بس که همیشه در غمت فکر محال می‌کنم

بس که همیشه در غمت فکر محال می‌کنم		هجر تو را ز بی‌خودی وصل خیال می‌کنم
شب که ملول می‌شوم بر دل ریش تا سحر		صورت یار می‌کشم دفع ملال می‌کنم
او ز کمال دلبری زیب جمال می‌دهد		من ز جمال آن پری کسب کمال می‌کنم
زلف مساز پرشکن خال به رخ منه که من		چون دگران نه عاشقی با خط و خال می‌کنم
من که به مه نمی‌کنم نسبت نعل توسنت		نسبت طاق ابرویت کی به هلال می‌کنم
شیخ حدیث طوبی و سدره کشید در میان		من ز میانه فکر آن تازه نهال می‌کنم
مجلس یار محتشم هست شریف و من در آن		جای خود از پی شرف صف نعال می‌کنم