چگونه یک سریال فارسی بسازیم

گرچه پیدا کردن تاریخی دقیق برای تولد «سریال فارسی» در رسانه ملی کاری نسبتا دشوار است, اما به هرحال عمر مفید آن به سه, چهار سال نمی رسد

گرچه پیدا کردن تاریخی دقیق برای تولد «سریال فارسی» در رسانه ملی کاری نسبتا دشوار است، اما به هرحال عمر مفید آن به سه، چهار سال نمی رسد.

جریانی که بعد از به دنیا آمدن و حضور تک و توک و گاه و بی گاه در کنداکتور شبکه های مختلف، رفته رفته اوج گرفت و تثبیت شد و به عنوان یک گفتمان نیرومند، اثر خود را بر بخش هایی از سینمای ما و (و از آن بیشتر) شبکه نمایش خانگی داشت.

بی تردید، «سریالفارسی» پدر معنوی فیلم های «شونه تخم مرغی» است که این سطح از تاثیرگذاری بر جریانی رسانه ای بیرون از اختیار صداوسیما، این رسانه را در خور تحسین و ستایش فراوان می کند.

«سریالفارسی»ها، غیر از اینکه شخصیت هایشان به زبان شیرین فارسی سخن می گویند، از جهات دیگر نیز به هم شبیه اند. این شباهت ها چنان زیاد است که گاه تشخیص انها از یکدیگر را تقریبا غیرممکن می کند. کم و بیش نظیر تولیدات چینی، که شما فرق خاصی بین محصولات برند «جیانگ زمین» و «شین هوا»یش نمی بینید.و فقط کافی است علامت Made in TV را رویشان ببینید تا از کیفیت شان مطمئن شوید. به قول معروف، استاندارد کلید اطمینان است.

برای تولید انبوه و ساخت سری دوزی شده یک سریالفارسی، در وهله نخست، شما به پک کاملی از بازیگران احتیاج دارید: حمید لولایی، مجید صالحی، سیروس گرجستانی، مریم امیرجلالی، بهنوش بختیاریف مرجانه گلچین، مهران غفوریان (اگر سرحال باشد)، شهرام قائدی، سعید آقاخانی (اگر پشت دوربین نباشد)، یوسف صیادی، ساعد هدایتی و... حضور علی صادقی یا جواد رضویان در خط حمله سعود شما به مرحله بعد را قطعی خواهد کرد و با زوج رویایی «صارض» (صادقی- رضویان) می توانید به قهرمانی هم فکر کنید. جهت رعایت منزلت سالمندان، استفاده از حلیمه سعیدی و احمد پورمخبر به عنوان چاشنی توصیه می شود. لکن رعایت سن و سالشان را بکنید و به خصوص از این دومی، خیلی حرکات محیرالعقول نخواهید.

بعد از آن شما به یک کارگردان احتیاج دارید. کارگردان در سریالفارسی کسی است که در مورد آفیش بازیگران با عوامل تولید هماهنگ می کند، پشت دوربین می ایستد وقتی هر سکانس به اندازه تایم موردنظر ضبط شد، کات می دهد. تعیین ساعات شرع و پایان کار و خوردن ناهار و شام و چای نیز ممکن است با کارگردان باشد. (ممکن است هم نباشد؛ بسته به این که پک بازیگران چقدر تیریپ «ول کن بابا حوصله داری!» بگذارند یا نگذارند.) با این تفاسیر خیلی در بند نام کارگردان نباشید. مهدی مظلومی، حسین سهیلی زاده و... فرق خاصی با هم نمی کنند. یادتان نرود که استاندارد کلید اطمینان است.

معمولا یک سریال احتیاج به قصه دارد. اما در سریالفارسی شما از این قرتی بازی ها مستغنی هستید. دو سه قسمت اول را با گم/دزدیده شدن یک کیف پول، یا بچه هایی که می خواهند ارث پدر را بالا بکشندف یا بابای بدجنسی که به دختر دم بخت و عاشق پاکباخته اش اجازه وصال نمی دهد شروع کنید. یکی دو قسمت آخر هم که کیف پیدا می شود و همه به عاقبت کار زشت شان پی می برند و جشن عروسی است. می ماند ده دوازده قسمت این وسط که آن هم خدا کریم است. آن پک کامل را می فرستید جلوی دوربین و مثلا بهشان می گویید: «آخرش قرار است باباهه بیاید.» بعد کورنومتر را می زنید و خوب بهش دقت می کنید.

به شش هفت دقیقه که رسید، می گویید «کات». مهاجمان تک زنی مثل صادقی و رضویان در چنین موقعیت هایی عصای دست شما خواهند بود و مخاطب را از آخرین اس ام اس های موجود در بازار بی اطلاع نمی گذارند. فقط حواس تان باشد گاهی ممکن است بعد از پایان سریال، هنوز دو سه قسمتی تا اتمام کنداکتور پخش فاصله داشته باشید. در این صورت هم هیچ به دلتان بد راه ندهید. می توانید بعد از عروسیف مراسم پاتختی را هم پخش کنید یا حتی به نمایش صحنه آهسته گل های زده شده بپردازید.

خسته نباشید. سریالفارسی شما آماده است فقط گوش به زنگ باشید یکی دو هفته بعد از تمام پخش از شبکه تماس می گیرند برای هماهنگی زمان جلسه تقدیر و تشکر. نطق غرایی در راستای ذکر فواید تفریح و خنده سالم و زحماتی که در مسیر تولید کشیده شده آماده کنید و ضمنش از همه عزیزان امپکس و نودال تشکر نمایید. جای دوری نمی رود. به هر حال سکه های تپلی می دهند.