بهترین نعمت خداوند را می شناسید

شاید بسیاری از بیماری ها و ناراحتی های روحی و جسمی ما به علت مراعات نکردن دستورات اسلامی باشد خواه واجب و حرام یا مستحب و مکروه که اگر به تعالیم ائمه معصومین علیهم السلام توجه می شد ما گرفتار چنان بیماری هایی نمی شدیم و نیز فرزندان ناسالم به دنیا نمی آمدند زیرا اسلام برای هر کاری آداب مخصوص دارد که انجام صحیح آنها جلوی بسیاری از بیماری ها را گرفته و از پیدا شدن آنها پیشگیری می نماید

شاید بسیاری از بیماری‌ها و ناراحتی‌های روحی و جسمی ما به علت مراعات نکردن دستورات اسلامی باشد خواه واجب و حرام یا مستحب و مکروه که اگر به تعالیم ائمه معصومین علیهم‌‌السلام توجه می‌شد ما گرفتار چنان بیماری‌هایی نمی‌شدیم و نیز فرزندان ناسالم به دنیا نمی‌آمدند؛ زیرا اسلام برای هر کاری آداب مخصوص دارد که انجام صحیح آنها جلوی بسیاری از بیماری‌ها را گرفته و از پیدا شدن آنها پیشگیری می‌نماید. بنابراین باید یاد آور شد که تمامی ‌سفارشهای اسلام برای قدردانی از نعمت سلامتی، و به تأخیر انداختن بیماری است.

سیستم منظم و دقیق موجود در بدن انسان، به گونه‌ای طراحی شده است که در صورت رعایت تمامی اصول و ضوابط بهداشت فردی و اجتماعی, درصد ابتلای انسان به بیماری و امراض گوناگون را تا حد امکان منتفی می‌نماید؛ لکن گاه شخص خواه ناخواه در معرض بیماری قرار می‌گیرد.قدردانی از نعمت سلامتی و تندرستی در بیانات حضرات معصومین (علیهم‌السلام) به روشنی قابل استنباط است که در ذیل به مواردی از احادیث معصومین(علیهم‌السلام) در این باره اشاره خواهد شد.رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «قدر پنج چیز را قبل از پنج چیز بدان؛ جوانی‏ات را پیش از پیری؛ سلامتی‏ات را پیش از بیماری؛ ثروتت را پیش از فقر؛ فرصت هایت را پیش از گرفتاری و زندگی‏ات را پیش از مرگ. [۲]مولای متقیان علی (علیه‌السلام) در تفسیر آیه « وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا »[۳] فرمودند: «سهم خود را از دنیا فراموش مکن: [یعنی] سلامتی، توانایی، فرصت، جوانی و شادابی‏ات را فراموش مکن، تا با آنها، آخرت را به دست آوری.» [۴]امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند: «پنج چیز است که هر کس یکی از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگی‏اش کمبود دارد و کم خرد و دل نگران است: اول، تندرستی، دوم امنیت، سوم روزی فراوان، چهارم همراهِ همرأی.

راوی پرسید: همراهِ همرأی کیست؟ امام فرمودند: همسر و فرزند و همنشین خوب و پنجم که در برگیرنده همه اینهاست، رفاه و آسایش است. [۵]امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند: «سلامتی نعمتی است پنهان, تا زمانی که هست فرد آن را فراموش می‌کند و هرگاه آن را از دست می‌دهد، به دنبال آن است و سلامتی نعمتی است که انسان از شکر آن عاجز است. [۶] برخی از انسانها با وجود علم به مضرات برخی از مواد برای شخص آنان، عامدانه خود را گرفتار بلا و بیماری می‌گردانند؛ چنانچه امام رضا علیه‌السلام فرمودند: دوگروه همیشه مریضند، سالمی که پرهیز می‌کند و مریضی که پرهیز نمی‌کند.[۷]آنچه از بیانات حضرات معصومین(علیهم‌السلام) در این خصوص برمی آید آن است که نعمت سلامتی برای انسان, زمانی جایگاه والا و واقعی خود را کسب می‌کند که از دست فرد رفته و بیماری و امراض گوناگون جای آن را در روح و جسم انسان گرفته باشد.

لازم به ذکر است که تمامی نعمت‌هایی که خداوند به انسان ارزانی داشته است, به منظور به‌کار گیری آنان در جهت رستگاری و رسیدن به سعادت اخروی است, و نعمت سلامتی نیز از این قاعده مستثنی نمی‌باشد، چنانچه از مولای متقیان علی(علیه‌السلام) نیز در این باره چنین روایت شده است: «زکات علم, نشر آن؛ زکات جمال، عفاف؛ زکات بدن، جهاد و روزه و ... و زکات سلامتی و تندرستی، سعی و تلاش در راه طاعت و بندگی خداوند است».[۸] در این باره نیز شعیب بن عقرقونی نقل کرده است که به امام صادق(علیه‌السلام) آنچه از ابوذر رحمت‌الله، روایت شده بود عرض کردم: که ابوذر فرمود: «مردم از سه چیز متنفر هستند و نسبت به آنان کینه دارند، در حالی من آنان را بسیار دوست دارم؛ مرگ، فقر و بلا. امام فرمود: اینگونه که روایت کردی نیست بلکه اینگونه است: «مرگ در طاعت الهی برای من دوست داشتنی تر است از زندگی همراه با معصیت خداوند و فقیر بودن همراه با طاعت الهی برای من دوست داشتنی تر است از بی‌نیازی همراه با معصیت خداوند و تحمل بلا و بیماری در مسیر طاعت الهی برای من دوست داشتنی‌تر است از تندرستی همراه با معصیت خداوند است. [۹] بنابر آنچه بیان گردید، مسلم و بدیهی است که گام بر داشتن در مسیر طاعت و بندگی خداوند متعال و کسب رضای الهی در تمامی امور، به نوعی قدردانی از نعمتهای بی‌حد و حصری است که خداوند سبحان در اختیار انسان قرار داده است.

شهربانو زندلشنی

پی‌نوشت‌ها:[۱]. غررالحکم ص۴۸۳ ح۱۱۱۴۸ [۲]. بحارالأنوار ج۷۸ ص۱۷۵ ح۱۲[۳]. القصص/۷۷: «وَ ابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدینَ»[۴]. وسائل‏الشیعة ج۱ ص۸۹ باب ۲۰ ح۲۱۱ [۵]. بحارالأنوار ج۷۸ ص۱۷۱ ح۴[۶]. بحارالأنوار ج۷۸ ص۱۷۲ ح۵[۷]. فقه الرضا [علی بن موسی رضا علیه‌السلام]، مشهد، انتشارات کنگره جهانی امام رضا (ع)، ۱۴۰۶ق ص۳۴۰ و نیز: بحارالأنوار ج۵۹ ص۶۶ ح۱۳[۸]. مستدرک‏الوسائل ج۷ ص۴۶ ح ۷۶۱۶-۶[۹]. بحارالأنوار ج۷۸د صص۱۷۲-۱۷۳ ح۹.