مراقبت از نوزاد، ببرمش مهد؟

سوال:

با سلام، دختر 4.5 دارم. شاغلم و 40 روز به پایان مرخصیم مونده. از تولد دخترم شدیدا روش وسواس شدم.هر چیزیش نگرانم میکنه. با مادر شوهرم زندگی میکنم و شدیدا با گریه دخترم دچار استرس میشدم (فکرم میرفت که الان میاد بالا و پیش خودش میگه خونش بهم ریختس .اشفتس. بچه داری بلد نیست)میامد و ساکت میکرد.من بیشتر حس بی فایدگی میکردم.تا اینکه با کمک مشاور تونستم مشکل دخترمو کم کنم تا اون هم کمتر بیاد.الان دخترم پیش هیچ کس بدون حضور من نمیمونه تا پیش اونها میره شدیدا گریه میکنه.لبخند کم میزنه و بیشتر اعضای خانواده اونو بد اخلاق یا غرغرو صدا میکنن.با بقیه بچه ها مقایسه میکنن(با فاصله ی سنی نه ماهه)من خیلی قربون صدقش میرم و بازی میکنم کتاب میخونم و القاب مثبت میدم بهش.به من و پدرش لبخند میزنه تقریبا هم بیشتر روز با همیم و خونه تنها هستیم.فقط یک ساعت میبرمش که ببیننش.که اونم با گریه و بد اخلاقیش مواجه میشم.حتی خونه هم گریه میکنه و لج میکنه خودشو مثل چوب میکنه موقع خوابوندن یا شیر خوردن .زود از خواب میپره تو بیداری هم از صدای بلند میترسه.فقط جلوی تلویزیون ساکت می مونه و به جغجغه هاش خیلی علاقه نشون نمیده .با توجه به تموم شدن مدت مرخصیم نگرانشم .چی کار کنم شاد تر باشه کم تر لج کنه و پیش بقیه بدون حضور من بمونه کسی رو ندارم نگهش داره پرستار بگیرم یا مهد ؟ 

جواب:

دوست گرامی نمی دانم شغل شما چیست و یا ایا به این درامدتان نیاز مبرم دارید یا خیر؟ اما در کل شرایط طبیعی یک زندگی این است که کودک تا هفت سالگی در ارتباط دایمی  با مادرش باشد.

فرزند شما فقط نیازمند شما ، اغوش گرم تان و توجه بی دریغ تان است.نه مهد کودک و نه پرستار به هیچ عنوان توصیه نمی شود.

شاید در این دوره و زمانه این دست اقدامات بسیار رایج شده و حتی یکی از افتخارات برخی از خانواده ها این است که فرزندشان پرستار خصوصی دارد یا به مهد کودک چند ستاره می رود اما نتیجه این اشتباه بسیار بزرگ را در نسل اینده مان به زودی خواهیم دید.

مادری، زن را به سوی خوشبختی سوق می دهد. سعادتی که زن باید کلماتی برای بیان آن بیابد و باید به خودش اجازه کاوش آن را بدهد. در این صورت ممکن است تصور وی از غریزه مادری از یک همراه گذرای"لحظات شیرین" ارتباط مادرانه به معیاری برای یک مدل درست تر از انگیزه و هویت مادرانه تبدیل شود.

شاید عوض کردن پوشک بچه و هم زدن غذای او نیاز به مهارت زیادی نداشته باشد ولی من معتقدم همین وظایف کوچک بچه داری در محیط پیچیده درون فردی زن انجام می گیرد که فرصتهای فراوانی برای رابطه اصیل و یادگیری چیز جدیدی درباره خود و دیگری در آن هست. ناتوانی یا بی علاقگی برخی زنان برای درک علاقه به مراقبت از کودک، مساله ای عادی نیست بلکه از این پیشداوری نشات می گیرد که مادری واقعا مهارت مهمی را در بر نمی گیرد.

خلاصه انکه هم نگاه آرمانی به مادری و هم کم ارزش شمردن ثمرات ان، هر دو توجه ذهن زنان را از روند بسیار فردی تر و خلاقانه تر یافتن راهی برای تجربه کردن مادری منحرف می سازد.

اگر شرایط ان را دارید، توصیه می کنم چند سالی اشتغال را کنار بگذارید و وقتی فرزندتان به سن مدرسه رسید اشتغال را از سر گیرید اگر هم نه که بهتر است از مادربزرگها برای نگهداری از فرزندتان کمک بگیرید.