|
آجر پختنى است اما خوردنش سردل مى‌آورد
|
|
|
نظير:
|
|
|
حلواى آهک مى‌شود پخت اما نمى‌شود خورد
|
|
|
- از فضلهٔ حيوان نارنج مى‌توان سخت ولى بو نمى‌دهد
|
|
آخر به دل خاک فرو خواهى شد٭
|
|
|
رک: آدميزاد تخم مرگ است
|
|
|
٭ تا چند اسير رنگ و بو خواهى شد
|
|
|
چند از پى هر زشت و نکو خواهى شد
|
|
آخرِ پشت هم اندازى خُمارى است
|
|
|
يعنى کار مردمِ نيرنگ‌باز و زرنگ و چاپلوس با بدى و شکست پايان مى‌پذيرد
|
|
آخر پيرى داغ اميري!
|
|
|
رک: سر پيرى معرکه‌گيري
|
|
آخر شاعرى اول گدائى است
| |
|
|
نظير: |
|
|
شاعرى نيست پيشه‌اى که از آن |
|
|
رسدت نان به ترّه، ترّه به دوغ(ابن‌يمين) |
|
|
- (شاعر و رمّال و مرغ خانگى) هر سه تن جان مى‌دهند از گشنگي!
|
|
آخر شاه منشى کوت کشى است!
|
|
|
نظير: |
|
|
آخر مهترى کاه‌فروشى است
|
|
|
- بُز پيش آهنگ آخرش توبره‌کش مى‌شود
|
|
آخر گذر پوست به دبّاغ‌خانه مى‌افتد٭
|
|
|
نظير: |
|
|
رسن را گذر بر چنبر است
|
|
|
- عاقبت ميمونِ لولى را گذر بر چنبر است (از جامع‌التمثيل)
|
|
|
- گرو در دست گازر است
|
|
|
٭ يا: آخر گذر پوست به دبّاغان است
|
|
آخر مُلّائي٭ اول گدائى است
|
|
|
مفهوم اين مَثَل را چند تن از شاعران به طرق گوناگون در قالب اشعار زيبائى بيان داشته‌اند. از آن جمله‌اند اشعار زير:
|
|
|
- اصلى است خرد که فرع او رنج دل است
|
|
|
شاخى است هنر که برگ و بى‌برگى است (بديع ترکو)
|
