ساده و صمیمی

نمایش «امپراطریس اصطبل» به نویسندگی ماندانا عبقری و کارگردانی پریناز آل‌آقا این روزها در تالار استاد انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه است. این نمایش که ماندانا عبقری …

نمایش «امپراطریس اصطبل» به نویسندگی ماندانا عبقری و کارگردانی پریناز آل‌آقا این روزها در تالار استاد انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه است. این نمایش که ماندانا عبقری و محمدهادی عطایی در آن ایفای نقش می‌کنند، برشی از زندگی مستخدم کافه‌ای به نام خوزه است که به مدت ۱۰ سال از ریتا، همکارش خواستگاری کرده و هر بار با جواب منفی روبه‌رو شده است و در اینجا ما شاهد سی و سومین درخواست ازدواج او هستیم. متنی که آل‌آقا به اجرا درآورده، از فضایی فانتزی و سرشار از موقعیت‌های کمیک بهره‌مند است که با نمایش موقعیتی بسیار ساده به طرح مفاهیم عمیق انسانی و اجتماعی می‌پردازد. یکی از محاسن این نمایشنامه آن است که از زیاده‌گویی، حاشیه‌پردازی و اضافه کردن شخصیت‌های بی‌مورد پرهیز کرده و داستانش را در مدت زمان ۴۵ دقیقه بازگو می‌کند.

دیگر نقطه قوت این نمایشنامه آن است که به هیچ وجه به دنبال درس دادن و ارائه پیام به مخاطب نیست و حتی نمی‌خواهد داوری تماشاگر را جهت دهد. البته این بدان معنا نیست که نمایش امپراطریس اصطبل جز لذت بردن دستاورد دیگری برای مخاطب ندارد، بلکه منظور آن است که چیزی را به بیننده خود تحمیل نمی‌کند. روابط سست انسانی، گوش ندادن به حرف همدیگر و نگاه ابزاری به همنوع، از جمله مواردی است که در این متن به آنها پرداخته می‌شود و با این حال ما را در مقام داوری بین شخصیت‌ها قرار نمی‌دهد. اجرای نمایش امپراطریس اصطبل همچون نمایشنامه آن بسیار ساده و سرراست است. اگرچه سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان بیشتر مناسب برگزاری کارگاه‌های آموزشی و نه اجراست، اما آل‌آقا توانسته صحنه نمایش خود را متناسب با ویژگی‌های تالار طراحی کند. او سعی کرده از تمام فضا به نحو احسن استفاده کند و در این راستا حتی از دریچه‌های کولرهای کناری سالن به عنوان پنجره‌های کافه استفاده کرده است! یکی از کاستی‌های نمایش امپراطریس اصطبل نورپردازی نامناسب آن است که بیشتر به امکانات محدود سالن بازمی‌گردد. اندک پروژکتورهای موجود و لامپ‌های هالوژن دیواری، نور صحنه این نمایش را تامین می‌کنند که دست کارگردان را در نورپردازی بسته‌اند. از آنجا که فضای نمایشنامه رئالیستی است، طراحی صحنه و لباس و نوع بازی هم واقع‌گرایانه است و چیزی نامتعارف در آنها نمی‌بینیم. در واقع آل‌آقا خواسته تا نمایشی رئالیستی به زبانی ساده را روی صحنه بیاورد که برای همه قابل درک و استفاده باشد.