شایستگی‌ها محور کانون‌های ارزیابی هستند

کانون‌های ارزیابی بر روی ارزشیابی مهارت‌های ویژه‌ای مثل مدیریت تضاد، رهبری مذاکرات و ... تمرکز می‌کنند. چنین مهارت‌هایی است که اجزاء اصلی اثر بخشی مدیریتی را تشکیل می‌دهد …

کانون‌های ارزیابی بر روی ارزشیابی مهارت‌های ویژه‌ای مثل مدیریت تضاد، رهبری مذاکرات و ... تمرکز می‌کنند. چنین مهارت‌هایی است که اجزاء اصلی اثر بخشی مدیریتی را تشکیل می‌دهد و می‌تواند چالش‌های جدید را پاسخ گوید و کانون‌های ارزیابی این قابلیت را دارند که چنین پتانسیل‌هایی را شناسایی کنند. ارزیابی به شیوه سنتی قادر به روشن ساختن تمام این پیچیدگی‌های تصمیم‌سازی مدیریتی نیستند.

شایستگی‌ها محور کانون‌های ارزیابی هستند و سایر عناصر با توجه به آن شکل می‌گیرند. ابزارها به گونه‌ای طراحی می‌شوند که امکان بروز شایستگی‌ها وجود داشته باشد. ارزیاب‌ها به دنبال سنجش شایستگی‌های بروز یافته افراد در تمرین‌ها هستند. افراد نیز به‌منظور ارزیابی و توسعه شایستگی‌های مورد نظر، در فرایند ارزیابی شرکت می‌کنند. بنابراین مفهوم شایستگی و مدل شایستگی‌های به کار رفته در کانون ارزیابی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و به تعبیری می‌توان آن را استخوان بندی کانون ارزیابی دانست.

علاوه بر انسجام مدل و داشتن چارچوب نظری و دلایل متقن برای تاثیر این شایستگی‌ها در عملکرد سازمان در سطح نظری، این شایستگی‌ها باید با اهداف و استراتژی‌های اتخاذ شده توسط سازمان همسو باشند و در صورت وجود افراد واجد چنین شایستگی‌هایی، سازمان بتواند فعالیت‌هایش را به صورت کارآمدتر و موثرتری دنبال نماید.

با توجه به این امر، مدل شایستگی‌ها باید دست کم دو ویژگی اساسی داشته باشد: نخست آن که منسجم بوده و در سطح نظری قابل دفاع باشد. دوم آنکه با استراتژی و اهداف سازمان همسو باشد.

شایستگی‌ها به دو دسته فنی و مدیریتی تقسیم می‌شوند. منظور از شایستگی‌های فنی قابلیت‌هایی است که فرد برای انجام امور خاصی مثل تولید، حسابرسی، طراحی محصول و ... نیاز دارد. کانون ارزیابی در جهت تشخیص شایستگی‌های فنی افراد نیست و تنها شایستگی‌های مدیریتی را که به مدیریت افراد، روابط میان فردی، رهبری و شم تجاری و امور مشترک میان مدیران سازمان اعم از تولید، فروش و بازاریابی مربوط است، ارزیابی می‌کند.