نقاش ناملایمات زندگی

بشر از همان روزهای نخستین به خوبی دریافت که آوایی که از دهان خارج می شود تنها راه تکلم و برقراری ارتباط نیست نقاشی های به جا مانده بر دیواره غارها, حکایت از وسعت اندیشه انسانهای نخستین در برابر طبیعت وحشی پیرامونشان می دهد

● مروری بر زندگی و آثار فریدا کالو؛ نقاش مکزیکی

خداوند انسان را ناطق آفرید. قدرت ناطقه انسان با تکیه بر نیروی تعقل او را از دیگر مخلوقات هستی برتری داده است. تکلم، امکان برقراری ارتباط فرد را با محیط پیرامونش فراهم می سازد. در صورت بهره گیری صحیح از این نیرو ، ذهنیت و بصیرت انسان می تواند رشد یافته و به جایگاه مطلوب خود نزدیک گردد.

بشر از همان روزهای نخستین به خوبی دریافت که آوایی که از دهان خارج می شود تنها راه تکلم و برقراری ارتباط نیست. نقاشی های به جا مانده بر دیواره غارها، حکایت از وسعت اندیشه انسانهای نخستین در برابر طبیعت وحشی پیرامونشان می دهد.

هنرمندان، نویسندگان ، فلاسفه و اندیشمندان قرن ۲۱ همچون اجداد اولیه شان دریافته اند که هنر، علم و ادبیات در حقیقت همان قدرت تکلم بشرند که به ماندگاری و تأثیرگذاری اندیشه آنها بر دیگر ابناع انسان خواهد انجامید.

نقاش با زبان رنگ و نور ؛ شاعر با نظم و نثرش و اندیشمند با اندیشه اش ایدئولوژی خود را از چارچوب ذهنش آزاد می کند و از این راه با دیگران سخن می گوید.

یکی از هنرمندانی که توانست به زبان شخصی خود در نقاشی دست یابد، فریدا کالو، نقاش مکزیکی بود. کالو در تاریخ ششم جولای سال ۱۹۰۷ از پدری آلمانی و مادری مکزیکی متولد شد.

در شش سالگی به بیماری فلج اطفال مبتلا گشت. این عارضه ناتوانی جسمی را برایش بوجود آورد که تا آخر عمر همراهش بود. دلگرمی های پدرش و تشویق های او ، فریدا را جسورتر از پیش به زندگی بازگرداند. او با انجام ورزش های سنگین و مردانه، اعتماد به نفس خود را حفظ کرد و تقویت بخشید.

فریدا عمیقاً تحت تاثیر انقلاب مکزیک بود این واقعه در سال ۱۹۱۰ به وقوع پیوست با آنکه او در آن زمان تنها ۳ سال داشت ولی پیامدهای آن در روحیه و ذهنیت فریدا بسیار تأثیر گذاشت. او قاطعانه بر این باور بود که با انقلاب متولد شده و همواره اصرار داشت که مردم با آوردن نام او بعنوان یک نقاش، انقلاب را به خاطر آورند.

او بعد از اتمام تحصیلات آکادمیک نقاشی، در جستجوی دنیای شخصی خود گام برداشت. از ۱۴۳ اثری که از وی باقی مانده است ، ۵۵ تصویر خودنگاره است.

کالو عمیقاً تحت تأثیر فرهنگ بومی مکزیک بود. استفاده از رنگ های گرم و درخشان و نمادهای دراماتیک و آثارش به خوبی نمایان است.

وی از سه سبک رئالیسم ، سمبولیسم و سورئالیسم به طور همزمان در خلق یک اثر استفاده می نمود و با این حال هیچگاه خود را به هیچ کدام از این سبک ها منتسب ندانست و اظهار می داشت :«من خودم را نقاشی می کنم».

تصادفی که در سال ۱۹۲۵ برایش اتفاق افتاد او را وارد سخت ترین مرحله زندگی اش کرد. گذراندن سالها در بیمارستان و تحت نظر پزشک و بیش از ۳۵ عمل جراحی ، او را خسته ، پرخاشگر و بی حوصله کرد.

مهمترین کسی که در زندگی فریدا تأثیر منفی گذارد، دیوارنگاری مکزیکی به نام دیگو ریورا بود.

زمانی که ریورا در حال نقاشی کردن یک دیوارنگاره بر دیوار دبیرستان کالو بود ، آنها یکدیگر را ملاقات کردند. ریورا همیشه در مورد این ملاقات می گفت: از همان لحظه اول فهمیدم که فریدا استعداد عجیبی در نقاشی کردن دارد. ازدواج این دو سرانجام خوبی نداشت چرا که ریورا مرد هوسرانی بود. آزار و اذیت های او و از دست دادن کودکش در کنار جراحی های مختلف روحیه فریدا را بیش از پیش دستخوش درد و رنج کرد.

آثار به جا مانده از او همگی به نوعی فریاد درونیات خالقشان را به نمایش می گذارد. روحیه قوی و جسور فریدا با وجود تمام ناملایمات هیچ گاه به زندگی تسلیم نشد و تا آخرین لحظات عمرش با آن در پیکار بود.

فریدا کالو را بزرگترین نقاش فمینیست قرن ۲۰ می دانند.

س. منصوری