خانه تکانی

خستگی در چهره اش نشسته است، این را می توانم از میان خطوط درهم رفته چهره اش بفهمم. به هر طرف که نگاه می کنم، انگار می توان بوی عطر صمیمیت را احساس کنم. این عطر را از تمام سال های کودکی …

خستگی در چهره اش نشسته است، این را می توانم از میان خطوط درهم رفته چهره اش بفهمم. به هر طرف که نگاه می کنم، انگار می توان بوی عطر صمیمیت را احساس کنم. این عطر را از تمام سال های کودکی با خود به یادگار دارم، هر سال وقتی اسفند از راه می رسید، مادر دست به کار می شد. گرد و غبارها را از چهره زندگی پاک می کرد و چند روزی مانده به عید، وقتی می خواست سبزه سبز کند، ما را هم دور خودش جمع می کرد و برایمان از کودکی هایش می گفت؛ روزهایی که مادربزرگ سبزه سبز می کرد و به زندگی عطر صمیمیت می پاشید.حالا نزدیک بهار که می شود، با خودم قصه های کودکی را مرور می کنم. به یاد این می افتم که باید عطر صمیمیت در خانه پاشید و پس از آن به شست وشوی دل ها پرداخت. می دانم که نباید سفارش مادر از یادم برود، اگر دل هایمان را خانه تکانی نکنیم، صدای پای بهار را در خانه دل نمی شنویم و نمی توانیم تا جایی قدم برداریم که برایمان معجزه روییدن و شکوفه زدن را به دنبال داشته باشد.می دانم اگر بخواهیم روح هایمان قد بکشند و نگاه هایمان بهاری شود، باید حتماً دل هایمان را خانه تکانی کنیم.

سیما موسوی