رازداری و خطاپوشی

مسلمان در برابر برادر مومنش سی حق دارد که از این حقوق رهایی نیابد، مگر به دو صورت: ۱- ادای حقوق ۲- گذشت برادر مومن از حقوق خود.

قال رسول‌الله(ص): «للمسلم علی اخیه ثلاثون حقا لابراءه له منها الابالاداء او العفو... یقیل عثرته؛ رسول خدا(ص) فرمودند: مسلمان در برابر برادر مومنش سی حق دارد که از این حقوق رهایی نیابد، مگر به دو صورت: ۱- ادای حقوق ۲- گذشت برادر مومن از حقوق خود. یکی از این حقوق عبارت است از: گذشتن از خطای برادر مومن. ‏آیا تاکنون برای شما پیش آمده است که بر عیب دوست، همکار، همکلاسی یا یکی از خویشاوندان خود آگاه شوید یا از خطا و لغزشی که دیگری مرتکب شده است، اطلاع پیدا کنید؟ به یقین، برای هرکس چنین اتفاقی افتاده است. شما در چنین مواقعی چه می‌کنید؟ آیا سعی می‌کنید به هر کس که رسیدید، به عنوان یک خبر دست اول، عیب و خطای دوست و همکارتان را منتقل کنید یا اینکه نه، به قول معروف «شتر دیدی ندیدی» چشم را برهم می‌گذارید و از پخش کردن آن موضوع پرهیز می‌کنید؟ هر کس به وجدان خود مراجعه کند، تصدیق می‌کند که کار دوم پسندیده تر است و بیشتر به سلامت اجتماع کمک می‌کند. به نظر شما اجتماعی که در آن، همه با روحیه اعتماد و اط

مینان نسبت به یکدیگر برخورد می‌کنند و درصدد عیب‌جویی از دیگران برنمی‌آیند، برای زندگی مناسب‌تر و سالم‌تر است یا اجتماعی که در آن هر کس درصدد یافتن عیبی از دیگران یا نقطه ضعفی از اطرافیان خود است تا روی آن دست گذارد و همه جا پخش کند؟مکتب حیات بخش اسلام و پیشوایان گرانقدر آن، پیوسته به عنوان یک اصل در روابط میان برادران مسلمان بر این نکته پافشاری کرده‌اند که نباید در برخورد با دیگران همواره دنبال نقاط ضعف و لغزش‌های آنان و در پی عیب‌جویی و خرده‌گیری از ایشان بود، بلکه باید اساس برخورد را بر صحت و سلامت دیگران قرار داد و اگر خدای نخواسته در موردی ثابت شد که فلان شخص خطایی را مرتکب شده است، باید از پخش آن خودداری کرد. از همین رو پیامبر اکرم (ص) یکی از حقوق برادران مسلمان نسبت به یکدیگر را این می‌داند که عیب‌پوش یکدیگر باشند و پرده حجاب را از اعمال مخفی دیگران کنار نزنند. حضرت در این باره می‌فرماید: «من علم من اخیه سیئه فسترها ستر الله علیه یوم القیامه؛ هر کس از گناه برادر دینی‌اش آگاه شود، ولی آن را پوشیده دارد، خداوند نیز در روز قیامت، گناهان او را پوشیده می‌دارد» (کنزالعمال، ص ۲۵۰).