رکورد شکنی فضاپیمای اولیس در مواجهه با دنباله‌دارها

وقتی که ۱۷ سال پیش فضاپیمای اولیس به فضا پرتاب شد مهندسان ودانشمندان مرتبط با پروژه می دانستند که باید منتظر نتایج غیر منتظره آن باشند.این فضاپیما به جایی سفر می کرد که تاکنون …

وقتی که ۱۷ سال پیش فضاپیمای اولیس به فضا پرتاب شد مهندسان ودانشمندان مرتبط با پروژه می دانستند که باید منتظر نتایج غیر منتظره آن باشند.این فضاپیما به جایی سفر می کرد که تاکنون هیچ وسیله ساخت دست بشر به آنجا نرفته بود یعنی قطب شمال وجنوب خورشید.هدف اصلی ای ماموریت بررسی جو خورشید واثرات آن روی زمین بود.

اولین یافته عجیب در سال ۱۹۹۶ رخ داد.در آن زمان نظر دانشمندان وحتی مردم را به خود جلب کرده بود.درحالیکه این فضاپیما به رصد بادهای خورشیدی مشغول بود ناگهان برای چند ساعتی دستگاههای گیرنده آن نتایج عجیبی را نشان دادند.

ادوارد اسمیت ازکارشناسان می گوید با توجه به اینکه مابه رصد خورشید می پرداختیم این حالت مارا تعجب زده کرد.به نظر می رسید که ذرات خورشیدی تقریبا" ناپدید شده وگازهایی که در حالت عادی وجود ندارند پیداشده بودند. علاوه بر این شکل میدان مغناطیسی نیز در منطقه تغییر کرده بود.

در آن زمان این فضاپیما ۴۸۰ میلیون کیلومتر یعنی حدود سه برابر فاصله زمین تاخورشید از دنباله دار ودم قابل مشاهده آن فاصله داشت.دانشمندان به این نتیجه رسیدند که آن چیزی که مشاهده کرده بودند ذرات جداشده از دنباله دار بودند ٬با این حساب این دنباله دار طولانی ترین دم ثبت شده تا آن زمان توسط بشر را بهمراه داشت.

برخورد با دم یک دنباله دار که میتوانست یک بار طی یک عمر رخ دهد دوباره در سال ۲۰۰۴ تکرار شد .در این زمان فضاپیما ذرات موجود در دم یونی دنباله دار مک نات-هارتلی را احساس کرد. این بار فضاپیما مستقیما" از میان دم دنباله دار عبور نکرد بلکه بدلیل فعالیت خورشید به شکل انفجار و پرتاب ذرات از سطح خورشید ذرات مربوط به دنباله دار به سمت آن روانه شدند وفضاپیما توانست اثرات دنباله دار را کشف کند.اخیرا" نیز حادثه ای مشابه را در برخورد با ذرات ناشی از گزارش نموده است.

در سومین مواجهه فضاپیما با دنباله دار که در فوریه ۲۰۰۷ رخ داد فضاپیما از میان دم یونی دنباله دار مک نات عبور کرد ٬در این زمان دنباله دار درفاصله ۲۵۷ میلیون کیلومتری قرار داشت.فضاپیما توانسته بود حتی از این فاصله زیاد اثراتی از گاز ومولکولهای جداشده از دنباله دار را ثبت کند.در طی این حادثه سرعت بادخورشیدی که در حالت عادی ۷۰۰ کیلومتر درثانیه بود به ۴۰۰ کیلومتر در ثانیه رسیده بود.

برهمکنش میان بادخورشیدی وذرات موجود در دم دنباله دار به شکل تغییرات در میدان مغناطیسی وسرعت ذرات یکی از زمینه های جالب و رو به پیشرفت علم ستاره شناسی بوده که طی دهها سال نظر دانشمندان را به خود جلب کرده است.

منبع : پارس اسکای