روش لقاح آزمایشگاهی، چگونه انجام می شود؟

در روش لقاح آزمایشگاهی، القای تخمک‌گذاری می‌تواند با استفاده از hCG صورت گیرد. در کشور آمریکا، نووارل(Novarel) نام تجاری hCG مورد استفاده برای این منظور است.

نووارل به صورت یک تزریق داخل عضلانی یک روز پس از آخرین روز مصرف منوتروپین‌ها یا هر آنالوگ گونادونروپین دیگر تجویز می‌شود. هر ویال نووارل شامل 10هزار واحد بین‌المللی است و دوز دارو از 5هزار تا 10 هزار واحد بین‌المللی متغیر است.

 

مصرف نووارل مرتبط است با تهوع، استفراغ، درد شکمی، خستگی، سردرد، واکنش‌های محل تزریق، تحریک‌پذیری، افسردگی، ادم، بی‌قراری و ژنیکوماستی. همچنین، مصرف این دارو ممکن است باعث نشانگان تحریک بیش از حد تخمدان شود.

فاز لوتئال که نیمه‌دوم چرخه باروری است، با تشکیل کورپوس لوتئوم شروع شده و با بارداری یا قاعدگی به پایان می‌رسد. پروژسترون، هورمون اولیه در این مرحله است و از آنجا که هیپوفیز قبلا در چرخه طی درمان با لقاح آزمایشگاهی مهار شده، حمایت لازم است. حمایت معمولا به شکل مکمل پروژسترونی است که موجب لانه‌گزینی و بالا بردن شانس بارداری می‌شود. مکمل‌های hCG نیز ممکن است بکار برده شوند.

 

هر چند که از زمان مرتبط دانسته شدن آنها با نشانگان تحریک بیش از حد تخمدان، دیگر hCG انتخاب اول نیست. به‌طور معمول پروژسترون پس از بازیابی تخمک شروع می‌شود. نحوه مصرف آن، داخل عضلانی یا داخل واژنی است.