گذشتن ارتش ایران از بسفور و پیشروی به سوی دانوب (در این روز ۲۴ سپتامبر)

۲۴ سپتامبر سال ۵۱۳ پیش از میلاد چند سپاه از ارتش ایران از منطقه ای در مجاورت تنگه بسفور (Bosphorus) كه دو قاره آسیا و اروپا را از هم جدا می كند – در محلی كه قرنها بعد شهر قسطنطنیه (استانبول) …

۲۴ سپتامبر سال ۵۱۳ پیش از میلاد چند سپاه از ارتش ایران از منطقه ای در مجاورت تنگه بسفور (Bosphorus) كه دو قاره آسیا و اروپا را از هم جدا می كند – در محلی كه قرنها بعد شهر قسطنطنیه (استانبول) ساخته و اواخر دهه ۱۹۶۰ پلی كه رفت و آمد زمینی میان اروپا و آسیا تامین كند، زده شده است – گذشتند و به پیشروی خود به سوی منطقه دانوب ادامه دادند تا «سیتی ها Scythians » را از اطراف دانوب و جنوب سرزمینی كه امروز اوكراین خوانده می شود دور سازند و به سمت اروپای شمالغربی (اسكاندیناوی) برانند. سیتی ها یا سكاها، آرین هایی بودند كه دسته ای از آنان پیشتر، به گونه ای مسالمت آمیز از آسیای میانه به جنوب مهاجرت كرده و در منطقه وسیعی كه به نام آنان سیستان، و یا سكستان نامیده می شود اسكان یافته بودند، ولی گروه های دیگر این قوم كه با ایرانیان از یك ریشه اند در ناحیه وسیعی از شمال آسیای میانه تا جنوب روسیه و منطقه دانوب استقرار یافته و گاهی هم متعرض قلمرو ایران مخصوصا در آناتولی (تركیه امروز)، سوریه، فینیقیه (لبنان و قسمت ساحلی سوریه) و فلسطین بودند.

این لشكر كشی ایران به اروپا كه به تصمیم داریوش بزرگ انجام شد از رویدادهای مهم جهان باستان است. ایران باستان نه تنها از نظر نظامی بلكه به لحاظ تشكیلات اداری و قضایی و حكومت با قانون، صنعت و دانش ابر قدرت بی چون و چرای جهان بود.

داریوش بزرگ هنگامی تصمیم به لشكر كشی به اروپا گرفت كه اطلاع یافت سیتی ها قصد ورود به قلمرو ایران در آناتولی و از آنجا به شرق مدیترانه را دارند. ارتش ایران پیش از حمله به دانوب، سیتی ها را از قفقاز و اطراف دریای مازندران فراری داده بود.

ارتش ایران در حمله به منطقه دانوب و عبور از این رود به مسئله سیتی ها پایان داد و آنان مجبور شدند كه منطقه ای از جنوب روسیه، اوكراین تا اسكاندیناوی را مسكن دائمی خود قرار دهند و حركت دائمی از گوشه ای به گوشه دیگر را دست كم به صورت سابق را رها كنند و جذب مردم بومی محل شوند.

باید توجه داشت كه سیتی های آریایی با طوایف آریایی دیگر كه در آلمان و اسكاندیناوی و هلند و شمالغربی فرانسه مستقر شده بودند و بعدا دو طایفه انگلز و ساكسون از آنان در انگلستان مركزی استقرار یافتند فرق دارند، ولی نژاد و ریشه زبان همه آنان از جمله پارسی یكی است.

همچنین باید دانست كه دریاچه شمال ایران، دریای گرگان و دریای مازندران خوانده می شده است و جغرافیون یونان قدیم به دلیل استقرار طایفه ایرانی كاسپین در جنوب غربی این دریاچه آن را كاسپیان، اسمی كه بین المللی شده است نوشتند. قوم خزر كه گروهی از آن دین یهود را پذیرفتند بعدا در قسمتهایی از سواحل بالایی دریاچه مازندران و مناطق شرقی و مرکزی اروپا به ویژه سرزمین های بالتیک مستقر شدند. منطقه كاسپی ها در ایران باستان، گیلان و قزوین و نواحی غربی و جنوبی این دو منطقه بود. قزوین از نام كاسپی ها گرفته شده و به تدریج از كسپین به كزبین و قزوین تغییر ساختار كلمه و تلفظ داده است. پس از تاسیس سازمان هواشناسی ایران در نیمه اول دهه ۱۳۳۰، دكتر محمد حسن گنجی جغرافی دان معروف وطن ما و بنیادگذار این سازمان به رسانه ها توصیه اكید كرده بود كه هنگام انتشار گزارش پیش بینی وضعیت هوا باید این دریاچه را تنها، دریای مازندران ذكر كنند كه پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ خورشیدی ، خزر نوشتن دریای مازندران بار دیگر رواج یافت.