قسمت هفدهم (۳)

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای

شب گرد جهان دیده و انگشت نمای

٭٭٭

مهمان دو دیده شد خیالت گذری

در دیده وطن ساخت ز نیکو گهری

ساقی خیال شد دو دیده میگفت

مهمان منی به آب چندان که خوری

٭٭٭

میدان و مگو تا نشود رسوائی

زیبائی مرد هست در تنهائی

گفتا که چه حاجتست اینجا ملکی است

کو موی همی شکافد از بینائی

٭٭٭

می‌فرماید خدا که ای هرجائی

از عام ببر که خاص آن مائی

با ما خو کن که عاقبت آن دلدار

پیشت آید شبانگه تنهائی

٭٭٭

ناخوانده به هرجا که روی غم باشی

ور خوانده روی تو محرم آن دم باشی

تا کافر را خدا نخواند نرود

شرمت بادا ز کافری کم باشی

٭٭٭

نقاش رخت اگر نه یزدان بودی

استاد تو در نقش تو حیران بودی

داغ مهرت اگر نه در جان بودی

در عشق تو جان بدادن آسان بودی

٭٭٭

نومید نیم گرچه ز من ببریدی

یا بر سر من یار دگر بگزیدی

تا جان دارم غم تو خواهم خوردن

بسیار امیدهاست در نومیدی

٭٭٭

نی گفت که پای من به گل بود بسی

ناگاه بریدند سرم در هوسی

نه زخم گران بخوردم از دست خسی

معذورم دار اگر بنالم نفسی

٭٭٭

نی من منم و نی تو توئی نی تو منی

هم من منم و هم تو توئی و هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار ختنی

کاندر غلطم که من توام یا تو منی

٭٭٭

واپس مانی ز یار واپس باشی

از شاخ درخت بگسلی خس باشی

در چشم کسی تو خویش را جای کنی

تو مردمک دیده‌ی آن کس باشی

٭٭٭

وقف است مرا عمر در این مشتاقی

احسنت زهی طراوت و رواقی

من کف نزنم تا تو نباشی مطرب

من می نخورم تا نباشی ساقی

٭٭٭

هر پاره‌ی خاک را چو ماهی کردی

وانگه مه را قرین شاهی کردی

آخر ز فراق هر دو آهی کردی

زان آه بسوی خویش راهی کردی

٭٭٭

هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی

صد نقش تو بر گلشن خوشبوی زنی

چون دف دل ما سماع آنگاه کند

کش هر نفسی هزار بر روی زنی

٭٭٭

هر روز ز عاشقی و شیرین رائی

مر عاشق را پیرهنی فرمائی

ای یوسف روزگار ما یعقوبیم

پیراهن تست چشم را بینائی

٭٭٭

هر روز یکی شور بر این جمع زنی

بنیاد هزار عاقبت را بکنی

تا دور ابد این دوران قائم بود

بر جا فقیران کرم چون تو غنی

٭٭٭

هر شب که ببنده همنشین میافتی

چون نور مهی که بر زمین میافتی

من بنده‌ی چشم مست پرخواب توام

آن دم که چنان و اینچنین میافتی

٭٭٭

هرگز به مزاج خود یکی دم نزنی

تا از دم خویش گردن غم نزنی

هر چند ملولی تو یقین است که تو

با اینکه ملولی ز کسی کم نزنی

٭٭٭

هرگز نبود میل تو کافراشت کنی

تا عاشق آنی که فرو داشت کنی

بسم الله ناگفته تو گوئی الحمد

ناآمده صبح از طمع چاشت کنی

٭٭٭

هرکس کسکی دارد و هرکس یاری

آن یار وفادار کجا شد باری

گر پیش سگی شکر نهی خرواری

میل دل او بود سوی مرداری

٭٭٭

هرکس کسکی دارد و هرکس یاری

هرکس هنری دارد و هرکس کاری

مائیم و خیال یار و این گوشه‌ی دل

چون احمد و بوبکر به گوشه‌ی غاری

٭٭٭

هر لحظه مها پیش خودم می‌خوانی

احوال همی پرسی و خود می‌دانی

تو سرو روانی و سخن پیش تو باد

می‌گویم و سر به خیره می‌جنبانی

٭٭٭

هم‌دست همه دست زنانم کردی

دو گوش کشان همچو کمانم کردی

خائیه بهر دهان چو نانم کردی

فی‌الجمله چنان شد که چنانم کردی

٭٭٭

هم دل به دلستانت رساند روزی

هم جان سوی جانانت رساند روزی

از دست مده دامن دردی که تراست

کان درد به درمانت رساند روزی

٭٭٭

همسایگی مست فزاید مستی

چون مست شوی بازرهی از هستی

در رسته‌ی مردان چو نشستی رستی

بر باده زنی ز آب و آتش دستی

٭٭٭

یاد تو کنم میان یادم باشی

لب بگشایم در این گشادم باشی

گر شاد شوم ضمیر شادم باشی

حیله طلبم تو اوستادم باشی

٭٭٭

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی

شاگرد که بودی که چنین استادی

خوبی و کرم را چو نکو بنیادی

ای دنیا را ز تو هزار آزادی

٭٭٭

یکدم غم جان دار غم نان تا کی

وز پرورش این تن نادان تا کی

اندر ره طبل اشکم و نای و گلو

این رنج ز نخ به ضرب دندان تا کی

٭٭٭

یک شفتالو از آن لب عنابی

پر کرد جهان ز بوی سیب و آبی

هم پرده‌ی شب درید و هم پرده‌ی روز

از عشق رخ خویش زهی بی‌آبی