نقدی بر همه چی آرومه

گویی سنت جفنگ سازی و دستمایه قرار دادن لودگی‌های مستعمل برای ایجاد موقعیت‌های خنده‌آفرین هنوز در تفکر برخی از سازندگان آثار کمیک دارای جایگاه است و بی میلی مخاطب نسبت به …

گویی سنت جفنگ سازی و دستمایه قرار دادن لودگی‌های مستعمل برای ایجاد موقعیت‌های خنده‌آفرین هنوز در تفکر برخی از سازندگان آثار کمیک دارای جایگاه است و بی میلی مخاطب نسبت به نمونه‌های مشابه هم برای این دسته از فیلمسازان هشدار و پیام مشخصی به شمار نمی‌آید. گویا تنها جیب مبارک برایشان اهمیت دارد و اینکه با ساخت اینگونه آثار چه میزان از بیت المال هدر می‌شود اصلا اهمیتی ندارد. از اینروست که هنوز هم شاهد تولید آثار به ظاهر کمیکی هستیم که بدون دقت در چینش موقعیت‌های انسانی و بهره گیری کلیشه ای از تیپ‌های موفق بازیگران کمدی سعی دارند تا از مخاطب خنده بگیرند. تا چه زمانی می‌خواهیم ازتصویر کلیشه ای زوج ترکیبی مجید صالحی و علی صادقی بدون هیچگونه نوآوری در آثارمان استفاده کنیم.

ترکیبی که در نمونه‌هایی چون پیتزا مخلوط عیار خود را نشان داده و ناکارایی تصویر ثابت و بی خدشه تلویزیونی از آنها را برای ایجاد فرم کمدی مطلوب و خنده آفرین نمایان ساخته است. اینکه صرفا با بهره گیری از بداهه گویی کمدین‌ها و برمبنای پیشینه ای که مخاطب از آنها درذهن دارد به تولید فیلم کمدی روی آوریم و انتظار داشته باشیم تا فرم بی تغییر بازی‌های آنها بتواند به جذب مخاطب بینجامد نوعی ساده اندیشی و غفلت از تحولات فکری جامعه است که بخشی از بدنه تولیدی سینمای ایران را در چنبره گرفته است. به همین سبب است که اثری چون همه چی آرومه یکی دیگر از تجربه‌های نازل سینمای کمدی به شمار می‌رود که در لحظات به ظاهر خنده دار، جواد عزتی و تیپ معروف او در قهوه تلخ را به کار گرفته تا تماشاگران را سر شوق آورد اما آیا واقعا با بهره بردن از چند نمونه تیپ سازی و مزه پرانی می‌توان به گیشه امیدوار بود؟ شکست نمونه‌های اینچنینی جواب خوبی برای این سوال است.

نویسنده : آرین مهرپور