پس از ژاپن و کره جنوبی کره شمالی افتخار تازه آسیا

در روزهایی که با غیبت تیم ملی کشورمان در جام جهانی فوتبال شیرینی تماشای این بازی ها تلخ و تلخ تر می شود, نتایج تیمهای آسیایی حاضر در آفریقا این تلخی را افزون ترمی کند

در روزهایی که با غیبت تیم ملی کشورمان در جام جهانی فوتبال شیرینی تماشای این بازی ها تلخ و تلخ تر می شود، نتایج تیمهای آسیایی حاضر در آفریقا این تلخی را افزون ترمی کند! اگر به ۱۰ سال پیش برگردیم و شاهد چنین نتایجی از سوی تیمهای شرق آسیا در جام جهانی باشیم، تصور می کنیم آخرالزمان شده است.

اما شرقی ها با برنامه ریزی دقیق، زمان را به تسخیر خود در آورده اند و فاصله ای که شاید در مدت ۵۰ سال طی می شد، ۱۰ ساله پیموده اند. سه شنبه شب بار دیگر فوتبال شرق آسیا قدرت خود را به رخ تیمهای نامدار جام کشید. پس از ژاپن و کره جنوبی این بار نوبت کره شمالی بود تا در جام جهانی خودنمایی کند.

این بار مردان کره شمالی مقابل پرافتخارترین تیم فوتبال جهان قرار گرفتند و با ارائه نمایشی هوشمندانه و سراسر غیرت و تعصب توانستند با شکستی خفیف میدان را ترک کرده و تحسین همه کارشناسان فوتبال جهان را بر انگیزند.

تصویر سه شنبه شب به خودی خود گویای توانایی های کره شمالی بود؛ تیمی که لحظه ای از نام برزیل نترسید و با تمام وجود مقابل آن قرار گرفت و بی گمان اگر اندکی خوش شانس بود، می توانست با تساوی میدان را ترک کند. این کره آن تیمی نبود که در تهران مقابل تیم ایران شکست خورد. کره همان تیمی بود که هر چه از بازیهایش در مرحله مقدماتی جام جهانی گذشت، بهتر و بهتر شد و توانست با هماهنگی و اطمینان بیشتر مقابل حریفان قرار بگیرد. این حس بزرگ شدن و اطمینان زایدالوصف شمالی ها تا آن جا پیش رفته است که با تمام وجود مقابل پرافتخارترین تیم جهان قرار می گیرند و سرانجام با شکست خفیف ۲ بر یک میدان را ترک می کنند.

نه، آخرالزمان نشده است. می توان فاصله ها را زودتر از آنچه تصور می شود از بین برد. می توان فاصله ۵۰ ساله را در مدت ۱۰ سال طی کرد؛ کاری که هم کره جنوبی انجام داد - با شکست قهرمان اروپا- و هم ژاپن که در برابر شیرهای آفریقای جنوبی به برتری رسید و سرانجام کره شمالی که با وجود این شکست تحسین خاص و عام را برانگیخت.

فوتبال شرق آسیا حرکت خود را از مدتها پیش شروع کرده است که حاصل آن نتایجی است که امروز در صحنه جام جهانی رقم می خورد. اما فوتبال در غرب آسیا بخصوص کشورمان درجا می زند و تنها پیشرفت محسوس فوتبال ما پرداختهای نجومی به بازیکنان است که حتی با کشورهای اروپایی هم برابری می کند. ما خوب خرج می کنیم در حقیقت ریخت و پاش کردن را به خوبی یاد گرفته ایم، اما در نتیجه گیری مدام پس رفت می کنیم .

اشکال کار کجاست؟ با این همه هزینه باید کجای فوتبال آسیا باشیم؟ تیم چهارم، تیم پنجم و یا بعدها تیم دهم؟ باشگاه های ما -سر آمد آن سپاهان اصفهان- هر ساله میلیاردها تومان خرج جذب بازیکن می کنند، اما بخشی از این پول صرف ساخت ورزشگاه یا هزینه آموزش به مربیان، بازیکنان و حتی داوران نمی شود. در حالی که در مجموع فوتبال ما ۵ ورزشگاه استاندارد ندارد، جایز است تیمهایش با این همه هزینه وارد عرصه مسابقات بشود؟

به نظر می رسد، بازی تازه ای در ورزش ما آغاز شده است، بازی سردرگمی، بازی درجازدن و بازی هزینه کردن و نتیجه نگرفتن. با این سرمایه عظیم، نقدی که در فوتبال ما وجود دارد دست کم باید هر چهار سال به جام جهانی برویم، تیمهایمان در رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا همواره جزو بهترینها باشند و فوتبال ما بیشترین بازیکن را به اروپا ترانسفر کند.

در همین کره شمالی هر سال چقدر هزینه فوتبال می شود، در کره جنوبی و ژاپن چطور؟ اگر نگاهی به هزینه های سالیانه این کشورها بیندازیم، می بینیم اگر در فوتبال ما بیشتر از کره جنوبی و ژاپن هزینه نشود، کمتر نخواهد شد. غیبت تیم ملی کشورمان در آفریقا حاصل همین بی درایتی هاست. آن جا که باید هزینه کنیم و نمی کنیم و آن جا که نباید هزینه کنیم و می کنیم... به نظر می رسد روزهای حسرت تازه آغاز شده است. باید باز هم منتظر بازیهای خوب تیمهای آسیایی در آفریقا بود. دیرور ژاپن و کره جنوبی و امروز کره شمالی! این داستان تا کجا ادامه خواهد داشت؟

حمید رضا عرب