قسمت دهم (۲)

عندی جمل و من اشتیاق و فضول

لا یمکن شرحها به کتب و رسول

بل انتظر الزمان و الحال یحول

ان یجمع بیننا فتصغی و اقول

٭٭٭

مردا منشین جز که به پهلوی رجال

خوش باشد آینه به پهلوی صقال

یارب چه طرب دارد جان پهلوی جان

آن سنگ بود فتاده پهلوی سفال

٭٭٭

ممکن ز تو چون نیست که بردارم دل

آن به که به سودای تو بسپارم دل

گر من به غم تو نسپارم دل

دل را چکنم بهر چه میدارم دل

٭٭٭

نومید مشو امید می‌دار ای دل

در غیب عجایب است بسیار ای دل

گر جمله جهان قصد به جان تو کنند

تو دامن دوست را نه بگذار ای دل

٭٭٭

هم شاهد دیده‌ای و هم شاهد دل

ای دیده و دل ز نور روی تو خجل

گویند از آن هر دو چه حاصل کردی

جز عشق ز عاشقان چه آید حاصل

٭٭٭

کاچی سازی که روز برفست و وحل

دانی که ز بهر چیست این رسم و عمل

یعنی که به صورت او نم و تر، میریست

این در معنی نبات و کاچیست و عسل

٭٭٭

یا من هوب سیدی و اعلی و اجل

یا من انا عبده و ادنی و اقل

حاشاک تملنی و یوشیک تعل

ان لم یکن الوابل بالوصل فطل

٭٭٭

آمد بت خوش عربده‌ی می‌کشیم

بنشست چو یک تنگ شکر در پیشم

در بر بنهاد بر بط و ابریشم

وین پرده همی زد که خوش و بیخویشم

٭٭٭

آمد شد خود به کوی تو می‌بینم

میل دل و دیده سوی تو می‌بینم

گیرم که همه جرم جهان من کردم

آخر نه جهان بروی تو می‌بینم

٭٭٭

آن باده که بر جسم حرامست حرام

بر جان مجرد آن مدامست مدام

در ریز مگو که این تمامست تمام

آغاز و تمام ما کدامست کدام

٭٭٭

آن خوش سخنان که ما بگفتیم به هم

در دل دارد نهفته این چرخ به خم

یکروز چو باران کند او غمازی

بر روید سر ماز صحن عالم

٭٭٭

آنکس که به آب دیده‌اش میجویم

در جستن او روان چو آب جویم

امروز به گاه آمد و گفتا که سماع

نگذاشت که من دست نمازی شویم

٭٭٭

آن کس که ببست خواب ما را بستم

یارب تو ببند خواب او را به کرم

تا باز چشد مرارت بی‌خوابی

و اندیشه کند به عقل ارجم ترحم

٭٭٭

آنم که چو غمخوار شوم من شادم

واندم که خراب گشته‌ام آبادم

آن لحظه که ساکن و خموشم چو زمین

چون رعد به چرخ میرسد فریادم

٭٭٭

آن وقت آمد که ما به تو پردازیم

مرجان ترا خانه‌ی آتش سازیم

تو کان زری میان خاکی پنهان

تا صاف شوی در آتشت اندازیم

٭٭٭

آنها که به پیش دلستان می‌کردم

چون بد مستان دست فشان می‌کردم

هرچند ز روی لطف او خوش خندید

آخر بچه روی آنچنان می‌کردم

٭٭٭

آواز تو بشنوم خوش آوازه شوم

چون لطف خدا بیحد و اندازه شوم

صد بار خریده‌ای و من ملک توام

یکبار دگر بخر که تا تازه شوم

٭٭٭

آواز سرافیل طرب میرسدم

از خاک فنا بر آسمان می‌بردم

کس را خبری نیست که بر من چه رسید

زان با خبری که بی‌خبر می‌رسدم

٭٭٭

از باد همه پیام او میشنوم

وز بلبل مست نام او میشنوم

این نقش عجب که دیده‌ام بر در دل

آوازه‌ی آن ز بام او میشنوم

٭٭٭

از بسکه به نزدیک توام من دورم

وز غایت آمیزش تو مهجورم

وز کثرت پیدا شده‌گی مستورم

وز صحت بسیار چنین رنجورم

٭٭٭

از بلبل سرمست نوائی شنوم

وز باد سماع دلربائی شنوم

در آب همه خیال یاری بینم

وز گل همه بوی آشنائی شنوم

٭٭٭

از بهر تو صد بار ملامت بکشم

گر بشکنم این عهد غرامت بکشم

گر عمر وفا کند جفاهای ترا

در دل دارم که تا قیامت بکشم

٭٭٭

از بهر تو گر جان بدهم خوش میرم

وز بنده‌ی بنده‌ی توام خوش میرم

دیوانه‌ی آن دو زلف چون زنجیرم

مدهوش دو چشم جادوی کشمیرم

٭٭٭

از ثور فلک شیر وفا میدوشم

هرچند که از پنجه‌ی او بخروشم

هرچند که دوش حلقه بد در گوشم

امشب به خدا که بهتر است از دوشم

٭٭٭

از چشم تو سحر مطلق آموخته‌ام

وز عشق تو شمع روح‌افروخته‌ام

از حالت من چشم بدان دوخته باد

چون چشم برخسار تو در دوخته‌ام

٭٭٭

از جوی خوشاب دوست آبی خوردم

خوش کردم و خوش خوردم و خوش آوردم

خود را بر جوش آسیابی کردم

تا آب حیات میرود میگردم

٭٭٭

از خاک در تو چون جدا می‌باشم

با گریه و ناله آشنا میباشم

چون شمع ز گریه آبرو میدارم

چون چنگ ز ناله با نوا میباشم

٭٭٭

از خویشتن بجستن آرزو میکندم

آزاد نشستن آرزو میکندم

در بند مقامات همی بودم من

وان بند گسستن آرزو میکندم