۲۲ آذر ـ ۱۳ دسامبر ـ تقسیم نیروهای مسلح ایران به چهار ارتش در زمان پادشاهی یزدگرد یکم

پس از دو سال مطالعه و بررسی ، ۱۳ دسامبر سال ۴۰۲ میلادی یزدگرد اول از دودمان ساسانی بر تجدید سازمان نیروهای مسلح ایران صحه گذارد . روابط حسنه ایران و روم در زمان یزدگرد اول این …

پس از دو سال مطالعه و بررسی ، ۱۳ دسامبر سال ۴۰۲ میلادی یزدگرد اول از دودمان ساسانی بر تجدید سازمان نیروهای مسلح ایران صحه گذارد . روابط حسنه ایران و روم در زمان یزدگرد اول این فرصت را به ژنرالهای ایران داده بود كه بشینند و پس از نزدیك به دو قرن ، باتوجه به اوضاع جهان آن زمان و تهدید های تازه و با استفاده از تجربه گذشته به نوسازی سازمان ارتش بپردازند.

طبق سازمان تازه كه جزئیات آن در آرشیوهای منتقل شده از قسطنطنیه به رم در سال ۱۴۵۳ آمده است ، نیروهای مسلح ایران به چهار ارتش به این شرح تقسیم شدند:

ارتش یكم؛ قرارگاه ستاد در مرو ، واحدهای این ارتش موظف به جلوگیری از مهاجرت و یا تجاوز مسلحانه اقوام زرد و نیمه زرد آسیای مركزی و چین شمالغربی به این سوی سیر دریا ( سیحون ) بودند . هیچگاه و در هیچ شرایطی از واحدهای این ارتش جز در همان منطقه نباید استفاده می شد ، زیرا كه به نظر طراحان این سازمان بندی ورود اقوام مذكور كه تمدنی عقب مانده و اخلا قیاتی ضعیف داشتند به قلمرو ایران نه تنها تجاوز ارضی بود بلكه تخریب فرهنگی جبران ناپذیر بشمار می رفت .

واحدهای معروف به مرزبان كه قبلابه وجود آمده بودند و در مرزهای شمالشرقی مستقر بودند باید ضمیمه این ارتش می شدند. در این ارتش، نسبت سوار و پیاده یك و دو بود.ارتش دوم ؛ قرارگاه سیار ، واحدهای این ارتش متساویا به دو سپاه تقسیم و در طرفین دریای گرگان ( دریای مازندران ـ دریای قزوین « كاسپین » ) مستقر و از دربند قفقاز تا معابر داغستان و نقاط رخنه خزرها در غرب آرال(شرق دریای مازندران ) محافظت می كردند . واحدهای این ارتش به نسبت چهار و یك سوار و پیاده باید بودند. ارتش سوم ؛ قرارگاه تیسفون ، این ارتش از مرزهای غربی و شمالغربی و پایتخت حراست می كرد و بازدارنده رومی ها تا رسیدن ارتش های دو و چهار بود.

ارتش چهارم ؛ قرارگاه اسپاهان ( اصفهان ) ، این ارتش كمكی و احتیاط بود و جز آن واحد از این ارتش كه در سیستان و « قندهار امروز » مستقر بود، برای كمك به ارتشهای دیگر اعزام می شد. ستاد این ارتش در شرایط جنك مامور بسیج نیرو و جمع آوری و آموزش سرباز بود . نسبت رده ها نیز متغییر بود.

این تقسیم بندی نشان می دهد كه خطری در پارس (فارس امروز ، كرمان و یزد ، مكران و جزایر ) وجود نداشت.

این سازمان تا پایان حكومت ساسانیان به مدت نزدیك به دو ونیم قرن تغییر نیافت . همین انعطاف ناپدیر بودن این سازمان از دلایل شكست ایران ازاعراب شد و یزدگرد سوم ارتش یكم را به كمك نطلبید ، بلكه خود پس از شكست نهاوند به سوی قرارگاه این ارتش در مرو رفت كه كشته شد و پسر او هم نتوانست از واحد ثابت ارتش چهارم در سیستان استفاده كند. پس از فرو پاشی ارتش یكم بود كه اقوام غز ، سلجوقیان و به ماورالنهر مهاجرت كردند.

پس از پیوستن ایران به پیمای مركزی ( سنتو ) در دهه ۱۹۶۰ باردیگر نیروهای نظامی ایران كه شامل ده لشكر بود به چهار ارتش تبدیل شدند .