آزمون اصلاح طلبان و اصولگرایان

اصولگرایان برای دستیابی دوباره به صندلی های مجلس راه بسیار سختی را پیش رو دارند این راه سخت موجب شده آنها تمام تلاش خود را بکنند تا ائتلافی که مدت ها از آن حرف می زنند عملی شود

اصولگرایان برای دستیابی دوباره به صندلی های مجلس راه بسیار سختی را پیش رو دارند. این راه سخت موجب شده آنها تمام تلاش خود را بکنند تا ائتلافی که مدت ها از آن حرف می زنند عملی شود. حرف های آشتی جویانه و همدلانه در جهت ائتلاف آفرینی بین اصولگرایان نیز از این منظر قابل درک و ارزیابی است.

در روزهای گذشته محمدرضا باهنر خبرسازترین چهره از طیف اصولگرایان بود که حرف هایش به مذاق روزنامه های اصلاح طلب خوش می آمد. گاه حرف های او به دو دلیل؛ یکی آنکه باهنر در میان اصولگرایان چهره متنفذی است و دیگر آنکه حرف هایش رنگ و بویی از واقعیت درونی اصولگرایان داشت تیتر می شد.

اما گفت وگوی دیروز باهنر نشان داد ائتلاف برای اصولگرایان آنقدر مهم است که ناراضی ها می توانند دور هم جمع شوند. اما اصولگرایان راه سختی را پیش رو دارند. حتی اگر رقیبان اصلاح طلب را نادیده بگیریم برای پیروزی کامل اصولگرایان نگرانی جدی وجود دارد. اگر تا دیروز واژه اصولگرایی چیزی ناب، نو و ناشناخته بود که مردم بی محابا می توانستند به آن دل ببندند اما مردم امروز با عملکرد چهره های سیاسی اصولگرا در مقایسه با واژه اصولگرایی به نتیجه چندان جذابی نمی رسند. اصولگرایی و اصلاح طلبی هر دو گفتمانی هستند که خود به خود خارج از عملکرد آدم های سیاسی جایگاه ویژه ای در ادبیات سیاسی ایران دارند.

اینک اما آزمون اصولگرایی در میدان عملگرایی سیاسی قابل بررسی و تامل است و مردم دیگر نه فقط با یک واژه بلکه با گفتمانی روبه رو هستند که سال ها مجلس را در اختیار داشته و عمر دوساله ای نیز در بالاترین مقام اجرایی کشور - ریاست جمهوری- پشت سر گذاشته است. اصولگرایان دیگر از ناشناخته بودن خود در میان مردم امتیازی به دست نمی آورند و بعید است جنگ فقیر و غنی نیز گفتمانی جدی و باورپذیر در میان مردم باشد و عنصر مظلومان در برابر قدرتمندان نیز دیگر معنایی ندارد چراکه همه مراکز تصمیم گیرنده قدرت در دست اصولگرایان است و آنها پاسخگوی عملکردهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی هستند و هرچند اگر بحق هم بخواهند گناه را به گردن دولت های قبلی بیندازند دیگر کسی باور ندارد.

این احساس خطر در میان اصولگرایان کاملاً طبیعی است که باید ریشه های اختلاف را به هر قیمتی از بین برد. حداقل ۲۰ سال انتظار برای رسیدن به قدرت را نمی شود به این زودی ها از دست داد. اصولگرایان برای تصاحب دوباره مجلس انگیزه و شعف فراتری از اصلاح طلبان دارند. اگر اصلاح طلبان بتوانند شمار قابل توجهی از صندلی های مجلس را بگیرند -که این گزینه در ذهن اصولگرایان دور نیست هرچند که آن را به زبان نیاورند- راه سختی را پیش رو دارند. ناهمگون بودن مجلس و دولت اگرچه محاسنی دارد اما برای اصولگرایان معایبش بیشتر است.

استعفای ۱۵۰ نفر از مدیران برای شرکت در انتخابات مجلس خبر از طراحی آگاهانه ای برای به دست آوردن مجدد مجلس می دهد. اصولگرایان نشان داده اند کارهایشان را زیرپوستی انجام می دهند، درست برعکس اصلاح طلبان که گویا قصد دارند بگویند چیزی برای مستوری وجود ندارد. آنچه از اصولگرایان نشت می کند، یا ارزش خبری مهمی ندارد یا خبرش کاربرد عملیاتی ندارد. این انسجام هدایت شده، اصولگرایان را به رقیبی جدی برای اصلاح طلبان تبدیل می کند. آنچه که از دست اصولگرایان خارج است و به آنها ضربه می زند، همان ناکارآمدی در مدیریت کلان است و وعده هایی که عملی نشده و هر روز بر منتقدان اضافه می شود.

منتقدانی که بیشتر مردمی هستند که هیچ گونه گرایش سیاسی و حزبی ندارند و رای تعیین کننده ای هم در انتخابات دارند.سیاست داخلی ایران وارد عرصه تازه ای می شود. هم اصلاح طلبان آزمون پس داده اند و هم اصولگرایان.

با این تفاوت که اصولگرایان با سال شمار کمتری جذابیت خود را از دست داده اند. آگاهی به این نکته اصولگرایان را وامی دارد در تمام انتخابات آینده برنامه زیرکانه تری را تنظیم کنند و قطعاً انتخابات شورای شهر در این آگاهی بی تاثیر نبوده است. اما واقعاً می شود بر همه اختلاف سلیقه ها و نظرها سرپوش گذاشت. آن هم برای قدرت به نفع دیگری.

احمد غلامی