جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

غزه را بشناسیم


غزه را بشناسیم

نوارغزه ناحیه ای است نوارگونه که در کنار دریای مدیترانه و در منطقه خاورمیانه قرار دارد نوار غزه از جنوب غربی با مصر و از شمال و شرق با فلسطین اشغالی ۱۹۴۸ هم مرز است

نوارغزه ناحیه ای است نوارگونه که در کنار دریای مدیترانه و در منطقه خاورمیانه قرار دارد. نوار غزه از جنوب غربی با مصر و از شمال و شرق با فلسطین اشغالی ۱۹۴۸ هم مرز است. منطقه نوارغزه ۴۱ کیلومتر طول و در بخش هایی از ۶ تا ۱۲ کیلومتر عرض دارد. مساحت کلی نوارغزه، ۳۶ کیلومتر مربع است. نوار غزه نامش را از شهر غزه که بزرگترین شهر در منطقه نوار غزه است، می گیرد. مردمی که در منطقه باریکه غزه زندگی می کنند تماما فلسطینی هستند.

این منطقه دارای ۵۱ کیلومتر مرز با فلسطین اشغالی ۱۹۴۸ و نزدیک به ۱۴ کیلومتر با مصر است. جمعیت این منطقه نزدیک به یک میلیون و ۵۰۰ هزار نفر است و پرتراکم ترین منطقه در جهان محسوب می شود.

خان یونس در ۷ کیلومتری شمال شرقی رفح واقع شده و شهرهای متعدد در طول ساحل بین این منطقه و شهرغزه واقع شده است. بیت لاهیا و بیت حانون به ترتیب در شمال و شمال شرقی شهر غزه واقع شده اند.

نوار غزه دارای آب و هوای معتدلی است که دارای زمستانی ملایم و خشک و تابستانی گرم و توام با خشکسالی است. سطح زمین مسطح یا هموار است و تپه های شنی نیز در کنار ساحل القراره به چشم می خورد. مرتفع ترین نقطه «جز ابوعوده» نام دارد که دارای ارتفاع ۱۰۵ متر از سطح دریاست. منابع طبیعی فلسطین شامل زمین های قابل کشت است. (حدود یک سوم از نوار غزه را زمین های آبی تشکیل می دهد) مسائل زیست محیطی فلسطین شامل کویرزدایی، استفاده از آب شور برای آبیاری محصولات کشاورزی،

آب شیرین، تصفیه فاضلاب، بیماری هایی که از راه آب منتقل می شود، فرسایش خاک و کاهش و آلودگی منابع آب زیرزمینی است. گفته می شود نوار غزه یکی از پانزده سرزمینی است که «مهد بشریت» را تشکیل می دهد.

این منطقه دارای قدیمی ترین بقایای مربوط به آتش های بزرگ ساخته دست بشر و برخی از قدیمی ترین اسکلت های بشر است.

پس از شکست نیروهای امپراتوری عثمانی از بریتانیا در طول جنگ جهانی اول، دولت وقت بریتانیا در ۲۵ آوریل ۱۹۲۰ میلادی کنترل نوارغزه را به همراه دیگر سرزمین های فلسطین برعهده گرفت و با تشکیل یک سیستم حکومتی تحت عنوان قیمومت بریتانیا بر فلسطین کنترل نوارغزه و دیگر سرزمین های فلسطین را در دست گرفت. مصر بعد از تشکیل رژیم صهیونیستی به مدت ۱۹ سال اداره این منطقه را به عهده داشت؛ ولی سرانجام این رژیم در جریان جنگ ژوئن سال ۱۹۶۷ نوارغزه را اشغال کرده و این منطقه از آن زمان به بعد تحت سلطه رژیم صهیونیستی درآمد.

در سال ۲۰۰۵ ارتش رژیم صهیونیستی به دنبال ضربات کوبنده مقاومت از غزه عقب نشینی کرده و این رژیم هزاران نفر از شهرک نشینان یهود را از این منطقه بیرون راند.

اما همچنان رژیم صهیونیستی از هوا و زمین و دریا نوارغزه را محاصره کرده و این منطقه را به بزرگ ترین زندان روباز دنیا تبدیل کرده است.

اقتصاد نوارغزه به دنبال اشغال فلسطین و جنگ های پیاپی و اشغال این منطقه در سال ۱۹۶۷ فرو پاشیده است و بیش از ۷۰ درصد از ساکنان این منطقه زیر خط فقر زندگی می کنند.

صنایع نوارغزه اغلب از تجارت های خانوادگی که به تولید منسوجات، صابون، حکاکی بر چوب درخت زیتون، و سوغاتی صدف مروارید می پردازد تشکیل شده است.

نوارغزه دارای شبکه کوچک و محدودی از راه هاست. این منطقه همچنین دارای یک راه آهن یک خطه استاندارد است که در طول نوار در مسیر شمال به جنوب از مرکز این منطقه می گذرد. این راه آهن به وسیله رژیم صهیونیستی تخریب شده است. این راه آهن سابقا از جنوب به راه آهن مصر و از شمال به راه آهن داخل فلسطین اشغالی ختم می شد.

احداث تنها بندر نوارغزه پس از آغاز انتفاضه الاقصی به صورت نصفه کاره رها شده است. فرودگاه بین المللی غزه به موجب توافقاتی که در پیمان دوم اسلو و نیز در تفاهم نامه ۱۹۹۸ وای ریور به عمل آمده بود در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۴ افتتاح شد. این فرودگاه در اکتبر ۲۰۰۰ به دستور اسرائیل بسته شد و به وسیله ارتش صهیونیستی در دسامبر ۲۰۰۱ کاملا تخریب شد.

شهر غزه بعد از بیت المقدس دومین شهر بزرگ فلسطین است که در شمال نوارغزه و جنوب غرب فلسطین در ساحل دریای مدیترانه واقع شده است. مساحت این شهر ۴۵ کیلومترمربع و تعداد ساکنان آن تا سال ۲۰۰۶ چهارصد هزار نفر بوده است.

هم اکنون کلیه گذرگاه های نوارغزه که بیش از ۱۰ گذرگاه است، به جز گذرگاه رفح تحت کنترل و سیطره رژیم صهیونیستی است و گذرگاه رفح نیز به وسیله مصر بسته شده است.

نوارغزه دارای یک فرودگاه است که در جریان انتفاضه الاقصی به دست ارتش صهیونیستی بمباران و کاملا تخریب شد.

بیشترین ساکنان نوارغزه را آوارگان فلسطین اشغالی ۱۹۴۸ تشکیل می دهد. بیشتر ساکنان غزه در ۸۰ اردوگاه زندگی می کنند که سازمان ملل متحد خدمات درمانی و آموزشی در اختیار آنان قرار می دهد. تعدادی از این اردوگاه ها در مرزهای شهرها برپا شده اند که بعدها به عنوان بخشی از شهرها درآمدند.