تهرانی پدیده خاموش بازیگری

از «سلطان» تا «هفت دقیقه تا پاییز» هدیه تهرانی را بازیگری نمونه می‌یابیم؛ستاره‌ای تابناک در سینمای اجتماعی که نقش را مال خود می‌کرد و با ارزیابی دقیق آن، هویتی ناب را بر کاراکتر …

از «سلطان» تا «هفت دقیقه تا پاییز» هدیه تهرانی را بازیگری نمونه می‌یابیم؛ستاره‌ای تابناک در سینمای اجتماعی که نقش را مال خود می‌کرد و با ارزیابی دقیق آن، هویتی ناب را بر کاراکتر ایفایی می‌بخشید. فیلم قرمز را به یاد بیاورید؛ او در این فیلم حس هستی در دو فرآیند روحی متفاوت را به خوبی به اجرا می‌گذارد. تردیدهای هستی در قبال شوهرش ناصر ملک که آنها را تا مرحله دادخواست طلاق نیز پیش می‌برد به زیبایی توسط هدیه تهرانی اجرا شده و نیمه اول فیلم در این توالی تردید به پیش می‌رود اما نیمه دوم اثر مجال بیشتری را برای انعکاس ویژگی‌های بیرونی کاراکتر ایجاد می‌کند و اگر ترس و تردید را در یک بازی درونی چندان برجسته نمی‌یابیم اما تهرانی در شرایطی که متن تصویری اثر، افقی مطلوب و خوشایند را به دیده مخاطب می‌گشاید فرآیندی معکوس را طی کرده و در فضای پرتنش و عصبی همراه با ترس و وهم که به دلیل رفتارهای آنارشیک فروتن قابل لمس شده، یک نقش آفرینی درخشان را به یادگار می‌گذارد.

تهرانی در شوکران نیز با بازی درست خود شخصیت سیما ریاحی را به زیبایی جان بخشید و با روان کاوی نقش، مظلومیت این کاراکتر را بازتابی دقیق داد. البته اگر تهرانی را به واسطه حضور در آثاری چون«سلطان»، «قرمز»،«غریبانه»،«دست‌های آلوده»،«چهارشنبه سوری» و«هفت دقیقه تا پاییز» یک بازیگر درام می‌شناسیم، اما نمی‌توان از نقش آفرینی جذابش در «دختر ایرونی» به سادگی گذشت. تهرانی در این فیلم قاعده‌های اجرای لطیف و یک نوع رهایی حسی شاخص را بر نقش مسلط می‌سازد و خود را از زیرسایه سنگین کاراکترهای درام بیرون می‌کشد و البته کمکاری خود خواسته‌اش در نیمه پایانی دهه ۸۰ او را به پدیده خاموش بازیگری بدل کرده است.

نویسنده : بهداد مینوی