وفاداری در اتوبان یک طرفه

مهاجم بزرگ فوتبال آرژانتین که عنوان بهترین گلزن تاریخ تیم ملی این کشور را یدک می کشد, یک روز خیلی اتفاقی از فلورانس سر در آورد و آنجا ماندگار شد

در خبرها آمده بود ساموئل اتوئو، مهاجم کامرونی بارسا حاضر شده بخشی از دستمزد بالای خود را صرف بازگشت رونالدینیو به ترکیب اصلی آبی و اناری ها کند. این بازیکن صراحتاً اعلام کرده مرد برزیلی، شاه مهره تیم بزرگ کاتالونیا محسوب می شود و باید همواره در جمع ۱۱ بازیکن ابتدای هر بازی کاتالان ها حاضر باشد. ساموئل پا را فراتر از این تعریف و تمجید ها گذاشته است. او از اینکه با دست مزد کمتر بار دیگر فرصت بازی کنار مرد سال سابق فوتبال جهان را به دست آورد، استقبال کرده و شاید به این طریق خواسته حس فداکاری خود را نشان دهد. آیا او اولین بازیکنی است که برای تیمش چنین دلسوزی می کند؟ نه! تاریخ فوتبال نمونه های زیادی از این بازیکنان را به یاد می آورد.

● گابریل باتیستوتا

مهاجم بزرگ فوتبال آرژانتین که عنوان بهترین گلزن تاریخ تیم ملی این کشور را یدک می کشد، یک روز خیلی اتفاقی از فلورانس سر در آورد و آنجا ماندگار شد. گابریل در لباس فیورنتینا درخشید و یکی پس از دیگری دروازه دشمنان سنتی بنفش ها را گشود. در ابتدا هواداران تیم شمالی نمی توانستند به وی اعتماد کنند چون سرنوشت «روبرتو باجو»ی بزرگ مانند آیینه عبرت مقابل آنها قرار داشت. اسطوره فوتبال ایتالیا قبل از باتیستوتا، تک ستاره «آرتمیو فرانکی» محسوب می شد اما به یک باره هر آنچه ساخته بود را خراب کرد و در یک اقدام عجیب راهی یوونتوس،تیم مورد تنفر هواداران فیورنتینا شد. دوستداران نایب قهرمان فصل ۱۹۵۷-۱۹۵۶ لیگ اروپا با تعجب به یکدیگر نگریستند و زیر لب می گفتند آیا باتیستوتا هم مانند باجو به رسم وفاداری پشت پا می زند؟ زمان به سؤال آنها پاسخ منفی داد. حتی سقوط تیم پرطرفدار ایتالیا به سری B باعث جدایی «باتی گل» نشد او برخلاف سایر ستاره های «فیو» در شهر زیبای سرزمین چکمه ای باقی ماند و نه تنها موجبات صعود مجدد آنها به بالاترین سطح فوتبال ایتالیا را فراهم آورد بلکه چندین سال بعد از ارکان اصلی راهیابی «ویولا» به لیگ قهرمانان نام گرفت. این پایان کار محسوب نمی شد. سرانجام فصل جدایی فرا رسید و چقدر تلخ بود خداحافظی مرد محبوب فلورانس با سرزمین خاطراتش! وقتی نام رم کنار سایر خواستاران باتیستوتا شنیده شد، سکونشینان «آرتمیو فرانکی» به رؤیاهای سنسی، رئیس وقت قرمز و زرد های پایتخت خندیدند اما پس از چندی، تلخی واقعیت اشک آنها را درآورد. بله! باتی گل وفادار به آشیانه رم، یکی از دشمنان سنتی پرواز کرد. مردم شهر که نامهربانانه مجسمه او را زیر پا شکستند، منتظر انتقام گیری در جدال رودررو بودند. دقایق از پی هم سپری می شد و غیر از سر و صدای وحشتناک معدود هواداران فیورنتینا چیزی شنیده نمی شد. در دقایق پایانی اتفاق ویژه ای رخ داد. باتیستوتا با یک ضربه روی پا تور دروازه و قلب دوستداران فیورنتینا را لرزاند. «الیمپیکو» منفجر شد اما درون میدان خبری از شادی نبود. باتی گل در آغوش همتیمی خود اشک می ریخت؛ نه اشک شوق که اشک حسرت! رم با گل او به پیروزی رسید. دقیقاً از همان زمان دنیا به کام ستاره آرژانتینی شد. از یک سو محبوبیت او نزد رمی ها افزایش یافت و از طرف دیگر طرفداران فیورنتینا بار دیگر باور کردند قلب باتیستوتا همچنان برای آنها می تپد. اگر تصور می کنید نمایش احساسات؛ ایتالیایی های احساساتی را از به یاد آوردن اعمال خیانتکارانه یک بازیکن باز می دارد، سخت در اشتباه هستید. با وجود اشک های صادقانه باتیستوتا در آن بازی تاریخی، هواداران فیورنتینا هرگز نتوانستند بازیکن سابق محبوب خود را ببخشند. آنها در هر رویارویی با رم، برای بازیکن بزرگ دهه ۹۰ دنیای فوتبال سوت می کشیدند. باتی گل چاره ای نداشت. او باید تاوان یکی از چند خطای بزرگ دوران حرفه ای خود را می پرداخت. هنگامی که از وی پرسیدند نظرت درباره اقدام هواداران رم مبنی بر «هو» کردن اسطوره هایشان چیست، سری تکان داد و با همان صداقت همیشگی اعلام کرد رمی ها دل او را شکسته اند!

