دشنام و زشتگویی‌

انسان مؤمن نزد خداوند متعال آبرو و ارزش بسیاری دارد. کسی که در گفتار و کردار حرمت‌شکنی کند، گناه بزرگی انجام داده است.
برخی افراد در برابر مشکلات و تلخی‌های زندگی به جای تکیه …

انسان مؤمن نزد خداوند متعال آبرو و ارزش بسیاری دارد. کسی که در گفتار و کردار حرمت‌شکنی کند، گناه بزرگی انجام داده است.

برخی افراد در برابر مشکلات و تلخی‌های زندگی به جای تکیه بر نیروی ایمان و توکّل به خداوند و بررسی علّت مشکل‌ها، به روزگار ناسزا می‌گویند و مسئولّیت‌ همه‌ی سختی‌ها را به گردن روزگار می‌گذارند. اسلام این‌گونه رفتار ناپسند را غلط می‌داند.

پیامبر اسلام (ص) فرموده‌اند: به روزگار دُشنام و ناسزا ندهید؛ زیرا خالق روزگار خداوند است.

برخی افراد هم، برای آرامش روحی خود، زبان به ناسزاگویی مردم می‌گشایند. آنان از شخص خاصّی نام نمی‌برند؛ ولی به جامعه و مردم دُشنام می‌دهند.

رسول اکرم (ص) فرموده‌اند: این گونه افراد علاوه بر اینکه کار زشت و گناه بزرگی را مرتکب می‌شوند؛ بلکه کینه‌جویی و دشمنی را در بین مردم تقویت می‌کنند.

در فرهنگ تربیتی اسلام،‌نه تنها دُشنام به مؤمن زشت و گناه است؛ بلکه مسلمانان از ناسزاگویی به کافران هم منع شده اند.

قرآن کریم با صراحت می‌فرماید: به غیر مسلمان هم دُشنام ندهید؛ چون آنان هم از روی دشمنی و نادانی ممکن است به خداوند متعال دُشنام دهند.

دشنام‌دادن به دیگران حرمت‌شکنی است و حرمت‌شکنی دیگران نوعی ستم به حساب می‌آید و کسی که ستم‌کارتر است، شروع‌کننده است و کسی که به دیگران ناسزا می‌گوید، ارتباط انسانی و ایمانی خود را با او قطع می‌کند.

امام کاظم (ع) دو مرد را دیدند که به یکدیگر سخنان زشت و ناروا نسبت می دادند، فرمودند: کسی که ابتدا ناسزاگویی را آغاز کرد، ستمکارتر است و گناهِ زشت‌گویی خود و دوستش را که وادار به زشت‌گویی کرد، به عهده‌ی اوست.‌

تهیه و تنظیم: جمیله مهدوی‌نیا