فوتبالیست ها در کدام دهک هستند؟

۱) این روزها بحث‌های فراوانی درباره طرح هدفمند‌کردن یارانه‌‌ها در فضای سیاسی ـ اقتصادی کشور رواج یافته است. دولت دهم سرانجام تصمیم گرفت با از میان بردن قانون قبلی توزیع یارانه‌‌ها، …

۱) این روزها بحث‌های فراوانی درباره طرح هدفمند‌کردن یارانه‌‌ها در فضای سیاسی ـ اقتصادی کشور رواج یافته است. دولت دهم سرانجام تصمیم گرفت با از میان بردن قانون قبلی توزیع یارانه‌‌ها، آن را طوری که صلاح می‌دانست و گمان می‌کرد عادلانه‌تر است بین مردم تقسیم کند.

گمانه‌زنی‌‌های گوناگون، دامنه بحث را تا مرز رسیدن نرخ کالاهای اساسی و مایحتاج اصلی مردم به قیمت آزاد و واقعی خودش پیش برده و آنچه مسلم به نظر می‌رسد، آن است که تمام مردم باید با اراده منطقی دولت برای آنچه «عادلانه توزیع کردن یارانه‌‌ها» خوانده می‌شود، کنار بیایند.

۲) سیب‌زمینی، پیاز، نان، بنزین، گوشت، پول آب‌، پول‌گاز، برق و تلفن دچار نوسان قیمت می‌شود. شاید از این به بعد لازم باشد برای خریدن ۵ قرص نان سنگک برای تناول یک فقره آبگوشت خانوادگی، یک اسکناس درشت خدمت آقای نانوا پیشکش کنی! همه این اتفاقات دارند رخ می‌دهند تا جامعه به عدالتی که مدنظر مدیرانش است، نزدیک شود. در این میان یک پرسش اساسی هم وجود دارد که گوشه ذهن فوتبالدوستان پیگیر و علاقه‌مند را می‌خراشد؛ دولت کی قصد دارد خودش را از شر یارانه‌‌های چند صد میلیارد تومانی فوتبال بی‌خیر و برکت ایران خلاص کند؟!

دیری است که این فوتبال ایستا، پس رو، ناموفق و سترون، «بار خاطر» دولت شده و گرداننده اصلی امور کشور را «تلکه» می‌کند، بی‌آن که در قبال این همه رسیدگی، سر سوزن پیشرفتی نشان بدهد یا ذره‌ای جبران مافات کند. امروز که دولت محترم به هر دلیلی که خودش می‌داند و با هر جمع‌بندی که از طریق کارشناسان و صاحب نظران فن اقتصاد به آن رسیده، ترجیح می‌دهد نگرشی تازه را بر سیستم توزیع یارانه‌‌ها حاکم کند، تکلیف پرداخت‌های آنچنانی و سرسام‌آور به ستاره‌‌های کاغذی چه خواهد شد؟

چگونه است که یک خانوار آسیب‌پذیر کم‌درآمد، باید از این به بعد بهای آب و برق مصرفی‌اش را «واقعی» بپردازد تا دولت تکلیف دریافتی استحقاقی آن را معلوم کند، اما همچنان کوچک‌ترین اراده‌ای برای مهار تورم لجام‌گسیخته بذل و بخشش‌های باشگاه‌‌های دولتی به بازیکنانی که از انجام دادن یک استپ سینه ساده عاجزند، وجود ندارد؟ پول کمک هزینه خرید سیب‌زمینی و خیار و گلابی و نرخ کنجد اضافی روی بربری‌‌های قد و نیم‌قد تنوری را از توده می‌گیرند تا دوباره به هر کس ـ به اندازه سهمی‌که حقش است ـ بدهند، اما ناز آن بازیکنی که مثلا چون عدد «۷» را دوست دارد، ۷۷۷ میلیون تومان برای یک فصل از یک باشگاه دولتی مطالبه می‌کند، همچنان خریدار دارد؛ شگفتا!

۳)‌ اقتصاددان نیستیم، چنان که دولتمرد نیز نیستیم، اما به عنوان یک شهروند ایرانی، یک انسان مشمول طرح هدفمندسازی و البته یک مخاطب فوتبال، به دولت توصیه می‌کنیم که اگر نگران توزیع ناعادلانه یارانه‌‌هاست، اگر گمان می‌کند نظام قبلی تقسیم یارانه‌‌ها به «عدالت» نمی‌انجامید و اگر باور دارد در نظام فعلی اقتصادی، مساوات بهتر عملیاتی می‌شود، گوشه‌چشمی‌هم به فوتبال داشته باشد، ببیند چطور ۲ بازیکن برزیلی متوسط و کمتر از متوسط، بیش از ۵‌/‌۱ میلیارد تومان برای باشگاه دولتی پرسپولیس هزینه در بردارند یا چگونه فلان بازیکن پرحاشیه که در کل طول نیم‌فصل به اندازه یک بازی کامل هم به میدان نرفته، ۲۰۰ میلیون تومان خرج روی دست ملتی می‌گذارد که قرار است پول کنجد سنگک‌شان را از جیب خودشان بدهند! ستاره‌‌ها، کجای قانون هدفمندسازی هستند؟!

۴)‌ ‌بیش از ۲ ماهی که از اجرای تدریجی قانون هدفمند کردن یارانه‌‌ها می‌گذرد، رسانه‌‌های دولتی انبوهی از آمار و ارقام را در زمینه حصول صرفه‌جویی‌‌های مفید و ارزنده تحویل مخاطبان نگران خودشان داده‌اند. حالا سوال این است که اگر چنین طرحی شامل حال فوتبال هم شود، آیا میزان صرفه‌جویی «واقعی» ملی، از این خیره‌کننده‌تر نخواهد شد؟ چه کسی باور می‌کند بریز و بپاش صنعت ورشکسته‌ای که سالی یکصد میلیارد تومان گردش مالی دارد، مهارناپذیرتر از مصرف بنزینی باشد که ظرف ۵ سال گذشته، قیمتش هزار درصد افزایش داشته است؟!

http://www.mimsad.blogfa.com

وبلاگ یادداشت‌های پراکنده یک خبرنگار