کودکان رادر کوچه پس کوچه های اینترنت تنها نگذارید

روزی از روزها دست پسر ۱۲ساله و دختر ۸ساله ام را گرفتم با هم به میدان اصلی شهر رفتیم

روزی از روزها دست پسر ۱۲ساله و دختر ۸ساله‌ام را گرفتم با هم به میدان اصلی شهر رفتیم. صورت هر دوشان را بوسیدم و گفتم: تا عصر وقت دارید که بگردید و لذت ببرید. البته مراقب خودتان هم باشید.

نه، البته خوب من چنین کاری نکرده‌ام و نمی‌کنم؛ اما میلیون‌ها پدر و مادر هر روز در سراسر جهان چنین کاری را به‌صورت مجازی انجام می‌دهند! منظورم در اینترنت است.

هیچ فرقی نمی‌کند فرزند دلبندتان را تنها در وسط شهر رها کنید و یا او را در حالی که پای PC نشسته و به اینترنت وصل شده به حال خود بگذارید.

اجازه دهید چشم‌اندازی از این وضعیت برای‌تان ترسیم کنم: اغلب کودکان ۶ تا ۱۶ساله در هر جای دنیا که باشند برای داشتن یک PC در اتاق خودشان تلاش می‌کنند. اغلب والدین در مقابل خواسته آنها مقاومت می‌کنند، از گرانی آن شکایت می‌کنند و هزار بهانه دیگر. اما سر آخر راه می‌آیند و برای خرید کامپیوتر اقدام می‌کنند؛ کامپیوتری که بخشی از نیازهای اولیه فرزندشان را برای ارسال ایمیل، پردازش کلمات و استفاده از مرورگرهای وب برآورده کند.بعد از چند روز که با نصب و راه‌اندازی کامپیوتر، از شر غرغرهای بچه راحت می‌شوند، باز ماجرای جدیدی آغاز می‌شود.

کودک: من اینترنت می‌خوام.

مادر: کامپیوتر پدرت که به اینترنت وصل است از همان استفاده کن.

کودک: اما من دوست دارم تو اتاق خودم به اینترنت وصل بشم. این طوری بهتر به درس‌هام می‌رسم و از موضوعات جدید با خبر می‌شم.

مادر: خوب که چی؟

کودک: خوب نمی‌خوام بچه‌های دیگه فکر کنن من خیلی از مرحله پرتم. می‌خوام آنلاین باشم.

مادر:‌باشه، اما چند ساعت در روز؟

کودک: قول می‌دهم که زیاد نباشه.

همه می‌دانیم که زندگی پر از این دروغ‌های کوچک و جزیی است.

این را هم می‌دانیم که مادر راضی می‌شود و برای بچه در اتاق خودش ابزار اتصال به اینترنت را دست و پا می‌کند و بچه برای ساعت‌های متوالی پای اینترنت می‌نشیند. ولی باتوجه به مخاطرات این وسیله ارتباطی، مثل آن است که او را در میدان اصلی شهر رها کرده باشید.

هیچ کس مراقبش نیست، هیچ‌کس کنترل‌اش نمی‌کند و هیچ‌کس از این موضوع که او اصول اولیه ارتباطات آنلاین را رعایت می‌کند یا نه، کسب اطلاع نمی‌کند.

واقعیت این است که حداقل، بچه این‌طور فکر می‌کند. او با مشکلات دنیای مجازی تنها گذاشته می‌شود و فرصت می‌یابد که خودش هم مشکل بیافریند.

تعداد زیادی از کودکان و نوجوانان هستند که به محض پاگذاشتن به دنیای اینترنت از بی اصل و قاعده‌بودن آن خبردار می‌شوند و می‌فهمند اینجا دیگر از قوانین ساخته و پرداخته والدین و عوامل نظارتی دیگر خبری نیست.

به همین دلیل نام و هویت‌های مستعاری و عجیب‌و غریبی می‌سازند که به هیچ وجه نمی‌شود از آنها سردرآورد. بعد با همین اسامی مستعار، گاهی ادعا می‌کنند که فرد دیگری هستند.

این کودکان، سوای سرویس پیام نوری و فضای چت، دست به طراحی صفحه در وب‌سایت‌های معروفی چون My Space می‌زنند و تک و تنها در کوچه پس‌کوچه‌های اینترنت گام برمی‌دارند و به هر گوشه آن سرک می‌کشند.

