سه وصیت عجیب یک شهید

به طرف حسن رفتم دیدم حسن عزیز سر در بدن ندارد اما با تعجب بسیار مشاهده کردم پیکر بی سر حسن که به طرف قبله افتاده بود بلند شد و روی دو پا نشست

به طرف حسن رفتم دیدم حسن عزیز سر در بدن ندارد اما با تعجب بسیار مشاهده کردم پیکر بی سر حسن که به طرف قبله افتاده بود بلند شد و روی دو پا نشست.

پس از مدتی مرخصی دوباره عازم جبهه شده بودم. سوار ماشین که شدم برای یک لحظه مسافران را برانداز کردم که ناگاه چشمم به او افتاد که روی صندلی های ردیف آخر نشسته بود. آشنایی مختصری با او داشتم. طلبه بسیجی که بسیار مؤدب و مقید به آداب اجتماعی بود.

او در یکی از مساجد جنوب تهران مشغول تحصیل بود. با اشتیاق رفتم و کنارش نشستم. با احترام زیاد به من جا داد و پس از سلام و احوالپرسی از او پرسیدم: «راستی حسن، اهل کجای تهران هستی».

در حالی که سرش را به زیر انداخته بود با گوشه چشم نگاهی به من کرد و گفت: «خانه مان در کوی مهران است».

خیلی تعجب کردم و گفتم: «حسن، تو همان طلبه هم محل ما هستی که بچه ها به من گفته بودند؟ منم بچه همان کوچه ام».

حسن با لبخند ملیحی گفت: «پس شما هم همان طلبه ای هستید که شنیده بودم ساکن کوی مهران است؟»

بعد هر دو خندیدیم و خوشحال از این اتفاق جالب ساعت هایی را کنار هم گذراندیم. آنچه که مرا به حیرت وا داشته بود اخلاص و ایمان و بی آلایشی او بود.

ساعت ۲ نیمه شب می بایست از هم جدا می شدیم. او باید اندیمشک پیاده می شد و من مقصدم اهواز بود. ساختمان های پرخاطره پادگان دوکوهه پیدا شد، مکان مقدسی که قدمگاه هزاران شهید بسیجی و ده ها سردار دلاور همچون حاج احمد متوسلیان، حاج همت، حاج رضا چراغی، حاج عباس کریمی، حاج سید رضا دستواره و حاج توری بوده و هست.

حسن از جایش بلند شد. گوئی نیرویی مرا به طرف او می کشید. با آرامی گفت: «عباس آقا امشب بیا پیش ما فردا صبح برو.»

گفتم: «نه خیلی ممنون، حتما باید بروم کار دارم.»

او به آرامی خداحافظی کرد و من با تاسف از این جدایی پیشانی او را بوسیدم. اگر می دانستم این آخرین دیدار ماست، آن شب او را ترک نمی کردم.

پس از عملیات «کربلای ۵» من بر اثر جراحتی مختصر در بیمارستان بستری شدم. همان جا بود که بچه ها خبر آوردند که حسن شهید شد. من که اصلا نمی خواستم این حرف را باور کنم گفتم: «چی... حسن؟ حسن آقا؟»

اما ناچار می بایست قبول می کردم که حسن هم پرید.

بچه ها داستان عجیب شهادت حسن را اینطور گفتند که رفیق و همسنگر حسن گفته بود، ما در خط مقدم مشغول کار بودیم که ناگهان دیدم هوا پر از غبار شد. به طرف حسن رفتم، دیدم حسن عزیز سر در بدن ندارد اما با تعجب بسیار مشاهده کردم پیکر بی سر حسن که به طرف قبله افتاده بود بلند شده و روی دو پا نشست. آنگاه از بدن صدای سلام بر مولایمان حسین(ع) را شنیدم که گفت: «السلام علیک یا اباعبدالله».

او می گفت که در این حال یبهوش شد و مرتب هم تکرار می کرد، به خدا راست می گویم اما شما شاید حرف مرا باور نکنید.

بعد از این شهادت، پدر صبور حسن تعریف می کرد: حسن سه وصیت جالب داشت. اول اینکه مرا در عمامه ام کفن کنید. من که ابتدا وصیت نامه را خواندم تعجب کردم که آن پیکر رشید و این عمامه کوچک و باریک تناسبی ندارد، اما هنگامی برایم یقین شد که پیکر مطهر حسن را دیدم. پیکری که سر نداشت و یک دست او هم قطع شده بود.

دوم اینکه حسن گفته بود هنگام برداشتن جنازه من برای تشییع، چهارده سید به یاد چهارده معصوم جنازه مرا بردارند که آن را عملی ساختیم.

سوم اینکه فرموده بود هنگام تدفین جنازه ام، اذان بگویند و ما هنگام تدفین او درصدد اذان گفتن بودیم که ناگهان صدای اذان از بلندگوهای بهشت زهرا طنین انداز شد. به ساعت که نگاه کردیم دیدم ساعت ۱۲ ظهر است و ما در تعجب از این همه لطف خدا که هر وقت حضرتش بنده ای را دوست بدارد چگونه به خواست های او جامه عمل می پوشاند.

راوی: حمید آقایی