عبدالرحمن جامی‌

جامی، این پرده‌سرایی تا چند؟
چون جرس هرزه درایی تا چند؟
چند بیهوده کنی خوش نفسی؟
هیچ نگرفت دلت چون جرسی؟
ساز بشکست، چه افغان است این؟
تار بگسست، چه دستان است این؟
نامه عمر …

جامی، این پرده‌سرایی تا چند؟

چون جرس هرزه درایی تا چند؟

چند بیهوده کنی خوش نفسی؟

هیچ نگرفت دلت چون جرسی؟

ساز بشکست، چه افغان است این؟

تار بگسست، چه دستان است این؟

نامه عمر به توقیع رسید

نظم احوال به تقطیع رسید

تنگ شد قافیه عمر شریف‌

دم به دم می‌شودش مرگ ردیف‌

سر به جیب و همه شب قافیه‌جوی‌

تنت از معنی، باریک چو موی‌

گر شوی سوی مقاصد قاصد

باشی آن را به قصاید صاید

مدح ارباب مناصب‌‌گویی‌

فتح ابواب مطالب جویی‌

گه پی ساده‌دلی سازی جا

بر سر لوح بیان حرف هجا

گه کنی میل غزل‌پردازی‌

عشق با طرفه غزالان بازی‌

گه پی مثنوی آری زیور

بر یکی وزن هزاران گوهر

گه ز ترجیع شوی بندگشای‌

عقل و دین را فکنی بند به پای‌

گاهی از بهر دل غمخواره‌

سازی از نظم رباعی چاره‌

گاه با هم دهی از طبع بلند

قطعه قطعه ز جواهر پیوند

گه به یک بیت زغم فرد شوی‌

مرهم دیده پر درد شوی‌

گه کنی گم به معما نامی‌

خواهی از گمشده‌نامی، کامی‌

گاهی از مرثیه ماتم‌ داری‌

وز مژه خون دمادم باری‌

بین که چون سهم اجل را قوسی‌

کرد گردون ز پی <فردوسی>

با دل شق شده چون خامه خویش‌

ماند سرزیر زشهنامه خویش‌

ناظم گنجه، <نظامی> که به رنج‌

عدد گنج رسانید به پنج‌

روز آخر که از این مجلس رفت‌

گنج‌ها داده زکف مفلس رفت‌

گرچه می‌رفت به سحرافشانی‌

بر فلک دبدبه <خاقانی>

گشت پامال حوادث دبه‌اش‌

بی‌صدا شد چو دبه، دبدبه‌اش‌

<انوری> کو و دل انور او؟

حکمت شعر خردپرور او

کو ظهیر آن که چو خضر آب حیات‌

کلک او داشت نهان در ظلمات‌

هر <کمالی> که سپاهانی داشت،

که به کف تیغ سخنرانی داشت‌

شد از این دایره دیر مسیر

آخر الامر همه نقص پذیر

کرد حرفی که رقم زد <سعدی>

بر رخ شاهد معنی جعدی‌

صرصر قهر چو شد حادثه‌زای‌

آمد آن جعد معنبر در پای‌

<حافظ> از نظم بلند آوازه‌

ساخت آیین سخن را تازه‌

لیک روز و شبش از پیشه کمند

ز آن بلندی سوی پستی افگند

پخت از دور مه و گردش سال‌

میوه باغ <خجندی> به کمال‌

لیک باد اجل آن میوه پاک‌

ریخت در خطه تبریز به خاک‌

آن دو طوطی که به نوخیزیشان‌

بود در هند شکرریزیشان‌

عاقبت سخره افلاک شدند

خامشان قفس خاک شدند

کام بگشا که شگرفان رفتند

یک به یک نادره حرفان رفتند

زود برگرد، چو بر خواهی گشت‌

زین تبه حرف که فرصت بگذشت‌

کیست کز باغ سخنرانی رفت‌

که نه با داغ پشیمانی رفت؟