آیا چنین آزادی بی‌قید و شرطی، کلان شهر اینترنت را درهم برهم و پیچیده نمی‌کند؟

افراد کودک آزار اینترنت که مثل گرگ گرسنه فضای وب را زیر پا می‌گذارند و دنبال طعمه می‌گردند، از نقاط ضعف اینترنت و سیستم‌های امنیتی و همچنین روش‌های مذبوحانه برای فریب و سوءاستفاده از کودکان بهره می‌گیرند.

نوعی روبات‌های نرم‌افزاری وجود دارند که میزان مقاومت و سیستم دفاعی کامپیوتر کودک را مورد آزمایش قرار می‌دهند و اگر این سیستم ضعیف باشد، به‌طور قطع کودک و کامپیوترش به دردسر می‌افتند.

وقتی تمامی این خطرات و اتفاقات در کمین است، والدین از همه جا بی‌خبر و بی‌توجه، یا در آشپزخانه هستند یا سرگرم گردگیری، و یا به نحوی به رتق و فتق امور منزل مشغولند.

در صورتی که اتفاقات اتاق خواب بچه و وقایع مربوط به کامپیوتر از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و نباید نسبت به آن بی‌توجه بود. البته بعضی از مدارس هستند که به والدین مخاطرات آنلاین و تهدید کننده بچه‌ها را آموزش می‌دهند؛ اما متاسفانه در اکثر موارد والدینی که بیش‌تر به آموزش در این زمینه نیاز دارند به علت گرفتاری‌های مختلف در این جلسات شرکت نمی‌کنند.

پس چگونه باید والدین را نسبت به خطراتی آگاه کرد که به واسطه سیستم متصل به اینترنت فرزندشان ایجاد می‌شود.

چگونه باید به آنها فهماند که یک اشتباه می‌تواند، هزینه زیاد مادی و معنوی را به خانواده‌شان تحمیل کند؟

شرکت‌های متعددی هستند که در آگهی‌های‌شان ادعا می‌کنند که تنها هدف‌شان کمک و خدمات رسانی است.

Circuit City، Best Buy، دل، Gateway و شرکت‌هایی از این دست با کمک محصولات‌شان ما را از طریق اینترنت به دوستان، اعضای خانواده، همکاران و محل کار متصل می‌کنند اما واقعاً چه می‌شد اگر این شرکت‌ها انواع جدیدی از اسناد و کتابچه‌ را به همراه محصولات‌شان عرضه می‌کردند؟

اجازه بدهید اسم این اسناد را «راهنمای کاربرد درست فناوری برای والدین» بگذارم. شاید این راهنما برخی از نکات کلیدی را که والدین باید در حافظه داشته باشند به آنها یادآور شود. موضوعات اصلی این سند را هم می‌توان به این ترتیب ذکر کرد:

- مکان یابی کامپیوتر: اتاق کامپیوتر خانوادگی

- امنیت: سخت‌افزار، نرم‌افزار و Common Sense

- اطلاعات شخصی: این اطلاعات برای به اشتراک‌گذاری نیست.

- خطراتی که خانواده شما با آن رو به رو هستند و نحوه پرهیز از آنها: شاید بتوانید در این زمینه موثرترین فرد باشید.

البته این اتفاق هیچ‌گاه به وقوع نخواهد پیوست چون شرکت‌ها می‌ترسند که با ارایه چنین «راهنما»یی، مشتریان هراسان شوند و کامپیوتر خریداری شده را بلافاصله عودت دهند.

بنابراین دوستان، بر عهده شماست که این کلمات را در همه جا پخش کنید و در واقع وظیفه آن کتابچه «راهنما» را انجام دهید. می‌دانم که دوستان، بستگان و همکاران بسیاری همواره درخواست راهنمایی و کمک در این زمینه دارند. پس چرا اگر کاری از دستمان بر می‌آید، از همین حالا آستین بالا نزنیم و در پروژه «راهنمای کاربرد درست فناوری برای والدین» شرکت نکنیم؟

منبع: فاکس نیوز

نویسنده: لنس اولانوف

مترجم: شیما حکیمی