

ای رفته ز یاران تو به یک گوشه کران

فریاد تو از خوی بد و بار گران

گر شیر نری چه می‌گریزی ز نران

ور لاشه خری و سوی لاشه خران

٭٭٭

ای روی تو باغ و چمن هر دو جهان

از جان تو زنده شد تن هر دو جهان

بشکستن تو شکستن هر دو جهان

ای ضعف تو ویران شدن هر دو جهان

٭٭٭

ای روی تو کعبه‌ی دل و قبله‌ی جان

چون شمع ز غم سوختم ای شعله‌ی جان

بردار حجاب و رخ به عاشق بنمای

تا چاک زند به دست خود خرقه‌ی جان

٭٭٭

ای زخم تو خوشتر از دوای دگران

امساک تو بهتر از عطای دگران

ای جور تو بهتر از وفای دگران

دشنام تو بهتر از ثنای دگران

٭٭٭

ای زخم زننده بر رباب دل من

بشنو تو از ناله جواب دل من

در هر ویران دفینه گنج دگر است

عشق است دفینه در خراب دل من

٭٭٭

ای سنگ ز سودای لبت آبستان

از سنگ برون کشی تو مکر و دستان

آنجام چو جانیکه بدان کف داری

از بهر خدا از کف مستان مستان

٭٭٭

ای شاه تو مات گشته را مات کن

افتاده‌ی تست جز مراعات مکن

گر غرقه‌ی جرمست مجازات مکن

از بهر خدا قصد مکافات مکن

٭٭٭

ای عادت تو خشم و جفا ورزیدن

وز چشم تو شاید این سخن پرسیدن

زینگونه که ابروی تو با چشم خوش است

او را ز چه رو نمیتواند دیدن

٭٭٭

ای عادت عشق عین ایمان خوردن

نی غصه‌ی نان و غصه‌ی جان خوردن

آن مائده چون زر و زو شب بیرونست

روزه چه بود صلای پنهان خوردن

٭٭٭

ای عاشق گفتار و تفاصیل سخن

ای گر ز سخنوران قهاره‌ی کن

روزیت چو نیست علم نونو هله ور

ای کهنه فروش در سخنهای کهن

٭٭٭

ای عالم دل از تو شده قابل جان

حل کرده صفات ذات تو مشکل جان

عقل و دل و فهم از تو شده حاصل جان

جان جانی و عقل جان و دل جان

٭٭٭

ای عشق تو در جان کسی و آن کس من

ای درد تو درمان کسی و آن کس من

گوئی بینم لب ترا چون لب خویش

مجروح به دندان کسی و آن کس من

٭٭٭

ای کرده ز گل دستک من پایک من

بنهاده چراغ عقل من را یک من

نالان به تو این جای شکر خایک من

اندر بر خویش کن مها جا یک من

٭٭٭

ای گرسنه‌ی وصل تو سیران جهان

لرزان ز فراق تو دلیران جهان

با چشم تو آهوان چه دارند به دست

ای زلف تو پای‌بند شیران جهان

٭٭٭

ای لعل لبت معدن شکر چیدن

وز چشم تو نور نامصور دیدن

مه گردانست و برک که گردانست

فرقست بسی میان هر گردیدن

٭٭٭

ای ماه لطیف جانفزا خرمن من

وی ماه فرو کرده سر از روزن من

ای گلشن جان و دیده‌ی روشن من

کی بینمت آویخته بر گردن من

٭٭٭

ای مجمع دل راه پراکنده مزن

زان زخمه پریشان چو دل بنده مزن

ای دل لب خود را که زند لاف بقا

جز بر لب آن ساغر پاینده مزن

٭٭٭

ای مفخر و سلطان همه دلداران

جالینوسی برای این بیماران

روز باران بگلشنت جمع شویم

شیرین باشند روز باران یاران

٭٭٭

ای مونس روزگار چونی بی من

ای همدم غمگسار چونی بی من

من با رخ چون خزان خرابم بی‌تو

تو با رخ چون بهار چونی بی من

٭٭٭

ای ناله‌ی عشق تو رباب دل من

ای ناله شده همه جواب دل من

آن ولت معمور که میپرسیدی

یا بی‌تو و لیک در خراب دل من

٭٭٭

این بنده مراعات نداند کردن

زیرا که به گل رفته فرو تا گردن

این مستی ما چو مستی مستان نیست

پیداست حد مستی افیون خوردن

٭٭٭

این دیده‌ی من کز نگرد دور از من

ای صحت صد دیده‌ی رنجور از من

گر کژ نگرم پس به که کژ راست شود

ور شب باشم چون طلبی نور از من

٭٭٭

ای یار به انکار سوی ما نگران

زیرا که نخورده‌ای از آن رطل گران

از شادی من بهشت گردیده جهان

غم مسخره‌ی منست و میر دگران

٭٭٭

ای یار بیا و بر دلم بر میزان

وی زهره بیا و از رخم زر میزان

آنان که میان ما جدائی جستند

دیوار بد و نمای و گو سر میزن

٭٭٭

ای یک قدح از درد تو دریای جهان

گم کرده جهان از تو سر و پای جهان

خواهد که جهان ز عشق تو پرگیرد

ای غیرت تو ببسته پرهای جهان