قسمت یازدهم (۳)

ساقی چو دهد باده‌ی حمرا چکنم

چون بوسه طلب کند مه‌افزا چکنم

امروز که حاضر است اقبال وصال

گر گول نیم حدیث فردا چکنم

٭٭٭

سر در خاک آستان تو نهم

دل در خم زلف دلستان تو نهم

جانم به لب آمده است لب پیش من آر

تا جان به بهانه در دهان تو نهم

٭٭٭

شادم که ز شادی جهان آزادم

مستم که اگر می‌نخورم هم شادم

از حالت هیچکس ندارم بایست

این دبدبه‌ی خفیه مبارکبادم

٭٭٭

شادی کردم چو آن گهر شد جفتم

چون موج ز باد بود خود آشفتم

آشفته چو رعد سر دریا گفتم

چون ابر تهی بر لب دریا خفتم

٭٭٭

شاعر نیم و ز شاعری نان نخورم

وز فضل نلافم و غم آن نخورم

فضل و هنرم یکی قدح میباشد

وان نیز مگر ز دست جانان نخورم

٭٭٭

شب رفت و هنوز ما به خمار خودیم

در دولت تو همیشه سر کار خودیم

هم عاشق و هم بیدل و دلدار خودیم

هم مجلس و هم بلبل گلزار خودیم

٭٭٭

شب گوید من انیس می‌خوارانم

صاحب جگر سوخته را من جانم

و آنها که ز عشقشان نصیبی نبود

هر شب ملک‌الموت در ایشانم

٭٭٭

شد گلشن روی تو تماشای دلم

شد تلخی جور هات حلوای دلم

ما را ز غمت شکایتی نیست ولیک

ذوقی دارد که بشنوی وای دلم

٭٭٭

صد نام زیاد دوست بر ننگ زدیم

صد تنگ شکر بدین دل تنگ زدیم

ای زهره‌ی ساقی دگر لاف نماند

کز سور قرابه‌ی تو بر سنگ زدیم

٭٭٭

عالم جسم است و نور جانی مائیم

عالم شب و ماه آسمانی مائیم

چون از ظلمات آب و گل دور شویم

هم خضر و هم آب زندگانی مائیم

٭٭٭

عشق آمد و گفت تا بر او باشم

رخساره‌ی عقل و روح را بخراشم

میامد و من همی شدم تا اکنون

این بار نیامدم که آنجا باشم

٭٭٭

عشق از بنه بی‌بنست و بحریست عظیم

دریای معلق است و اسرار قدیم

جانها همه غرقه‌اند در بحر مقیم

یک قطره از او امید و باقی همه بیم

٭٭٭

عشق است صبوح و من بدو بیدارم

عشق است بهار و من بدو گلزارم

سوگند به عشقی که عدوی کار است

کانروز که بیکار نیم بیکارم

٭٭٭

عشق است قدح وز قدحش خوشحالم

او راست عروسی و منش طبالم

سوگند بدان عشق که بطال گر است

کانروز که طبال نیم بطالم

٭٭٭

عشق تو گرفته آستین می‌کشدم

واندر پی یار راستین می‌کشدم

وانگه گوئی دراز تا چند کشی

با عشق بگو که همچنین می‌کشدم

٭٭٭

عمری رخ یکدگر بدیدم به چشم

امروز که درهم نگریدیم به چشم

وانگه گوئی دراز تا چند کشی

با عشق بگو که همچنین میکشدم

٭٭٭

فانی شدم و برید اجزای تنم

می‌چرخ که بر چرخ بد اول وطنم

مستند و خوشند و می‌پرستند همه

در عیب از این وحشت و زندان که منم

٭٭٭

فرمود که دست و پا بکاری بزنیم

تا می نرود دو دست بازی بزنیم

چون در تو زدیم دست از این شادی را

پس چون نزنین دست آری بزنیم

٭٭٭

قد صبحنا اللله به عیش و مدام

قد عیدنا العید و مام صیام

املا قدحا وهات یا خیر غلام

کی یسکرنا ثم علی‌الدهر سلام

٭٭٭

قاشانیم و لاابالی حالیم

فتنه شدگان ازال آزالیم

جانداده به عشق رطل مالامالیم

صافی بخوریم و درد بر سر مالیم

٭٭٭

قومیکه چو آفتاب دارند قدوم

در صدق چو آهنند و در لطف چو موم

چون پنجه‌ی شیرانه‌ی خود بگشایند

نی پرده رها کنند و نی نقش و رسوم

٭٭٭

گاه از غم دلبران بر آتش باشم

گاه از پی دوستان مشوش باشم

آخر بچه خرمی زنم راه نشاط

آخر به کدام دلخوشی خوش باشم

٭٭٭

گاهی ز هوس دست زنان میباشم

گاه از دوری دست گزان میباشم

در آب کنم دست که مه را گیرم

مه گوید من بر آسمان میباشم

٭٭٭

گر باده نهان کنیم بو را چه کنیم

وین حال خمار و رنگ و رو را چه کنیم

ور با لب خشک عشق را خشک آریم

این چشمه‌ی چشم همچو جو را چه کنیم

٭٭٭

گر چرخ پر از ناله کنم معذورم

ور دشت پر از ژاله کنم معذورم

تو جان منی و میدوم در پی تو

جان را چو به دنباله کنم معذورم

٭٭٭

گر چرخ زنم گرد تو خورشید زنم

ور طبل زنم نوبت جاوید زنم

چون حارس چوبک زن بام تو شوم

چوبک همه بر تارک ناهید زنم

٭٭٭

گر جنگ کند به جای چنگش گیرم

ور خوار کنم بنام و ننگش گیرم

دانی بر من تنگ چرا می‌گیرد

تا چون ببرم آید تنگش گیرم

٭٭٭

گر خوب کنی روی مرا خوب توام

ور چنگ کنی چو چوب هم چوب توام

گر پاره کنی ز رنج ایوب توام

ای یوسف روزگار یعقوب توام

٭٭٭

گردان به هوای یار چون گردونیم

ایزد داند در این هوا ما چونیم

ما خیره که عاقلان چرا هشیارند

وانان حیران که ما چرا مجنونیم