آشنائی مختصر با هنرِ وینگ چان

از نظر ظاهری, وینگ چان Wing Chun یکی از ساده ترین روش های کونگ فو چینی است سه فرم دست خالی, اصول اساسی این هنر را شامل می شود در وینگ چان, میله بلند و چاقوهای پروانه ای مشهور چین جنوبی نیز به کار می رود

از نظر ظاهری، وینگ چان Wing Chun یکی از ساده‌ترین روش‌های کونگ‌فو چینی است. سه فرم دست خالی، اصول اساسی این هنر را شامل می‌شود. در وینگ چان، میله بلند و چاقوهای پروانه‌ای مشهور چین جنوبی نیز به کار می‌رود. آموزش این نوع هنر رزمی شامل سه قسم است، آموزش دست‌های چوبی، مدل چوبی، کیسه شن و بالاخره سبک آزاد.

هرچند که در پسِ این روش به ظاهر ساده و فریبندهٔ کونگ‌فو، علم بالائی نهفته است. وینگ چان ساده و دقیق است، اما اگر در مبارزات با تمام قدرت به کار رود، بسیار مؤثر خواهد بود.

حرکت به‌صرفه، حرکتی است که همواره از طریق تئوری خط مرکزی اجرا شود، و این، هدف اصلی وینگ چان است. وینگ چان توسط یک زن طراحی شد، بنابراین در هنگام انجام آن، شخص باید از ابتدا تشخیص دهد که قدرت جسمانی هیچ سهمی در این سبک ندارد. در عوض، وضعیت قرارگیری درست، احساس، زمان‌بندی، و استراتژی صحیح، از ارجحیت برخوردار است. ما در اصل، از قدرت حریف برای برتری خود استفاده می‌کنیم!!

وینگ چان شامل ضربه‌های مشت، کف دست، آرنج، زانو، لگد و ضربه با شانه، سر، زانو و در کل، ضربه‌های کم دامنه (کم مسافت) و غیرقابل پیش‌بینی، می‌باشد. این هنر با ضربه‌های شدید و کوتاه دست، لگدهای کوتاه، و ضربه‌های هم‌زمان و تکنیک‌های دفاعی شناخته می‌شود.

▪ ایپ من، استاد بزرگ

استاد بزرگ، ایپ من Yip Man، در تمام دوران زندگیش، قهرمان ”وینگ چان کونگ‌فو“ بود. شهرت امروز ”وینگ چان کونگ‌فو“ به دلیل احساس مسئولیتی بود که او در قبال پیشرفت این هنر داشت. ایپ من، اولین سیفوئی بود که مدرسه‌ای در این رشته افتتاح کرد که قابل دسترس برای عموم بود. ایپ من خیلی زود آموزش خود را زیر نظر استاد چان وا Chan Wan (اولین استاد از سه استاد وینگ چان که به تعلیم او پرداختند)، آغاز نمود.

او آموزش خود را در سن نوجوانی، آغاز کرد. استان چان او را به‌عنوان جوان‌ترین و آخرین شاگردش پذیرفت. ایپ، زیر نظر استاد چان تا زمان مرگ استاد در سال ۱۹۰۵ آموزش دید، پس از آن، آموزش خود را با استاد ”ان جی چانگ سو“ Ng Cung So، یکی از شاگردان عالی چان ادامه داد.

پس از گذشت بیش از دو سال تحصیل، ایپ، فتشان Fatshan را به قصد هنگ‌کنگ ترک و برای ادامه تحصیلات آکادمیک، در کالج سنت استفن St. Stephen در استنلی Stanley ثبت نام کرد.

وقتی در کالج سنت استفن ثبت نام کرد، یکی از هم‌کلاسی‌هایش که از تحصیل او در کونگ‌فو باخبر شده بود، به او جرأت داد تا با کونگ‌فوکار با سابقه‌ای که در قایقی در خلیج هنگ‌کنگ زندگی می‌کند، مبارزه کند. ایپ قبول کرد و در اسرع وقت به جستجوی او پرداخت و این مرد کهنه‌کار را به مبارزه طلبید.

او نیز دعوت ایپ را پذیرفت و علی‌رغم شهرت زیاد ایپ به‌عنوان یک مبارز بی‌همتا، او را با مهارت شکست داد. ایپ بعد از این شکست، فهمید که این مرد، در واقع استاد لی یونگ بیک Leung Bik، نوه نخستین خاندان وینگ چان که به خودِ ”وینگ چان“ برمی‌گشت، بود. پس از مبارزه، لی یونگ، ایپ را به‌عنوان تنها شاگرد خویش در این هنر پذیرفت و سبب پیشرفت او در هنر وینگ چان، هم در زمینه تئوری، و هم تکنیکی، گشت.

ایپ در سن ۲۴ سالگی به فتشان بازگشت و مقام فرماندهی پلیس گشت محلی نام هوی Nomhoi را برعهده گرفت. او برای سال‌های متوالی به‌عنوان مأمور اجرای قانون انجام وظیف کرد و در وقت‌های آزادش سبک وینگ‌ چان را آموزش می‌داد، اما همواره برطبق سنت وینگ چان، آموزش‌هایش را به تعداد اندکی از دانش‌آموزان که با دقت گزینش شده بودند، محدود می‌کرد.

ایپ به این روش خود ادامه داد تا این‌که چین در سال ۱۹۴۹ با انقلاب کمونیستی از پای درآمد. روز شمار تاریخ نشان می‌دهد که ظاهراً ایپ در این دوران احساس می‌کرد که در نتیجهٔ قیام کمونیست‌، باید به اجبار، قاره چین را ترک کند و به هنگ‌کنگ اشغال شده بریتانیائی بازگردد. در هر صورت ایپ در سن ۵۴ سالگی خانواده خویش را ترک و سرنوشت خود را در پناهگاهی کنار ساحل دریا جستجو کرد.

وقتی تنها و بی‌چیز به هنگ‌کنگ رسید، با فقر شدیدی روبه‌رو شد، او مجبور شد که بلافاصله از مهارت‌های رزمی‌اش برای امرار معاش استفاده کند.

ایپ تصمیم گرفت رسم محدودیت‌ آموزش وینگ چان را که فقط برای تعداد اندکی از افراد گزینش شده میسر بود را زیر پا بگذارد و مدرسه ملی وینگ چان را در ساختمان اتحادیه برای کارگران رستوران افتتاح کند.

اگرچه ایپ من، تکنیک‌ها و اصول تدریس خود را در هنگ‌کنگ پایه‌ریزی کرد، اما موفق شد همراه با آن، بذرهای یک هنر رزمی انقلابی را که با تلاش تعدادی از دانش‌آموختگان ایجاد کرده بود، به کشورهای سرتاسر دنیا توسعه دهد. با وجود این‌که ایپ من هرگز خارج از منطقه نفوذ چین آموزش نداد، شاگردانش روش وینگ چان را به سرتاسر جهان انتقال دادند. بروس لی یکی از آنها بود.

در حوزه هنر رزمی وینگ چان، نسبت به سایر اساتید، از استاد بزرگ ایپ من، بسیار با احترام یاد می‌شود. او تا هنگام مرگش در سال ۱۹۷۲، یک استاد بی‌نظیر در این هنر بود. ایپ من، بیشتر به سبب تحول و انتقال وینگ چان از یک سیستم رزمی نامفهوم (که تنها در چین شناخته شده بود)، به یک سبک کونگ‌فوی مشهور در سطح جهانی شهرت داشت که توسط هزاران نفر مطالعه شد.