خط مقدم

صنعت گر ایرانی اولین جهادگر در صحنه اقتصادی است

پای درد دل صنعت‌گران ایرانی که می‌نشینیم، گویا دغدغه‌ها و نگرانی‌های آنان پایانی ندارد و مشکلاتی را که در رابطه با موضوعاتی چون حذف یارانه‌های صنعت در ساختار معیوب اقتصادی،

کاهش شدید اختصاص اعتبارات و تسهیلات بانکی، واردات کالاهای بنجل و مواردی دیگر ذکر می‌کنند، باید به حساب نگرانی و صداقت گفتارشان گذاشت. وقوع چنین رخدادهای نامطلوبی، صنعت را بیش از گذشته به محاق ‌برده و صنعت‌گر دلسوز و میهن پرستی که حاضر نیست بساط تولید را جمع کند، به دنبال راه‌های پُردرآمد دیگر برود و عرصه را به بیگانگان واگذارد، مجبور است برای بقا، هزینه‌های خود را دوباره و دوباره تعریف کند. مشکلاتی که بسیاری از آنها به دلیل ضعف تصمیم گیری و سیاست گذاری در کشور است، به قیمت تعدیل نیروی کار تمام می‌شود و به بیانی شفاف‌تر، در این شرایط، تولید کننده نه تنها قادر به گسترش بنگاه نیست، بلکه ناگزیر است حتی عده‌ای را هم از نان خوردن بی‌‌اندازد! طبیعی است در این شرایط، صنعت‌گر ظرفیت تولیدش را آنقدر پایین می‌آورد تا بتواند از پس هزینه‌های سرسام آورش برآید و فکر و ذکر مثلاً ‌حضور در بازارهای جهانی را از سرش بیرون کند.

● دانشگاه صنعت ساز

متأسفانه ارتباط صنعت و دانشگاه در ایران، ارتباط معناداری نیست و این بی‌توجهی، پایه بسیاری از مشکلاتی است که صنعت امروز ما با آن مواجه شده است. از دید صنعت‌گر، رونق و توسعه تولید، نه تنها نیازمند علم دانشگاه است، بلکه حضور آن در کنار صنعت به عنوان راهکاری پایه‌ای جهت پویندگی و بالندگی، لازم است.

حکایت صنعت ما، حکایت طبیبی است که خود به جست‌وجوی بیمار می‌گردد! دانشگاه‌های ما علمی را تولید نمی‌کنند که به کار صنعت بیاید. آموخته‌هایشان هم در مواقع نیاز، دردی را از دردهای صنعت درمان نمی‌کنند. خیل عظیمی از فارغ‌التحصیلان رشته‌های صنعتی دانشگاه‌های مختلف که درصد بیکاریشان هم رو به افزایش است، وقتی وارد کار عملی در کارخانه‌ها و واحدهای صنعتی می‌شوند، عملاً ناآشنا و درمانده هستند و تازه به دنبال یادگیری فن و عمل می‌روند. با توجه به چنین مشکلاتی، اولین کاری که باید انجام شود، برگزاری دوره‌های کوتاه مدت برای آشنایی و یا آموزش کارگاهی به این بخش از فارغ‌التحصیلان رشته‌های صنعتی است. البته چنین مسأله‌ای هزینه‌هایی به صنعت‌گر تحمیل می‌کند و به همین دلیل، این نقیصه زمانی ترمیم می‌شود که صنعت‌گر از حمایت و پشتیبانی دولت برخوردار شود.

به عبارت صریح‌تر، اختصاص اعتباراتی با عنوان "یارانه‌های اشتغال" برای فارغ‌التحصیلان رشته‌های صنعتی، به صنعت‌گران و تولید کنندگانی که آنها را به کار می‌گیرند - به منظور آموزش‌های کوتاه مدت عملی آنها - می‌تواند یکی از حمایت‌های دولت، هم از صنعت و دانشگاه باشد و هم به سدی در برابر بیکاری فزاینده در بین فارغ‌التحصیلان رشته‌های صنعتی تبدیل شود. البته شاید در نظر اول با توجه به قطع و کسر یارانه‌ها، سخن به میان آوردن از یارانه آنچنان مورد پذیرش دولتمردان نباشد، اما قطعاً اختصاص چنین یارانه‌ای به این بخش، از هدفمندترین صُوَر یارانه است، چرا که از شدت مشکلات و پیامدهای همیشگی ضعف و کساد صنعت و همچنین بیکاری قشر تحصیلکرده که باری گزاف را به دولت و بودجه‌اش تحمیل می‌کنند، می‌کاهد و علاوه بر آن، فایده‌های اجتماعی مثبت دیگری هم دربرخواهد داشت‌.

● سفت کردن شیر واردات

اقتصاد تولید محور با واردات کالاهای درجه چندم که نمونه مشابه و باکیفیت‌تر داخلی آن وجود دارد، همخوانی ندارد. به تعبیر درست‌تر، میدان دادن به واردات، به معنای کشیدن ترمز رونق تولید داخلی و صادرات است. باید به تولید و صادرات بی‌اندیشیم و راهکارهای توسعه بازارها را به کار بندیم. اگر چنین تفکری را برگزینیم، دیری نمی‌پاید که درمی‌یابیم برای تولید و صادرات بیشتر، باید نرخ ارز را واقعی‌کرده‌، نظام بانکی و بازار سرمایه را اصلاح نموده و فکری به حال فضای کسب و کار کنیم.

مجدداً تأکید می‌کنیم، باید در کنار گوش فرا سپردن به دغدغه‌های صنعت‌گران، از سیاست‌های اقتصادی، پولی و مالی درستی هم استفاده کنیم تا شاهد ارتقای توان صنعت در کشور باشیم.