ته و تی

	تهوّر، دومِ جاهلى است (قابوس‌نامه)
		رک: جسارت زياد جوانمرگى مى‌آورد
	تهى‌پاى رفتن به از کفش‌ تنگ ٭
		نظير:
		پا تهى گشتن بِهْ است از کفش تنگ	رنج غربت بِهْ که اندر خانه جنگ (مولوى)
		- سفر عيد باشد بر آن کدخداى	که بانوى بد باشدش در سراى (سعدى)
		- به زندان قاضى گرفتار بِهْ	که در خانه ديدن بر ابرو گره (سعدى)
		- کفشِ تنگ از پا بدر!
			٭ ...............................	بلاى سفر به که در خانه جنگ (سعدى)
	تهيدست ايمن است از دزد و طرّار ٭
		رک: آسوده کسى که خر ندارد...
			٭ بوَد سرمايه‌داران را غم بار
	تهيدست را نيست زور و هنر٭
		رک: از پاى شکسته چه سَير و از دست بسته چه خبر؟
	تهيدست روسياه است
		نظير: آدم بينوا در دو جهان روسياه است
	تهى غارى بِهْ از پر گرگ غارى (ناصرخسرو)
		رک: جاى خالى بهتر که پر گرگ
	تيرِ آوار است، تلواسه مى‌رود (از جامع‌التمثيل)
	تير از کمان چو رفت نيايد به شست باز٭
			٭ .........................	پر واجب است در همه کارى تأملى (سعدى)
	تير بعد از جنگ را بايد به سينهٔ خود زد
		رک: مُشتى که بعد از جنگ به ياد آيد بر کلّهٔ خود بايد زد
	تير به نشانه نخورد، نشانه به تير خورد!
	تير کج باعث رسوائى تيرانداز است٭
			٭ دخلِ بى‌جا ندهد غير خجالت اثرى	.....................(کليم کاشانى)
	تيرگى بِهْ ز چراغى است که فرياد کند (صائب)
	تير مى‌اندازد و کمان پنهان مى‌کند (از جامع‌التمثيل)
	تيره آن دل که در او نور محبت نبوَد ٭
			٭ خيره آن ديده که آبش نبرد گريهٔ عشق	............................ (حافظ)
	تيره‌روزى سنگ محک دوستى است
		رک: يار نيک را در روز بد شناسند
	تير هميشه به نشانه نمى‌آيد
	تيرى که از شَست رها شد برنمى‌گردد
		نظير:
		تيرى که از کمان جست باز نمى‌گردد (جامع‌التمثيل)
		- تير از کمان چو رفت نيايد به شست باز (سعدى)
		- چو تير از کمان رفت نايد به شست
		- نيايد باز تير رفته از شست (سعدى)
		- باز نايد تير هرگز کز کمان بيرون شود (خواجه رستم خوريانى)
		- تيرى که جست از شست کى ديگر به شست آيد (ابن يمين)
		- سخنِ گفته و قضاى رفته و تير انداخته باز نگردد
		- سخن که از دهان بيرون رفت و تير که از قبضهٔ کمان گذر يافت و مرغ که از دام پريد اعادت آن صورت نبندد (مرزبان‌نامه)
	تيرى که از کمال جست بازنمى‌گردد
		رک: تيرى که از شست رها شد برنمى‌گردد
	تيرى که جست از شَست کى ديگر به شَست آيد؟٭
		رک: تيرى که از شست رها شد برنمى‌گردد
			٭ مرا گويند دل باز آر از آن تُرک کمان ابرو	ولى..................... (ابن يمين)
	تيزِ به‌جا بهتر از خندهٔ بى‌جاست
	تيز بى‌بى صدا ندارد يعنى خطاى بزرگان و زشتکارى اغنيا صدا ندارد.
		نظير:
		تيز کدبانو بى‌صداست
		- ظرفى که خانم بشکند صدا ندارد
		- کاسه‌اى که بى‌بى بشکند صدا ندارد
	تيز داده تاوان هم مى‌خواهد
		رک: تيز داده تغار را شکسته طلاق هم مى‌خواهد
	تيز کدبانو بى‌صداست (: صدا ندارد)
		رک: کاسه‌اى که بى‌بى بشکند صدا ندارد
	تيزى درفش به سرِ درفش است
	تيشه است و رو به خود مى‌تراشد. به زيان خود عمل مى‌کند، در نابودى و هلاک خود مى‌کوشد.
		نظير:
		روى شاخه نشسته‌ بُن آن را ارّه مى‌کند
		- با پاى خود به سلّاخ خانه مى‌رود
		- نه پاى خود به گور مى‌رود
	تيغ برّان به دست زنگى مست سپردن کار عاقلان نيست
		نظير: چوب به دست خرس دادن آسان اما پس گرفتنش مشکل است.
	تيغ برّان گر به دستت داد دست روزگار	هر چه مى‌خواهى يکى اما مَبُرّ نانِ کس (لاادرى )
		نظير: قطع حلقوم سهل‌تر از قطع مرسوم است
	تيغ چون بشکست خنجر مى‌شود	زادهٔ ظالم ستمگر مى‌شود
	تيغ کج را نيام کج بايد
		رک: سوراخ کج ميخ کج مى‌خواهد
	تيغ کهنه جوهر دارد
		رک: پيرى ندارى پيرى بخر
	تيمار غريبان سبب ذکر جميل است٭
		نظير: با غريب سگى نبايد کرد (اسرارالتوحيد)
			٭ .........................	جانا مگر اين قاعده در شهر شما نيست (حافظ)
	تيمم باطل است که آنجا که آب است
		نظير:
		آب که آمد تيمم برخاست فريضه که آمد نافه برخاست
		- آفتاب که درآمد ستاره نمى‌ماند
		- تا بوَد مهر زمَه نور گرفتن ستم است (صائب)
		- چراغم چه بايد چو خورشيد هست (اسدى)
		- به هر جاى کآفتاب آنجا نهد پاى	پسِ ديوار باشد سايه را جاى (وحشى)
		- چو آب آمد تيمم نيست در کار	چو روز آمد چراغ از پيش بردار (پورياى ولى)
		- چون سرخ گل آيد به چه‌کار آيد گلنار (فرّخى)
		- چون به دريا رسى مگو از جوى (سنائى)
		- چو آيد برخيزد تيمم (عطا)
		- آب آمد هر تيمم را دريد (مولوى)
		- نکرد بر لب دريا کس به خاک تيمم (ابن‌يمين)
		- به پيش آيد تيمم کجا روا باشد (مجدالدين)