● مایکل اوون

اسطوره ابدی آنفیلد خطاب می شد اما هواداران لیورپول هیچ گاه او را به اندازه رابی فاولر، استیومک منمن و جیمی ردنپ مورد ستایش قرار ندادند. شاید چون در همان روزهای نوجوانی اعتراف کرد از کودکی هوادار اورتون بود. به هر حال مایکل در لباس تیم محبوب فوتبال انگلستان هرگز کم فروشی نکرد. گل های پیاپی و سرعت جادویی پسرباد، نظرها را جلب کرد. سراسر جزیره وی را به خاطر هت تریک در بازی تاریخی سال ۲۰۰۱ در خانه آلمان و همچنین دخالت در جریان تک گل پیروزی بخش آنگلوساکسون ها مقابل آرژانتین، قهرمان نامیدند اما لیورپولی ها چندان هم به اوون پروبال ندادند. بی توجهی آنها به مردی که پس از سال ها یک انگلیسی صاحب توپ طلای اروپا را به دنیای فوتبال معرفی کرده، اتفاق بزرگ تابستان ۲۰۰۴ را رقم زد؛ زمانی که مایکل اوون همزمان با افت تدریجی بار سفر به سانتیاگو برنابئو را بست و رفت تا در شهر فرشتگان آرزوهای طلایی خود را به واقعیت تبدیل کند. لیورپول بدون او به بیراهه رفت و اوون هم هرگز آن بازیکن همیشگی نشد. بازگشت به جزیره می توانست با پوشیدن پیراهن لک لک ها همراه شود اما ریشه های عاطفی خیلی وقت ها پیش گسسته شده بود؛ نه برای مایکل بلکه برای لیورپول! مرد سال سابق فوتبال اروپا همواره می گفت پرافتخارترین تیم جزیره، محبوب ابدی او است اما گوش هیچ کس بدهکار حرف هایش نبود. آن روی دیگر سکه، هنگام بازگشت اوون نیوکاسلی به آنفیلد نشان داده شد. جوان متولد «چستر» از آنجا که بازی عقل را به احساس باخته بود، نمی توانست مقابل خاطراتش بایستد؛ با این حال سکونشینان تیم میزبان تا توانستند این بازیکن را زیر تازیانه گرفتند. فوتبال حرفه ای، بی رحمی خود را به پسر محبوب جزیره نشان داد. اوون و باتیستوتا تا پای جان برای لیورپول و فیورنتینا تلاش کردند اما وقتی به تیمی غیر از رقیب دیرینه پیوستند، اسیر خودخواهی هواداران باشگاه سابق خود شدند. آنها حتی در یک لباس دیگر هم به ابراز وفاداری نسبت به «فیو» و «لیورپول» پرداختند، با این حال هواداران هرگز اسطوره هایشان را نبخشیدند. اتوئو هم چنانچه روزی راهی تیم دیگری شود در آتش خشم هواداران بارسا خواهد سوخت؛ بدون آنکه کسی به یاد بیاورد روزی حاضر شده بود برای بازگشت رونالدینیو به ترکیب اصلی بارسا پیشنهاد کاهش حقوقش را ارائه کند!