ضعف های تیم ملی تقصیر قطبی نیست

نگاهی به ناکامی ها با قطبی

دومین بازی تیم ملی را با هدایت آقای قطبی با تیمی که یک درجه بالاتر از اندونزی بود یعنی چین دیدیم . بازی بسیار بدی انجام دادیم و نتیجه را واگذار کردیم . حالا باید بدنبال چراها برویم و طبق معمول از کادر فنی و مخصوصا سرمربی شروع کنیم. "بدلیل استفاده از سیستم غلط و همچنین چینش اشتباه بازیکنان ، شکستی دیگر به تیم ملی تحمیل شد! "عامل اصلی باخت عدم حضور ....... و ....... است ! " اگر اینها در زمین بودند ، ما حتما برنده این دیدار بودیم ." اگر در جایگاه سرمربی گری از ....... استفاده می کردیم ، هرگز دست خالی از چین برنمی گشتیم !

بله تیترهای روزنامه ها را دیدیم و همانطور که پیش بینی می شد ، مخالفین قطبی تاب نیاورده و از همین حالا شروع کردند ولی آیا واقعا مشکل فوتبال ما ، نیروی انسانی ما در این ورزش پر طرفدار است ؟ چرا که اگر واقعا اینگونه هست دیگر باید از کرات دیگر بدنبال سرمربی و بازیکن و .... باشیم . مگر غیر از این است که از دو جام جهانی گذشته ما مرتبا در حال تغییر بازیکن و سرمربی و سرپرست و بدنساز و .... هستیم و هیچکدام هم جواب نداده ؟ از آن زمان که برانکو به ایران برنگشت ، چند بار تغییرات اساسی در فدراسیون و به تبع آن بر روی نیمکت تیم ملی بوجود آمد ؟ آیا واقعا کسی مانده که آزمایش نشده باشد؟ تا چه زمان باید اشکال را در لایه بیرونی فوتبال بجوییم و راه حل را در تغییر مدیریت بدانیم ؟ مگر غیر از این است که تمامی سرمایه فوتبال ایران امسال در مصاف با حریفان خود در رقابت های جام باشگاه های آسیا شکست خورد و نشان داد که مشکل در نیروی انسانی نیست چرا که اگر چنین بود پس چرا در این دوره با انواع مربیان و انواع مدیریت ها در کنار ستاره ها که اتفاقا بعضی خارجی نیز بودند ، باز شکست خوردیم ؟ اگر فقط یکی از این پنج تیم ایرانی ( همراه با تیم ملی ) در این دوره موفق بود آنگاه می توانستیم بگوییم که موفقت این تیم مدیون کادر فنی آن است . پس مشکل قلعه نویی ، کاظمی ، کریمی و وینگادا نبودند . به عبارت دیگر ، دلیل باخت ما به چین ، قطبی نیست . دلیل باخت ما ، آماتور بودن ماست که در برنامه ریزی تدارک ، تجهیز ، آموزش هنوز حرفه ای نشدیم . ما فقط در لایه بیرونی حرفه ایی شدیم یعنی تنها شماره روی پیراهن ها لاتین شده و لا غیر .

بله دیوار چین نه فقط برای قطبی بلکه برای فوتبال ما بلند است . همانگونه که روزگاری ژاپن برای ما زنگ تفریح بود و تمامی تیم های ملی ما حتی امید هم از پس آن بر می آمد ! اما چند سال بعد چه شد ؟ در دهه هفتاد شمسی قهرمان بی چون و چرای آسیا بودیم در اوایل دهه هشتاد جزو برترین ها بودیم ، در اواخر دهه هشتاد به زنگ تفریح قدرت های آسیا تبدیل خواهیم شد . اکنون قادریم اندونزی را شکست دهیم اما تا اواسط دهه نود از بازی با آنها هراس خواهیم داشت . همانگونه که اکنون از بازی با کره شمالی می ترسیم . در گذشته نزدیک ، با تیم ذخیره ها ، از پس کره شمالی بر می آمدیم اما حالا چطور؟

قدیمی ترها به یاد دارند که در دهه شصت هم دچار همین مشکل شدیم و بازیکنان ما کمترین انگیزه ایی برای سربلندی فوتبال ما نداشتند و برای اعتراض به پیر فوتبال این مملکت ، دسته جمعی استعفا دادند به امید اینکه بتوانند سرمربی وقت تیم ملی را تغییر دهند . اما درایت و دوراندیشی مرحوم دهداری و حمایت مسئولین وقت باعث شد تا یک تیم ملی کاملا جوان و بی نام و نشان تشکیل شود که بعد ها تک تک آن بازیکنان از بهترین های ایران شدند و همین بازیکنان استخوان بندی تیم ملی راه یافته به جام جهانی ۹۸ ( پس از ۲۰ سال ) را تشکیل دادند . کماکان بعضی از این اسطوره ها مشغول خدمت به فوتبال ما هستند .

به عبارت دیگر وقتی پرویز دهداری متوجه شد که آن انگیزه لازم در ملی پوشان نیست و یکی یکی از تیم قهر می کنند( درست مانند امروز ) مجبور شد تا با اتمام حجت با آنان ، نام و آبروی ایران را به چند ستاره نفروشد و بدنبال سربازانی بگردد که از ساق خود بگذرند اما افتخار آفرین شوند . در جایی که بازیکن ایرانی لیگ برتر انگلیس از دادن پاس درست عاجز است و در جایی که آقایان گل پارسال و امسال از زدن توپ در چهارچوب ناتوان هستند ، سرمربی چه حربه دیگری دارد که باید انجام دهد که نداده است ؟ وقتی در تیم ملی ما تنها دو سه بازیکن وجود دارد که تعصب و غیرت را چاشنی بازی خود می کنند ، دیگر فدراسیون جه امکانی را باید برای این تیم مهیا کند که نکرده است ؟

افشین قطبی جدا ریسک بزرگی کرده که رهبری جنین تیمی را پذیرفته است . دقیقا همان ریسکی را که دایی و قلعه نویی نیز کردند و کارت سوخته شدند . امید است که حالا بعد از ۲۰ سال مجبور نشویم تا بار دیگر یک تیم ملی کاملا نا آشنا و بی نام نشان تشکیل دهیم تا بوسیله آن بتوانیم از حیثیت فوتبال خود دفاع کنیم و تا این حد مجبور به سرمایه سوزی نباشیم .

فرامرز حسنی