میزبان این روزها با تو حرف می‌زند، برای تو و از دل تو

مهمانی رفتن حس خوبی دارد... آن هم وقتی که بدانی میزبان با یک دنیا صفا و صمیمیت دعوتت کرده است و هیچ ریا و رودربایستی یا منفعت‌طلبی در کار نیست؛ مخصوصا وقتی که بدانی میزبان صاحب …

مهمانی رفتن حس خوبی دارد... آن هم وقتی که بدانی میزبان با یک دنیا صفا و صمیمیت دعوتت کرده است و هیچ ریا و رودربایستی یا منفعت‌طلبی در کار نیست؛ مخصوصا وقتی که بدانی میزبان صاحب مقام و بزرگوار و دست و دل باز است و چشم به راهت، نگاه از در بر نمی‌دارد.

دری به سوی باغی سبز و دلگشا باز است و دستی که با عشق و احترام به سویت دراز شده و به داخل دعوتت می‌کند: بفرمایید.

آیا پای بازگشت داری؟ هرچه می‌گردی بهانه‌ای و دلیلی برای رد این دعوت نمی‌یابی، در عوض شوق رفتن داری.

رفتنی که لختی یکنواختی و تکرار مکررات این زندگی توخالی را برایت بر هم می‌زند و طرحی نو می‌اندازد. شب‌ها یک جور دیگر خوابیدن و سحرها یک جور دیگر بیدار شدن؛ روزها را یک جور دیگر سپری کردن و چشم‌ها را جوری دیگر دیدن و زبان‌ها...

پذیرایی این میزبان دوست داشتنی هم غریب است؛ همراه صوتی دل‌انگیز که انگار قبلا در عالمی دیگر یا در جایی بسیار دور از اینجا آن را شنیده‌ای. جور دیگری با تو حرف می‌زند؛ انگار فقط برای خودت می‌گوید، کاملا اختصاصی. یعنی هم با تو حرف می‌زند، هم برای تو و هم از دل تو.

خورد و خوراک این مهمانی هم جور دیگری است؛ در این ضیافت روح تغذیه می‌شود و جسم از آن عقب می‌ماند و روح، عجب نیازمند است این روزها... بفرمایید، در باز است و میزبان منتظر.