فرهنگ هواداران- آفریقای جنوبی؛ زخم خورده های فاقد سبک

نگاه تاریخی به هواداران آفریقای جنوبی بدجور بوی خشونت و خون می دهد. درطول یکی، دو دهه اخیر و حتی قبل ترش، آنها تبدیل به یکی از کشورهایپیشرفته قاره آفریقا شدند اما با این حال …

نگاه تاریخی به هواداران آفریقای جنوبی بدجور بوی خشونت و خون می دهد. درطول یکی، دو دهه اخیر و حتی قبل ترش، آنها تبدیل به یکی از کشورهایپیشرفته قاره آفریقا شدند اما با این حال در بسیاری مسائل، آفریقاییکلاسیک باقی ماندند. یکی از مهم ترین آنها فوتبال است. آفریقای جنوبی دراواسط دهه نود تبدیل به یکی از قدرت های قاره شد.

آنها قهرمان جام ملتهای سال ۹۶ شدند و دو سال بعدش به راحتی به جام جهانی ۹۸ فرانسه رسیدند.آنها حتی سال ۲۰۰۲ هم جام جهانی آسیایی را تجربه کردند اما در هیچ کدام از دو رقابت نشان خاصی از خودشان بیرون ندادند. در نهایت افتخار آنها شدترانسفر چند بازیکن مثل فیل ماسینگا، بنی مک کارتنی و زوما به اروپا.هواداران فوتبال در آفریقای جنوبی کم نیستند اما هرگز روی فوتبال تمرکزنکردند. آنها در طول این سال ها ثابت کردند کریکت را بیشتر از فوتبال میپسندند. بارها بازی های کریکت در آفریقای جنوبی به مرگ آفریقایی ها ختمشده است. در یکی از نمونه های مهم سال ۲۰۰۱ تعداد زیادی از آنها به دلیلریزش سقف یکی از ورزشگاه ها کشته شدند. در فوتبال هم چنین مساله ای درآفریقای جنوبی رخ داده است. هواداران آفریقای جنوبی در این پنج، شش روزیکه از آغاز جام جهانی گذشته ثابت کرده اند نه تنها میزبانان مطلوبی برایتیم های دیگر نیستند بلکه تیم خودشان هم به شکل مطلوبی حمایت نمی کنند.

ووزولاهای آنها صدای همه تیم های حاضر در جام را در آورده در حالی کهآنها با اصرار اینکه چنین شیپورهایی بخش مهمی از فرهنگشان است، روی وروداین ابزار آلات پر سر و صدا به ورزشگاه ها پا فشاری می کنند. تقریبا درزمان برگزاری بازی های تیمشان کمتر پیش می آید هواداران شعار یا سرودخاصی را به زبان بیاورند. ۹۰ درصد آنها فقط با همین شیپورهای یک متریتیمشان را تشویق می کنند و فاقد استایل خاصی از فرهنگ تماشاگری هستند.

کریم اسکی