بی مهری فرانسه به جنبش زنان

شكست رویال یك ناكامی بزرگ برای این دو قشر در صحنه سیاسی فرانسه بود به همین دلیل پس از انتخابات ریاست جمهوری, آرزوی بزرگ نخبگان این كشور شكل گیری مجلسی بود كه نماینده واقعی گروه های ناراضی فرانسه باشد اما فردای روز انتخابات , نتایج خلاف این به دست آمد

پیروزی ساركوزی در انتخابات ریاست جمهوری برای دو گروه بزرگ در جامعه فرانسه حادثه ای ناگوار محسوب شد، نخست طیف مهاجران كه از رئیس جمهوری جدید تصویر یك چهره ضد خارجیان را در ذهن دارند وبه دلیل سیاست های خشن او درایام وزارت كشور(برضد مهاجران مسلمان و عرب) به هیچ روی حاضر به همكاری با او نیستند ودوم طیف زنان كه برای نخستین بار در فضای مردسالارانه فرانسه زیر پرچم یك كاندیدای زن به صحنه آمدند تا از آنچه حقوق از دست رفته خویش می خوانند دفاع كنند.

شكست رویال یك ناكامی بزرگ برای این دو قشر در صحنه سیاسی فرانسه بود. به همین دلیل پس از انتخابات ریاست جمهوری، آرزوی بزرگ نخبگان این كشور شكل گیری مجلسی بود كه نماینده واقعی گروه های ناراضی فرانسه باشد ؛ اما فردای روز انتخابات ، نتایج خلاف این به دست آمد.

هیچ نسبتی میان شمار نمایندگان زن و مرد وجود نداشت . براساس نتیجه این انتخابات زنان از این پس ۱۰۷ كرسی را در اختیار خواهند داشت یعنی حدود ۲۰ درصد كرسی ها . این رقم درمقایسه با دوره پیش كه تنها شمار آنان به ۷۶ نفر می رسید تاحدی ترقی به حساب می آید اما درقیاس با كل كرسی های مجلس ونیز استانداردهای پارلمانی اروپا یك ناكامی است . به لحاظ سهم احزاب وشمار كرسی های به دست آمده از مجموع ۱۰۷ زن این دوره ۴۶ نفر راستگرا و ۶۱ نفر چپ گرا هستند كه حزب UMP با ۴۵ نماینده و سوسیالیست ها ۵۳ نماینده دارند كه تعدادی از آنها در صدر فهرست برندگان انتخابات قرار گرفتند. براین اساس در فردای انتخابات، موجی از نقد وانتقادها دررسانه ها ومحافل فمنیستی پاریس به راه افتاد.نكته مشترك سخن منتقدان مجلس جدید فرانسه این بود كه با این تعداد، یعنی ۱۰۷ نماینده زن، كشوری كه مدعی رهبری دموكراسی اروپا تا رسیدن به مرحله برابری سهم مردان و زنان است فاصله زیادی دارد آنها با صدای بلند این اعتراض را سردادند كه رقم حضور زنان در پارلمان این كشور چندان شایسته یك كشوری كه مهد دموكراسی شناخته می شود نیست . از زمان تصویب قانون تساوی در سال ،۲۰۰۰ شمار نامزدهای زن و مرد كه از سوی هر حزب برای انتخابات مجلس معرفی می شوند باید برابر باشند . اما احزاب بزرگ فرانسه این قانون را به طور كامل رعایت نمی كنند .

در مجلس فعلی تنها ۷۶ زن حضور دارد البته در این دوره با راهیابی ۱۰۷ نماینده زن به مجلس ۱۸‎/۵۴ درصد كرسی ها در اختیار آنان قرار گرفت ولی با این وصف فرانسه از رتبه ۸۶ به رتبه ۵۸ كشورهای دارای بیشترین تعداد نمایندگان زن رسیده است یعنی پایین تر از ونزوئلا و بالاتر از نیكاراگوئه. در اتحادیه اروپا نیز فرانسه پس از كشورهایی مانند لتونی، لهستان ، پرتغال و استونی در رده پانزدهم قرار دارد.

همه مدافعان حقوق زنان درفرانسه امید بسته بودند كه سوسیالیست ها با سپردن رهبری خود به دست یك زن تغییر جدی در تركیب جنسیتی سیاست این كشور بوجود آورند چنانكه سگولن رویال یكی از اهداف خود را شكستن فضای مرد سالارانه سیاست در فرانسه اعلام كرده بود اما شكست او در برابر نیكولا ساركوزی كه نماد مردان اقتدارگرای فرانسه بود ضربه جدی براین تصورات وارد كرد. به عبارتی با دو انتخابات اخیر كه در یكی نماینده نسل زنان فرانسه - رویال - شكست خورد ودر دیگری سهم بالای پارلمان به مردان رسید روشن شد كه فضای سیاست هنوز وهمچنان در فرانسه مردانه است. حتی این شایعه برزبان ها افتاد كه احزاب مرد سالار فرانسه به عمد زنانی را در حوزه هایی نامزد انتخابات می كنند كه به سختی می توانند از این حوزه ها رأی كسب كنند. مدافعان حقوق مهاجران نیز به همین میزان از نتایج دو انتخابات ناراضی هستند واین نگرانی خود نسبت به آینده را به وضوح در رسانه های این كشور ابراز كرده اند. نامزدهای مهاجر كه به نامزدهای اختلاف مشهور شده بودند در بیشتر حوزه های انتخاباتی شكست سختی خوردند. اما نامزدهای مهاجران كه اغلب برای نخستین بار در انتخابات شركت داشتند دراین شكست انگشت اتهام را به سمت برخی ازنخبگان فرانسه ازجمله فرانسوا اولان نشانه رفته اند.

در حزب جنبش اتحاد مردمی UMP حدود ۱۰ نامزد مهاجر توانستند به دور دوم راه یابند اما هیچ یك از آنها در این دور نتوانستند آرای لازم را كسب كنند . در میان این نامزدها

(اقلیت ها) تنها ژرژ پو لانژون از حوزه آنتیل بود كه موفق ظاهر شد. وی كه از سوی حزب سوسیالیست و با عنوان حمایت از برابری و نمایندگان اقلیت ها پشتیبانی می شد توانست از حوزه ۲۱ پاریس راهی مجلس شود، اما در مجموع مهاجران نیز با دریافتی مشابه نسل زنان به نتیجه انتخابات می نگرند وبراین باورند كه ساختار سیاسی این كشور هنوز بر پاشنه سلطه وهژمونی نژادی می چرخد وتا مرحله احیای حقوق اقلیت ها فاصله زیادی وجود دارد.