لکنت زبان

ـ چه وقت به پزشک مراجعه کنیم:

۱. در بزرگسالی لکنت زبان شروع شده است.

۲. دوره‌های لکنت زیاد است یا سخن گفتن نیاز به تلاش زیاد یا کشیدن صدا دارد.

۳. به‌عنوان پدر یا مادر نگران سخن گفتن فرزندتان هستید.

ـ لکنت زبان نشانهٔ چیست:

لکنت زبان معمولاً در کودکی شروع می‌شود و در پسران بیشتر از دختران است. در واقع، پسران چهار برابر بیشتر از دختران مستعد لکنت زبان هستند و معمولاً درست هنگان باز کردن زبان شروع می‌شود. تکرار کلمات در کودکان مثل 'من من من شیرینی می‌خواهم' چیزی عادی است، اما تکرار صداها به جای کلمات مثل 'من شی‌شی شیرینی می‌خواهم' غیر طبیعی است. پزشکان تکرار بیش از دو بار صدای کلمات را لکنت زبان می‌‌دانند.

در حالی که محققان هنوز علت لکنت زبان را نیافته‌اند، وراثت را از عوامل آن می‌دانند. کودکی که لکنت زبان دارد در خانه دچار تنش روانی باشد با در اثر هیجام شدید شروع به لکنت زبان کند. هر دو این موارد در کودکانی که از نظر وراثتی مستعد باشند ایجاد لکنت می‌کند. ولی لکنت هیچ‌گاه تقصیر کودک نیست و نباید به این خاطر مورد سرزنش قرار گیرد.

حملهٔ گذرای لکنت زبان در بزرگسالان نادر است و باید توسط پزشک بررسی شود. لکنت ممکن است به دنبال سکتهٔ خفیف روی دهد. در موارد نادر، آسیب به سر یا التهاب مغز هم می‌تواند بدون هیچ سابقهٔ اختلال گفتار ایجاد لکنت کند. اگر ناگهان دچار لکنت شدید، آن را یک زنگ خطر بدانید و فوراً نزد پزشک بروید.

ـ درمان لکنت زبان:

کودکی که شروع به لکنت زبان می‌کند، بیشتر به کمک گفتار درمانگر نیاز دارد تا پزشک. اما درمان حرفه‌ای فقط نقطه شروع است. والدین، معلمان و دوستان بیشتر می‌توانند کمک کنند، حتی در بزرگسالان. گاهی لکنت زبان خود به خود برطرف می‌شود، ولی راه‌هائی هم برای کمک به کودکان وجود دارد تا تسلط بیشتری بر گفتار خود احساس کنند.

گفتار درمانی کنید. بهترین زمان برای دریافت کمک از گفتار درمانی وقتی است که کودک پیش‌دبستانی دچار لکنت شده است، ولی با آن مقابله نمی‌کند یا واکنشی نشان نمی‌دهد. اگر قبل از رفتن به دبستان کودک را درمان کنید. تأثیر آن بیشتر خواهد بود. گفتار درمانگر به شما توصیه می‌کند که مرتباً برای ارزیابی پیشرفت درمان و مشاوره درباره رفتار در خانه کودک را نزد او ببرید.

به دقت گوش کنید. وفتی کودک صحلت می‌کند، با دقت به حرف‌های او گوش کنید. روبه‌روی او بنشینید و مستقیماً با او حرف بزنید. به او نشان دهید که به حرفه‌هایش گوش می‌کنید و اهمیت می‌دهید. مهم این است که به آنچه می‌خواهد بگوید گوش کنید، نه به چگونه گفتن آن.

عجله نکنید. اگر به‌‌طور طبیعی سریع حرف می‌زنید، سعی کنید آهسته‌تر صحبت کنید. این آموزش خوبی به کودک است تا او هم حرف‌هایش را دنبال کند. صحبت کردن آرام توجه او را هم بیشتر جلب می‌کند. این کار فضای ارتباطی بهتری برای کودکانتان فراهم می‌کند.

محیط ارتباطی ایجاد کنید. هر روز زمانی را که به توجه کردن به کودک، بدون وجود رقیب، صرف کنید. اگر برخوردی بین آنها پیش می‌آید، باید آنها را کنترل کرده و به آرامش دعوت کنید. حتماً به کودک دچار لکنت فرصت دهید تا حرف‌هایش را بزند.

گفتگو کنید. گاه‌گاه با کودک به آرامی گفتگو کنید. گفتگوی ۵ تا ۱۰ دقیقه‌ای بسیار خوب است، اما سعی کنید هرچه بیشتر در طول هفته انجام شود. گفتگوی آرام و خصوصی دربارهٔ چیزهای مورد توجه کودک بسیار مؤثر است. یا داستانی بخوانید و دربارهٔ حوادث آن گفتگو کنید، اما از پرسش مستقیم، مثل 'امروز چه کار کردی؟' خودداری کنید.

دربارهٔ لکنت صحبت کنید. کودک ممکن است لکنت زبانش را چیزی غیر قابل توجه احساس کند، چون کسی به آن توجه نکرده است. صحبت کردن مستقیم دربارهٔ لکنت زبان با کلماتی که کودک آنها را بفهمد مؤثر است، مثلاً 'گفتنش برایت سخت بود، نه؟' اگر کودک را به صحبت دربارهٔ گفتارش تشویق کنید، او احساس می‌کند در این مورد هر چه بخواهد می‌تواند بگوید.