|
آدميّت رحم بر بيچارگان آوردن است٭
|
|
|
|
٭ ................... |
کآدمى را تن بلرزد چون ببيند ريش را
|
|
|
|
|
(سعدى)
|
|
آدميّت نه به پول و نه به ريش و نه به جان
|
|
هندوم ٭ پول و بُزم٭٭ ريش و سگم٭٭٭ جان دارد
|
|
|
رک: نه همين لباس زيباست نشان آدميت
|
|
|
|
٭ هندوم: هندوهم
|
|
|
|
٭٭ بُزم: بُز هم
|
|
|
|
٭٭٭ سگم: سگ هم
|
|
آدمى جائزالخطاست
|
|
|
رک: انسان جائزالخطاست
|
|
آدمى در تنگدستى مى‌شود بى‌اعتبار ٭
|
|
|
رک: |
|
|
دست تنگى بدتر از دلتنگى است
|
|
|
- به وقت تنگدستى آشنا بيگانه مى‌گردد
|
|
|
- دستِ خالى براى تو سرى زدن خوب است
|
|
|
- ذلّت مرد در نادارى است
|
|
|
- واى بر آنکه درم ندارد و دينار (لامعى)
|
|
|
- تهيدست را کار واژون بوَد |
دلش سال و مَهْ تنگ و محزون بوَد |
|
|
|
(فردوسى) |
|
|
- بى‌پول اگر رستم زال است ذليل است
|
|
|
- هر که را اندک شود مال، خوار گردد نزد اهل و عيال
|
|
|
|
٭ ..........................
|
راستى بر جا نمانَد تير چون پَر شود (...؟)
|
|
آدمى در عالم خاکى نمى‌آيد به‌دست ٭
|
|
|
نظير: |
|
|
دى شيخ با چراغ همى گشت گرد شهر |
کز ديو و دد ملولم و انسانم آرزوست |
|
|
- گفتم که يافت مى‌شود جُسته‌ايم ما |
|
|
گفت آنکه يافت مى‌نشود آنم آرزوست
(مولوى)
|
