قسمت یازدهم

تا خواسته‌ام از تو ترا خواسته‌ام

از عشق تو خوان عشق آراسته‌ام

خوابی دیدم و دوش فراموشم شد

این میدانم که مست برخاسته‌ام

٭٭٭

تا روی تو دیدم از جهان سیر شدم

روباه بدم ز فر تو شیر شدم

ای پای نهاده بر سر خلق ز کبر

این نیز بیندیش که سر زیر شدم

٭٭٭

تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم

چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم

ارواح ترا سجده‌کنان میگویند

چون پیش تو مردیم همه زنده شدیم

٭٭٭

تا شمع تو افروخت پروانه شدم

با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم

در روی تو بیقرار شد مردم چشم

یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم

٭٭٭

تا ظن نبری که از تو بگریخته‌ام

یا با دگری جز تو درآمیخته‌ام

بر بسته نیم ز اصل انگیخته‌ام

چون سیل به بحر یار درریخته‌ام

٭٭٭

تا ظن نبری که از غمانت رستم

یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم

من شربت عشق تو چنان خوردستم

کز روز ازل تا با بد سرمستم

٭٭٭

تا ظن نبری که من دوئی می‌بینم

هر لحظه فتوحی بنوی می‌بینم

جان و دل من جمله توئی می‌دانم

چشم و سر من جمله توئی می‌بینم

٭٭٭

تا ظن نبری که من کمت می‌بینم

بی‌زحمت دیده هر دمت می‌بینم

در وهم نیاید و صفت نتوان کرد

آن شادیها که از غمت می‌بینم

٭٭٭

تا کاسه‌ی دوغ خویش باشد پیشم

والله که به انگبین کس نندیشم

ور بی‌برگی به مرگ مالد گوشم

آزادی را به بندگی نفروشم

٭٭٭

تا پرده‌ی عاشقانه بشناخته‌ایم

از روی طرب پرده برانداختیم

با مطرب عشق چنگ خود در زده‌ایم

همچون دف و نای هردو در ساخته‌ایم

٭٭٭

تا میرود آن نگار ما میرانیم

پیمانه چو پر شود فرو گردانیم

چون بگذرد این سر که درین آب و گلست

در صبح وصال دولتش خندانیم

٭٭٭

تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم

آنسوی که موج رفت ما آنطرفیم

آن کف که به خون عشق آلودستی

بر ما میزن که بر کفت همچو دفیم

٭٭٭

جانرا که در این خانه وثاقش دادم

دل پیش تو بود من نفاقش دادم

چون چند گهی نشست کدبانوی جان

عشق تو رسید و سه طلاقش دادم

٭٭٭

جانی که در او دو صد جهان میدانم

گوئیکه فلانست و فلان میدانم

او شاهد حضرتست و حق نیک غیور

هر چشم که بسته گشت از آن میدانم

٭٭٭

چندانکه به کار خود فرو می‌بینم

بی‌دیده‌گی خویش نکو می‌بینم

با زحمت چشم خود چه خواهم کردن

اکنون که جهان به چشم او می‌بینم

٭٭٭

چون تاج منی ز فرق خود افکندیم

اینک کمر خدمت تو بربندیم

بسیار گریستیم و هجران خندید

وقت است که او بگرید و ما خندیم

٭٭٭

چون مار ز افسون کسی می‌پیچم

چون طره‌ی جعد یار پیچاپیچم

والله که ندانم این چه پیچاپیچست

این میدانم که چون نپیچم هیچم

٭٭٭

چون می‌دانی که از نکوئی دورم

گر بگریزم ز نیکوان معذورم

او همچو عصا کش است و من نابینا

من گام به خود نمیزنم مأمورم

٭٭٭

حاشا که ز زخم تیر و خنجر ترسیم

وز بستن پای و رفتن سر ترسیم

ما گرم روان دوزخ آشامانیم

از گفت و مگوی خلق کمتر ترسیم

٭٭٭

خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم

وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم

خورشید تو خواهم که بیاران برسد

چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم

٭٭٭

خود راز چنین لطف چه مانع باشیم

چون صنع حقیم پیش صانع باشیم

در مطبخ چرخ کاسه‌ها زرین‌اند

حاشا که به آب گرم قانع باشیم

٭٭٭

خیزید که تا بر شب مهتاب زنیم

بر باغ گل و نرگس بیخواب زنیم

کشتی دو سه ماه بر سر یخ راندیم

وقت است برادران که بر آب زنیم

٭٭٭

در آتش خویش چون دمی جوش کنم

خواهم که دمی ترا فراموش کنم

گیرم جانی که عقل بیهوش کند

در جام درآئی و ترا نوش کنم

٭٭٭

در باغ شدم صبوح و گل می‌چیدم

وز دیدن باغبان همی ترسیدم

شیرین سخنی ز باغبان بشنیدم

گل را چه محل که باغ را بخشیدم

٭٭٭

در بحر خیال غرقه‌ی گردابم

نی بلکه به بحر میکشد سیلابم

ای دیده نمی‌خواب من بنده‌ی آنک

در خواب بدانست که من در خوابم

٭٭٭

در چنگ توام بتا در آن چنگ خوشم

گر جنگ کنی بکن در آن جنگ خوشم

ننگست ملامت بره عشق ترا

من نام گرو کردم و با ننگ خوشم

٭٭٭

در دور سپهر و مهر ساقی مائیم

سرمست مدام اشتیاقی مائیم

در آینه وجود کردیم نگاه

مائیم و نمائیم که باقی مائیم

٭٭٭

در چشمه‌ی دل مهی بدیدیم به چشم

ز آن چشمه بسی آب کشیدیم به چشم

ز آن روز بگرد گرد آن چشمه‌ی دل

ماننده‌ی دل، همی دویدیم به چشم