با وجود بحران جهانی اقتصاد صدای گام‌های جوانان شنیده می‌شود

به‌رغم بحران اقتصادی جهان و رکود اقتصادی به ویژه در امارات، بازار فروش آثار هنری در حراج کریستی امسال در دوبی همچنان پررونق بوده و به ویژه از آثار هنرمندان ایران بیش از کشورهای …

به‌رغم بحران اقتصادی جهان و رکود اقتصادی به ویژه در امارات، بازار فروش آثار هنری در حراج کریستی امسال در دوبی همچنان پررونق بوده و به ویژه از آثار هنرمندان ایران بیش از کشورهای دیگر استقبال شده است. اما این سوال که این خریداران از کجا آمده‌اند؟ و چه کسانی هستند؟ همواره رازی است سر به مهر، از طرف حراج‌گذاران!

به روایتی گویا امارات قصد تشکیل موزه‌ای دارد از آثار هنرمندان معاصر جهان به ویژه هنرمندان منطقه و در آینده‌ای نه‌چندان دور این آثار سرمایه‌های آن موزه خواهند بود.به روایتی دیگر خریداران این آثار حضرات شیخ‌های ثروتمند هستند که به عنوان مجموعه‌دار شخصی مشق‌اشرافیت می‌کنند.ایران دارای میراث ۷۰ ساله‌ای از آثار باارزش هنرهای تجسمی مدرن است. این آثار تجربه‌های گوناگون هنرمندانی هستند از جمله جلیل ضیاءپور ـ هوشنگ پزشک‌‌نیا ـ حسین کاظمی ـ مارکو گریگوریان ـ پرویز تناولی ـ حسین زنده‌رودی ـ فرامرز پیل‌آرام ـ محمد احصایی ـ سهراب سپهری و...

اما در اینجا هنوز یک موزه به‌معنی رایج کلمه موزه، یعنی مکانی که این آثار همواره به دیوارهای آن آویخته باشد وجود ندارد. موزه‌ای دارای کتاب‌‌ها و کاتالوگ‌های گوناگون و حتی کارت‌پستال‌هایی که در اختیار بازدیدکنندگان قرار گیرد و هزاران چیز دیگر که به موزه اطلاق می‌شود. و ناگهان در آن سوی خلیج‌فارس در همسایگی ما می‌شود آثار هنرمندان ایران را در موزه امارات دید. جای شکرش باقی است که لااقل برای اهل تحقیق مثلا دانشجویی که بخواهد در قلمرو هنر «خط نقاشی» به تحقیق و تحلیل مقایسه‌ای در آثار: زنده‌رودی ـ پیل‌آرام ـ احصایی و... بپردازد، می‌توان به آن موزه رفت و همه این آثار را در کنار هم دید.

جهانی شدن یک تقدیر تاریخی است، چه آن را دوست داشته باشیم، چه دوست نداشته باشیم! اما این حق ماست که با حفظ ارزش‌ها و میراث فرهنگی خود، خردمندانه به آن بپیوندیم. بنابراین ایجاد فضای حیاتی برون‌مرزی برای نقاشی معاصر ایران یکی از مهم‌ترین هدف‌ها بوده است که فقط در دوران محدود زمامداری خاتمی و مدیریت دکتر سمیع‌آذر در موزه هنرهای معاصر به آن عمل شد. به‌طور کلی نقاشی معاصر ایران پس از انقلاب منزوی از جهان و مهجور و ناشناخته مانده است.از نظر برخی صاحبنظران، هنر نقاشی معاصر، بیش از سینما و دیگر هنرهای ایران شایستگی آن را داشت که با هنرهای همجنس خود در جهان مقایسه شود. در حالی که سینمای پس از انقلاب راه خودش را به جهان باز کرده است متاسفانه به دلیل ضعف در مدیریت، این هنر همچنان مظلوم واقع شده است. لذا به نظر می‌رسد در چنین شرایطی، حراج کریستی در دوبی شانس بسیار بزرگی برای هنرمندان نقاش ایرانی بوده. البته گویا قبلا در راستای تنش‌زدایی در سیاست خارجی، قرار بوده است کریستی این حراج را در ایران برگزار کند که در آن صورت ایران می‌شد مرکز فعل و انفعالات هنری در خاورمیانه و کشورهای اسلامی ولی با تغییر دولت و سیاست‌های فرهنگی متاسفانه ایران این فرصت طلایی را از دست داده است.

خوشبختانه در برابر ناتوانی دولت در معرفی هنر نقاشی معاصر، اینک بخش خصوصی توانسته است در بعضی زمینه‌ها آن را جبران کند. برای مثال فرهنگستان هنر با گشایش فضای مناسبی برای مجموعه آثار هنری بانک پاسارگاد در گالری صبا، همچون موزه‌ای باکیفیت بسیار بالا، به این مهم پرداخته است که در ضمن فرصت مناسبی است در نمایش نوآوری‌های نسل جوان. جمعیت ایران به شدت جوان است و رویکرد اکثر جوانان به هنرها از جمله هنرهای تجسمی و آفرینش هنری در گرافیک و نقاشی و مجسمه‌سازی و ویدئوآرت و... بسیار چشمگیر است. به‌رغم همه نارسایی‌ها جوانان در راهند، صدای گام‌هایشان به وضوح شنیده می‌شود، می‌آیند و آینده را با سلیقه‌های جوان‌شان رقم خواهند زد.